Swans

H φυσική συνέχεια του "The Seer" είναι εδώ. Αυτή η παρανοϊκή παράσταση που ξεκίνησε πριν δύο χρόνια, συνεχίζεται σε άλλο έναν δίωρο δίσκο. Οι νέοι Swans είναι καλύτεροι από ποτέ. Ο Gira δεν σταματάει να παράγει διαμάντια. Δεν αφήνει σε ησυχία κανέναν και αποδίδει εγκεφαλικές μουσικές του αύριο. Ο διπλός δίσκος δεν προσφέρει μεν εκπλήξεις μιας και από το 2010 και την αναγέννηση της μπάντας κάθε δίσκος ακολουθεί μεθοδικά τον προηγούμενο και είναι στο όριο του άψογου, αλλά χαρίζει ένα συμπαγές φανταστικό αποτέλεσμα που αξίζει της εμπιστοσύνης και της εκτίμησης μας. Η αλήθεια είναι ότι αρκετά κομμάτια, τα είχαμε ήδη ακούσει ζωντανά πέρσι στις συναυλίες της μπάντας στην χώρα μας και τότε απορούσαμε ευχάριστα.

Το ξεκίνημα λοιπόν με το "Screen Shot" πετάει φωτιές και είναι σαν να ακούς το επόμενο κομμάτι από το "Mother Of The World", από την προπέρσινη κυκλοφορία τους. Έρχεται όμως μετά το "Just A Little Boy" και σου δημιουργεί εύλογες απορίες. Η μουσική αντέχει άλλο; Οι Swans φτιάχνουν μουσική ή τελικά παράγουν κάτι παραπάνω. Αυτός ο άνθρωπος είναι καλά; Η εξελίξει έχει προλάβει αυτόν ή αυτός την εξέλιξη; Είναι τελικά άνθρωπος; Ποιος ξέρει... μπορεί και να μην είναι. Η μουσική τους πάντως ακούγεται εξωγήινη. Τα ξεσπάσματα στο κομμάτι, σηκώνουν την τρίχα κάγκελο. Η θεατρικότητα, η πρόοδος, τα ουρλιαχτά και η ενορχήστρωση είναι μαγικά. Αν το post-punk ήταν μοντέρνο punk και το post-rock, φρέσκια και μεταμοντέρνα rock, τότε αυτό εδώ είναι post-music. Οι εξωγήινοι ξεπέρασαν τα όρια. Έφτιαξαν μουσική χωρίς ορισμό. Έφτιαξαν κομμάτια που ξεπερνούν την μουσική. Υπερβάλω; Όχι, δεν υπερβάλω. Θα το καταλάβεις στο "A Little God In My Hands" γιατί το σταδιακό χτίσιμο αυτής της σύνθεσης κρύβει όλο το ταλέντο και την τεράστια δύναμη αυτής της μπάντας. Θα το καταλάβεις μετά από δύο ώρες ακρόασης. Θα νιώσεις ότι κάτι σε χτύπησε. Ότι κατάπιες το καλύτερο ναρκωτικό. Ότι ταξίδεψες στο πιο όμορφο σημείο του κόσμου.

Η δύναμη της φύσης μέσα από νότες! Εκπληκτικό δέσιμο noise και rock ήχων. Φανταστικές συνθέσεις που απογειώνονται με ενορχήστρωση που μαγεύει. Το μνημειώδες "Bring The Sun / Toussaint L' Ouverture" που διαρκεί 34 λεπτά καταστρέφει οποιαδήποτε υποψία ότι άλλες μπάντες είναι πιο προοδευτικές από τους Κύκνους. Εκπληκτικά καταστροφικά όμορφο avant-garde που μπορεί να σε παλαβώσει. Είχε φανεί από την ζωντανή τους εμφάνιση και μια live κυκλοφορία τους, αλλά εδώ μιλάμε για μαγεία. Είναι σαν να ήπιες ένα ποτήρι νερό και να είσαι στο μεγαλύτερο μεθύσι της ζωής σου. Σαν να σφύζεις από υγεία και το θερμόμετρο να δείχνει 42 βαθμούς. Είναι σαν να κοιμάσαι ξύπνιος, σαν να περπατάς νεκρός, σαν να αναστήθηκες από μια θανατερή και κατασκότεινη χειμερία νάρκη. Αν συνεχίσω να περιγράφω την μαγευτική αυτή σύνθεση θα χρειαστώ δέκα σελίδες, γι' αυτό θα περάσω στο μικρότερο κομμάτι του δίσκου, "Some Things We Do" το οποίο σιγοβράζει στον ζωμό παλιότερων κατασκότεινων συνθέσεων της μπάντας για να σε στείλει με άπλετη αγάπη στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους της κυκλοφορίας με το "She Loves Us". Κομμάτι που σε χτυπά σκληρά. Σε γονατίζει καθώς η βαριοπούλα σε καρφώνει από τους ώμους βαθιά μέσα στο έδαφος. Σε πονά και σε μεταφέρει σε αβάδιστα μουσικά μονοπάτια.

Το "Kirsten Supine" ακολουθεί και ρίχνει λίγο την ένταση. Ατμοσφαιρικό όσο κανένα στον δίσκο και αργόσυρτο ταξιδεύει την μουσική σε folk μονοπάτια. Δένει τρομακτικά έξυπνα τις πριν και μετά συνθέσεις. Το "Oxygen" που ακολουθεί αποτελεί ένα rock αριστούργημα. Σκληρό και κακοτράχαλο. Ξέφρενο και ειλικρινές. Τεράστια ένταση. Εκπληκτικά τύμπανα. Τάση προς πανικό. Τρέλα στο απροχώρητο. Στο ίδιο ανελέητο στυλ και το "Nathalie Neal" που ακολουθεί. Οι Swans στην καλύτερη φάση τους. Ο Gira πιο προσωπικός από ποτέ. Μιλάει πολιτικά αλλά επικεντρώνεται στον άνθρωπο και στην καλοσύνη. Το υποσυνείδητό του, οι σκέψεις του, η παράνοια του, η υπεροψία του. Φιλόξενος και τόσο απόμακρος συνάμα. Γλυκός και τόσο αποκρουστικός ταυτόχρονα. Ψήγματα συνείδησης. Δείγματα ευφυΐας.  Όλα κλείνουν με το ομότιτλο κομμάτι που ήρεμα και ατμοσφαιρικά καταλήγει σε ένα post-rock κρεσέντο που σκάει σαν μια ηχητική βόμβα και αφήνει τον ακροατή να απορεί, τι άκουσε πάλι από τους μαγικούς Κύκνους τις δύο προηγούμενες ώρες.

Απορώ, πως κατάφεραν, να βγάλουν έναν δίσκο ισάξιο του "The Seer" μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Απορώ, πως ο αισίως εξηντάρης Michael Gira έχει ενέργεια τριπλάσια από νέους με τα μισά του χρόνια. Δεν μπορώ να εξηγήσω πως αυτή η μπάντα καθιστά την μουσική τόσο πολύπλοκη και την σερβίρει τόσο απλά και πανέμορφα. Το μόνο που δεν αμφιβάλλω είναι ότι πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες μπάντες στην ιστορία της rock μουσικής.