Sylosis

Γιατί οι Sylosis δεν είναι σαν όλες τις άλλες νέες thrash μπάντες:

Καταρχήν, μόνο η βρετανική καταγωγή τους ίσως αρκεί σαν πρωταρχικό κριτήριο, δεδομένου ότι απέχουν πολύ απ’ τους Evile, Gama Bomb, Mutant και λοιπούς «αναβιώσαντες». Μπορεί σε πολλές περιπτώσεις οι ρίζες τους να είναι κοινές, όμως οι Sylosis πάνε το πράγμα πολύ παραπέρα, έχοντας αναπτύξει μία καθόλα δική τους προσωπικότητα...

...όπου το thrash και δη της σχολής του Bay Area είναι μεν βασικό κομμάτι της μουσικής τους ταυτότητας, όμως αυτή ενίοτε ασπάζεται τη μοντερνισμένη οπτική συγκροτημάτων όπως οι Trivium, άλλοτε melodeathίζει παραπέμποντας στη μετά-At The Gates Σουηδία, ενώ συχνά-πυκνά φανερώνει τον θαυμασμό της στα έργα του Chuck Schuldiner. Τα φωνητικά είναι πλέον το μοναδικό κομμάτι μέσω του οποίου διατηρούν δεσμούς με το metalcore παρελθόν τους, ωστόσο παραβαίνουν τον κανόνα του είδους που τα θέλει στεγνά και μονοδιάστατα.

Είναι διαφορετικοί γιατί χρησιμοποιούν αφειδώς την τεχνική τους και μάλιστα σαν κεντρικά σημεία στις συνθέσεις, χωρίς να υποπίπτουν στην παγίδα της επιδειξιμανίας. Πρωτεύοντα ρόλο έχει και πάλι η εκθαμβωτική κιθαριστική τους θεματολογία (ιδίως ο μπροστάρης τους, Josh Middleton, είναι μεγάλη παιχτούρα), παρόλο που αυτή τη φορά τιθασεύεται ελαφρώς προς αποφυγή της υπερβολικής ομοιογένειας από την οποία έπασχε η προηγούμενη δουλειά τους, το περσινό "Edge Of The Earth".

Στο "Monolith", τον τρίτο ολοκληρωμένο της δίσκο, η μπάντα παρουσιάζεται βελτιωμένη στον συνθετικό τομέα, υπό την έννοια ότι έχει εστιάσει ξεχωριστά σε κάθε διαφορετική πτυχή της, αναπτύσσοντας την καθεμία στον μέγιστο βαθμό και δημιουργώντας έτσι μία θελκτική πολυμορφία. Η ταυτότητα των Βρετανών μεταβάλλεται από κομμάτι σε κομμάτι, με τα καταιγιστικά "Out From Below", "The River" και "A Dying Vine" να εκπροσωπούν την αμιγώς thrash προέκταση, το "What Dwells Within" να εκπλήσσει με τις Tool παρεμβολές του, το "Behind The Sun" να μην αποφεύγει την πεπατημένη των Opeth της τελευταίας περιόδου και το ομότιτλο μαζί με το "All Is Not Well" να ρίχνουν τις ταχύτητες επενδύοντας στο χτίσιμο μιας βαριάς ατμόσφαιρας. Ενδιάμεσα υπάρχουν και στιγμές που στρέφονται προς καθαρό death ("Paradox"), άλλες που «φωτογραφίζουν» την ακραία μελωδικότητα των -παλιών καλών- Arch Enemy ("Born Anew"), ενώ το κλείσιμο με το hidden track που βρίσκεται μετά το τέλος του "Enshrined" ολοκληρώνει νωχελικά τον κύκλο του "Monolith", με το ακουστικό θέμα της εισαγωγής του άλμπουμ να επανεμφανίζεται στο τέλος του.

Το μοναδικό μελανό σημείο του δίσκου θα έλεγα πως απαντάται στη μακρά του διάρκεια, υπερβαίνοντας και πάλι το φράγμα των 70 λεπτών, με συνέπεια οι πιθανότητες της πλήρους αφομοίωσής του να μετριάζονται αυτόματα. Ωστόσο, οι Sylosis συνεχίζουν την συνολικά ανοδική πορεία τους με το τρίτο δισκογραφικό τους βήμα, παραμένοντας ενδιαφέροντες χωρίς να ανακυκλώνονται σε δοκιμασμένες συνταγές, γεγονός που αυξάνει κατακόρυφα το προσδόκιμο της επιβίωσής τους στον χώρο.