TV On The Radio

Το 2008 για τους TV On The Radio έκλεισε εξαιρετικά καλά. Ο παγκόσμιος μουσικός Τύπος υποκλίθηκε στο ταλέντο των Kyp Malone και Tunde Adebimpe, ενώ το "Dear Science" συμπεριλήφθηκε σχεδόν σε όλες τις λίστες με τις καλύτερες pop-indie rock κυκλοφορίες για το 2008. Το hype που είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν οι ίδιοι γύρω από το όνομα τους με κυκλοφορίες όπως τα "Desperate Youth, Blood Thirsty Babes" και "Return To Cookie Mountain" λειτούργησε ως έξτρα κίνητρο για να ακούσει ο κόσμος τι έχει να πει αυτή η ανερχόμενη μπάντα και να θρονιαστούν ψηλά-ψηλά στις λίστες πασίγνωστων μουσικών περιοδικών.

Η είσοδος στις λίστες αυτές δεν έγινε ούτε με τη γνωστή επιστημονική μέθοδο του «αμπεμπαμπλόμ», ούτε είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας των ΜΜΕ να το παίξουν ανοιχτόμυαλα, στηρίζοντας μερικούς μαύρους ροκάδες. Την κέρδισαν με το σπαθί τους. Έχοντας βαθιά επίγνωση των υψηλών ικανοτήτων τους και του αισθητικού αποτελέσματος που επιδιώκουν να πετύχουν, συνδύασαν πλήθος μουσικών στοιχείων με το ρυθμό και μαζί με τους εξαιρετικούς στίχους των Malone και Adebimpe, παρέδωσαν ένα δίσκο που μόνο θαυμασμό και ευδαιμονία σου προκαλεί.

H μουσική των Joy Division μεταναστεύει στο Brooklyn και ραπάρει παθιασμένα. Afrobeat και doo-woop ανακατεύονται με post-punk, ενώ ανύπαρκτοι όροι όπως "rhythm n' soul" και "rhythm n' garage rock" σου έρχονται στο μυαλό. Ο Ziggy Stardust κοιτάει με χαρά που δεν έχει ξεχαστεί και ο Prince ζηλεύει που έχουν κι άλλοι τη φωνή του. Χορός και ξεσάλωμα είναι η μία όψη της μουσικής των TVOTR και πειραματισμός η άλλη, ενώ η μουσική τους, παρά το ότι παίζει με τα όρια του rock, δεν ξεφεύγει από αυτά. Μπαίνουν κι αυτοί στη μικρή λίστα καλλιτεχνών που κατάφεραν να γράψουν ποίηση και να τη ντύσουν με μουσική που αποδεικνύει πως χαρά, διασκέδαση και σκέψη έχουν πολλά κοινά σημεία επαφής.

Μπορούν να είναι ρομαντικοί και οργισμένοι ταυτόχρονα. Τη μια στιγμή σε χαζεύουν με τις παραμυθένιες εικόνες που δημιουργούν στη μπαλάντα "Family Tree" (η μοναδική μπαλάντα του δίσκου και τόσο μελωδική που την ερωτεύεσαι άμεσα) και την επόμενη σε κάνουν να συγκλονιστείς με το πάθος του poetry slam τους στα "Red Dress", "DLZ" και "Dancing Choose", όπου με δηκτικότητα κατακρίνουν τα κακώς κείμενα της χώρας τους. Παρά τη σοβαρότητα όμως των θεμάτων που θίγουν, δεν προδίδει ο δίσκος ούτε στιγμή το κεντρικό τους πιστεύω. Μουσική = Χαρά. Και πώς να μη νιώσεις χαρά με κομμάτια όπως το "Shout Me Out" που σε κάνουν να χορεύεις σαν παρτσακλό ή με το παθιασμένο "Lover’s Day" που εκτοξεύει τη λίμπιντο και σε κάνει να υποδύεσαι το μαέστρο μέσα σε ένα άδειο δωμάτιο; Μπορείς να μη θαυμάσεις την ξεσηκωτική εισαγωγή του δίσκου με το "Halfway Home" ή να μη θαμπωθείς από την επαναφορά της λάμψης και του ήχου των '80s που πετυχαίνουν στο "Golden Age";

Είχαμε ανακαλύψει ήδη από την εποχή του "Desperate Youth, Blood Thirsty Babes" πως οι τύποι μπορούν να φτιάξουν μουσική από το τίποτα. Πλέον σε αυτό το δίσκο, απελευθερωμένοι από την κατά τα άλλα λογική επιθυμία τους να μας δείξουν τι μπορούν να κάνουν, χρησιμοποιούν τους πειραματισμούς τους προς όφελος της μουσικής τους κι όχι το αντίθετο. Υψώνουν τον ήχο στη φωνή και χαμηλώνουν τα όργανα, κόβουν τους περιττούς πειραματισμούς και τις φανφάρες και αυξάνουν εντυπωσιακά την ποσότητα των κολλητικών κομματιών στο δίσκο, με αποτέλεσμα το "Dear Science" να είναι με διαφορά η πιο δεμένη κυκλοφορία τους.

Οι TV On The Radio δεν ακολουθούν τη μόδα, αλλά προσπαθούν να τη διαμορφώσουν και το προσπαθούν με ένα σοφιστικέ και πρωτότυπο τρόπο, που όμως βρίθει κι από λαμπρότητα. Αυτή η λάμψη τους ήταν που έκανε το μουσικό Τύπο να μαζευτεί γύρω τους, να τους μελετήσει και να στηρίξει πάνω τους τις ελπίδες του για ένα νέο rock είδωλο. Η μανία όμως των ΜΜΕ να προφητεύσουν το νέο Μεσσία του rock μπορεί να αποδειχτεί ζημιογόνα για το σχήμα. Ακόμα δε βρίσκονται σε αυτό το επίπεδο, μιας και η σειρά των κομματιών «κρεμάει» μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις τους, ενώ 2-3 από τα κομμάτια τους βρίσκονται εμφανώς ένα σκαλί πιο κάτω. Το ότι σβήνονται αυτές οι ατέλειες από τη λάμψη του υπόλοιπου δίσκου, δε σημαίνει και πως δεν υπάρχουν.

Οι TVOTR δεν έβγαλαν το δίσκο αριστούργημα και νομίζω πως παραμένουν ένα «love them or hate them» συγκρότημα. Ο δίσκος είναι όμως εξαιρετικός και το συγκρότημα ανανέωσε τις ελπίδες μας για έναν πραγματικά μεγάλο δίσκο στο προσεχές μέλλον. Εξάλλου, η δήλωση του Moby, πίσω στο 2004, πως αυτοί οι τύποι έχουν ένα ξεχωριστό δικό τους τρόπο να σου περνάνε αυτό που θέλουν, δεν έχει διαψευστεί ακόμη...