Switchblade

Από τις πιο μάχιμες και τίμιες, ακραίες μπάντες του ευρωπαϊκού underground, οι -εκ Σουηδίας ορμώμενοι- Switchblade ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν για να ξεχωρίσουν. Στον έκτο full length δίσκο τους, μοιάζουν να διευρύνουν το ίδιο κομμάτι που ξεκίνησαν στο προ δωδεκαετίας ντεμπούτο τους, χωρίς να ονομάζουν και αυτή τη φορά το νέο τους πόνημα, χωρίζοντας το σε τρία, μεγάλα σε διάρκεια, μέρη, τα οποία ακούγονται σαν μια ενιαία οντότητα. Αυτή τη φορά, μετά και τη φυγή του μπασίστα, τραγουδιστή και ιδρυτικού μέλους τους, Anders Steen, οι Johan Folkensson (κιθάρα) και Tim Bertilsson (τύμπανα), καταφέρνουν και εξελίσσουν εντυπωσιακά τον ήχο τους, παρά την απουσία μπάσου, κάνοντας ένα ευφυέστατο τρικ: Φέρνουν τους The Cuckoo (Terra Tenebrosa), Jonas Renkse (Katatonia) και David Johansson (Kongh) για να αντικαταστήσουν τα απόκοσμα φωνητικά του Steen και για κερασάκι στην τούρτα, έρχεται και ο Per Wiberg (Spiritual Beggars, Opeth) να αντικαστήσει τον υπέρογκο ήχο του μπάσου με το hammond του (!).

Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει στον απόλυτο βαθμό. Οι Switchblade παραμένουν εστιασμένοι στο αδυσώπητα μονολιθικό drone / sludge ύφος τους, αλλά πλέον με την παρουσία του hammond να πλαισιώνει τις συνθέσεις αποκτούν έναν ακόμη πιο προσωπικό ήχο. Οι συνθέσεις τους ακούγονται πιο τρομακτικές και μεγαλοπρεπείς από ποτέ, σε σταθερά θεόαργες ταχύτητες, με ξεσπάσματα που κόβουν την ανάσα και ανυπέρβλητο όγκο. Κάποιες επιρροές από SunnO))) και Khanate -που ήταν πιο έντονες σε προηγούμενους δίσκους- πλέον έχουν περιοριστεί αισθητά, οι κιθάρες δεν κρατάνε τον ίδιο τόνο καθ' όλη τη διάρκεια του εκάστοτε κομματιού αλλά προσφέρουν riff-άρες, με τα τύμπανα να βαράνε σαν σφυριά. Η ατμόσφαιρα είναι συντριπτική, θεόπυκνη και αποπνικτική, με το hammond να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό.

Η δουλειά που έχει γίνει στα φωνητικά, με τη συμβολή των τριών προαναφερθέντων καλεσμένων, είναι εκπληκτική. Στο πρώτο κομμάτι οι απόκοσμοι ψίθυροι του Cuckoo εντείνουν τον τρόμο δίνοντας μια soundtrack-ική υφή, τα οργισμένα, ξερά growls του Renkse στα μισά του δεύτερου κομματιού σε συνδυασμό με το φανταστικό riff του Folkensson, θυμίζουν Warrior και Celtic Frost στη μισή ταχύτητα με δέκα τόνους σαπίλας από πάνω και τα πιο καθαρά του Johansson που ακολουθούν στο δεύτερο μισό του ίδιου κομματιού μοιάζουν με επικλήσεις σε κάποιον άγνωστο θεό που βρίσκεται κρυμμένος σε κάποιο μυστηριώδες βάλτο, έτοιμος να αναδυθεί. Επιπλέον, οι εναλλαγές μεταξύ Cuckoo και Renkse στο τρίτο κομμάτι, συνδυάζονται τέλεια και το αποτέλεσμα παραπέμπει σε μια σκοτείνη μυσταγωγία.

Οι Switchblade κυκλοφορούν άλλον ένα υπερογκώδες και αβάσταχτα βαρύ μονόλιθο, σπρώχνοντας τη μουσική τους στα όρια της. Η συνεχής επανάληψη κάποιων βασικών θεμάτων σε συνδυασμό με τις βασανιστικά βραδυκίνητες ταχύτητες, ίσως κουράσουν μερικούς (αναπόφευκτα, αφού αυτό είναι το drone) αλλά είναι τέτοιας έντασης η ατμόσφαιρα που βγάζουν, που τελικά κερδίζουν και σοκάρουν. Σκοτάδι, πόνος και heaviness πέρα από κάθε λογική. Αξίζει.