Sun & Sail Club

The Great White Dope

Satin (2015)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 08/05/2015
Δεύτερος δίσκος για πρώην Kyuss και Fu Manchu μέλη με τον Scott Reeder, τον Bob Balch και τον άλλο Scott Reeder
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πριν δύο χρόνια και χωρίς να ξέρω τι να περιμένω, όταν είδα ότι οι δύο Scott Reeder (o ένας από τους Fu Manchu και ο άλλος από τους Κyuss και Obsessed) μαζί με τον Bob Balch (Fu Manchu επίσης) ετοιμάζουν κάτι μαζί, ενθουσιάστηκα.

To 2013 αυτοί οι τρεις τύποι, ως Sun & Sail Club πλέον, κυκλοφορήσαν το "Mannequin" ένα εξωπραγματικό δίσκο που παρουσίαζε πολλές ιδιομορφίες και πρωτοτυπίες στο ευρύτερο πεδίο του stoner και του heavy rock, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για την εποχή που ζούμε. Κάποιους -εμένα δηλαδή- στην αρχή τους ξένισε η αποκλειστική χρήση vocoder στα φωνητικά, τα οποία όμως μετά από ένα σημείο τα αντιμετώπιζες σαν μια παράξενη κιθάρα ή τουλάχιστον ως ένα άλλο όργανο.

Ξεπερνώντας το αρχικό δισταγμό (όταν είχα πάρει το δίσκο στα χέρια μου βέβαια ήταν ξενέρωμα ολκής, αλλά ο χρόνος αμβλύνει τις δύσκολες εμπειρίες) ανακάλυψα έναν από τους πιο ιδιαίτερους δίσκους εκείνης της χρονιάς με δυναμικά και εμπνευσμένα riff που είχαν προσωπικό χαρακτήρα.

Έτσι όταν έμαθα ότι οι Sun & Sail Club κυκλοφορούν νέο άλμπουμ τους έστειλα μήνυμα και απαίτησα, χωρίς καμία ντροπή, προακρόαση, promo, συνέντευξη, δώρα και αποκλειστικότητα. Φιλότιμα ο Scott Reeder (χωρίς να ξέρω ποιος από τους δύο) και o Bob μου έστειλαν κατευθείαν μέσα από το mastering στούντιο του Carl Saff το τελικό αποτέλεσμα του νέου δίσκου τους.

Χαρούμενος για το λαβράκι που έβγαλα θεώρησα τιμή μου το γεγονός αυτό. Μέσα στην ανείπωτη χαρά μου δεν πρόσεξα ότι στο τρίο αυτή την φορά όμως προστέθηκε και ένα νέο πρόσωπο και συγκεκριμένα ο κύριος Tony Adolescent (κυκλοφορεί και ως Tony Cadena) από τους Adolescents που θα κάθεται πίσω από το μικρόφωνο.

Οι Adolescents είναι, κατά μία έννοια, ένα θρυλικό αμερικάνικο punk rock supergroup. Η  συμπάθεια μου για το εν λόγω είδος ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με τα λόγια του μεγίστου μαφιοζο-τραγουδιστή για το rock 'n' roll Frank Sinatra που το θεωρούσε «ως την πιο βάναυση, εκφυλισμένη, φαύλη και κάλπικη μορφή έκφρασης». Επομένως, στο πρώτο άκουσμα το πάντρεμα punk με stoner με βύθισε στην θλίψη και την απογοήτευση και η θέση στην οποία περιήλθα ήταν εξαιρετικά δύσκολη.

Χωρίς όμως να προσπαθώ να βρω ερείσματα για να γράψω κάτι θετικό, η δεύτερη ακρόαση ανέδειξε τελικά πολλά κοινά με τα ακούσματα μου, βγάζοντας με από το δεοντολογικό δίλημμα. Το "The Great White Dope", στα 27 λεπτά που διαρκεί κάνει στροφή στην μουσική κατεύθυνση του συγκροτήματος σε σχέση με τον προκάτοχό του και μας προσφέρει δέκα τραγούδια εμπρηστικής «ριφολογίας».

Ηχητικά δανείζεται εμφανώς πολλά από τους Fu Manchu, πράγμα το οποίο είχαν αποφύγει αρκετά με το "Mannequin", αλλά παραπέμπει και σε Corrosion Of Conformity πρώιμης περιόδου και πιο πολύ στο "Animosity", αλλά και σε κάποια σημεία σε πάει προς Bad Brains μεριά. Το τραγούδια κατά 70% είναι κάτω από δυόμιση λεπτά, αλλά οι εναλλαγές ταχύτητας είναι τακτικές και με την ίδια συχνότητα μεταπηδούν από το punk, στο stoner ή και σε πιο sludgy υφος.

Προβλέψιμα, λόγω ύφους και διάρκειας, ξεχωρίζω το "Fever Blister & The Great White Dope" και το "Cypherpunk Roulette" αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή η υβριδική «πανκοειδής» προσέγγιση μου άνοιξε νέους ορίζοντες και χαμήλωσε το κατώφλι ανοχής μου σε αυτούς τους ήχους που κάποτε ήθελα να απαγορεύσω αν με έκαναν Υπουργό Μουσικής ποτέ.
  • SHARE
  • TWEET