Suicidal Angels

Bloodbath

NoiseArt (2012)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 13/02/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
"Bloodbath": τέταρτος δίσκος για τους Suicidal Angels μέσα σε λιγότερο από πέντε χρόνια. Γεγονός, αν μη τι άλλο, άξιο προσοχής. Αν, δε, συνυπολογίσουμε τις πολλές και σημαντικές περιοδείες στις οποίες λαβαίνει μέρος η μπάντα, τότε η προσοχή γίνεται θαυμασμός για ό,τι έχουν πετύχει οι Αθηναίοι με την συνέπεια και την προσήλωσή τους. Οι αλλαγές από άλμπουμ σε άλμπουμ ανεπαίσθητες, άρα και οι συστάσεις περιττές για όσους έχουν έστω και την παραμικρή επαφή με το παρελθόν τους, αφού αποκλειστικό τους αντικείμενο παραμένει το παλαιών αρχών thrash των Slayer, Kreator, Sepultura και Dark Angel, με τους πρώτους να κρατούν τα ηνία και τους υπόλοιπους τα προσχήματα...

Εδώ που τα λέμε, θα μπορούσα να κάνω copy-paste ένα μεγάλο μέρος της κριτικής του "Dead Again" και δεν υπονοώ κάτι απαραίτητα αρνητικό μ’ αυτό. Η ποιότητα των συνθέσεων βρίσκεται σε επίπεδα ανάλογα του παρελθόντος, οι εκτελεστικές επιδόσεις πιάνουν σταθερά ικανοποιητικά στάνταρ και η συνολική ατμόσφαιρα δεν υπολείπεται στο παραμικρό της βιαιότητας και της ορμής των πρώτων ημερών. Η μεγαλύτερη διαφοροποίηση αφορά στα αυξημένα mid tempo σημεία που αυτή τη φορά εκτείνονται σε ολόκληρα κομμάτια, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τα "Chaos (The Curse Is Burning Inside)" και "Bleeding Cries", αφήνοντας υποσχέσεις για μεγαλειώδη παντιλίκια στο moshpit.

Εκπλήξεις δεν υπάρχουν, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, με το Slayerόμετρο να χτυπάει κόκκινα σε κομμάτια όπως τα "Face Of God", "Skinning The Undead" και τους γερμανόφιλους σοδομισμούς να αναλαμβάνουν δράση στο "Morbid Intention To Kill". Κι αν τα συγκεκριμένα δημιουργούν την αίσθηση ότι υπήρχαν σχεδόν αυτούσια και στις προηγούμενες δουλειές της μπάντας, δεν ισχύει το ίδιο και για τα "Moshing Crew" και "Legacy Of Pain",  με τα οποία η μπάντα παρεκκλίνει προς το groovάτο στυλ των Overkill και εισχωρεί στα χωράφια του death metal, αντίστοιχα. Το τελευταίο, βέβαια, ευνοείται και απ’ τη συμμετοχή του Karl Willets (Bolt Thrower), τα φωνητικά του οποίου ενισχύουν τον χαρακτήρα του κομματιού. Εξίσου διαφοροποιημένο από τις γνώριμες οδούς είναι και το "Torment Payback", με τις εκτεταμένες σουηδικές αναφορές και το powerίζον solo του -έτερου καλεσμένου- Μπάμπη Κατσιώνη να προσδίδουν ξεχωριστή υφή στο συνολικό αποτέλεσμα.

Τελικώς, ο υπερβάλλων ζήλος που χαρακτηρίζει τους Suicidal Angels συνεχίζει να τους δικαιώνει και στο "Bloodbath", το οποίο θα ανταποκριθεί με σχετική ευκολία στις απαιτήσεις όσων τους ακολουθούν. Μπορεί η μουσική τους να μη διακρίνεται για την πρωτοτυπία της σ’ ένα ιδίωμα που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια του κορεσμού, ωστόσο οι Αθηναίοι εξακολουθούν να thrashάρουν με άκρα πειστικότητα, αποδεικνύοντας για τέταρτη συνεχόμενη φορά πόσο «καθαρόαιμοι» είναι. Και, εν τέλει, αυτό είναι που μετράει περισσότερο σε τέτοιου είδους κυκλοφορίες.
  • SHARE
  • TWEET