Stryper

God Damn Evil

Frontiers (2018)
Από τον Σπύρο Κούκα, 16/05/2018
Ανάλογα με τις διαθέσεις, ακροβατεί μεταξύ της ανισότητας και της χρυσής μετριότητας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Παράδοξα συμβάντα ακολούθησαν την κυκλοφορία του πιο πρόσφατου δίσκου της γνωστότερης christian metal μπάντας, των Αμερικάνων Stryper. Με την αλυσίδα καταστημάτων Walmart να αρνείται να έχει στα ράφια της το άλμπουμ λόγω του «βλάσφημου» τίτλου του, ξεσηκώθηκε μια περιέργως σημαντική θύελλα αντιδράσεων στην - σταθερά οπισθοδρομική - χριστιανική κοινότητα των Ηνωμένων Πολιτειών, στην οποία μάλιστα βρέθηκαν ενάντιες σε αυτήν την «ανίερη βλασφημία» ακόμη και μπάντες που ανήκουν εξίσου στην white metal σκηνή (βλέπε Joshua).

Βέβαια, για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα, ούτε οι Stryper ξαφνικά έγιναν Gorgoroth και αρέσκονται σε ανθρωποθυσίες, τελετές μαύρης μαγείας και λοιπά γραφικά σατανιλίκια, μήτε βρέθηκαν προ εκπλήξεως με τις αντιδράσεις που προκάλεσε η ονομασία του "God Damn Evil", αφού μοιάζει δεδομένο πως επεδίωξαν με αυτόν τον παλιό αλλά δοκιμασμένο τρόπο να στρέψουν λίγο περισσότερο τα φώτα της δημοσιότητας προς το μέρος τους.

Ξεπερνώντας, λοιπόν, όλη αυτή την παραφιλολογία σχετικά με το συγκεκριμένο γεγονός (άλλωστε, μια απλή διαδικτυακή αναζήτηση αρκεί για να βρει κανείς τόσο τη θέση των Stryper σχετικά, όσο και των έτερων αντιμαχόμενων πλευρών, με διάφορους σχολιασμούς, χαρακτηρισμούς, σοβαρά κι ασόβαρα επιχειρήματα εκατέρωθεν), ας δούμε τι έχει να μας προσφέρει μουσικά ο Michael Sweet και η παρέα του εν έτει 2018.

Ένας πρώτος, αρκετά περιεκτικός χαρακτηρισμός για το άλμπουμ θα ήταν πως το υλικό του, με τον τρόπο που έχουν κατανεμηθεί οι συνθέσεις μέσα σε αυτό, είναι αρκετά βραδύκαυστο, εκκινώντας νωχελικά έως και απογοητευτικά και φθάνοντας σταδιακά στα γνωστά υψηλά standards που μας έχουν συνηθίσει οι Αμερικάνοι και στις νεότερες δουλειές τους. Δεν μπορώ να ξέρω για ποιον ακριβώς λόγο επιλέχθηκε το απαράδεκτο "Take It To The Cross" (με το τόσο κουραστικό ρεφρέν και τη χρήση του πολυχρησιμοποιημένου "Children Of The Grave" ρυθμού) ως εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου και πρώτο επίσημο δείγμα μέσα από εκείνον, ούτε τη χρησιμότητα της επιλογής του μετριότατου "Sorry" τόσο σαν το αμέσως επόμενο single, όσο και ως δεύτερο στη σειρά του tracklist του "God Damn Evil".

Από εκεί κι έπειτα, πάντως, τα πράγματα αρχίζουν να «στρώνουν», με το "Lost" να είναι αρκετά καλύτερο και τα τραγούδια που το ακολουθούν, αρχής γενομένης με το δυνατό ομότιτλο και με αποκορύφωμα την κομματάρα "The Valley", να παραμένουν σταθερά σε ένα επίπεδο από ευχάριστα/γενικά ικανοποιητικά και πάνω (έστω κι αν τα άκακα fillers δεν λείπουν). Σε αυτό συντελεί σίγουρα η αναλλοίωτη με τα χρόνια φωνή του Michael Sweet, του οποίου όσο γραφική μπορεί να χαρακτηριστεί η αποκλειστικά Christianity-oriented στιχουργική προσέγγιση, άλλο τόσο εξαιρετικές μπορούν να κριθούν οι ερμηνείες που προσφέρει κι εδώ απλόχερα.

Εξίσου σημαντικός στο αποτέλεσμα μπορεί να θεωρηθεί και ο Oz Fox, ένας κιθαρίστας παλαιάς κοπής,  ιδιαίτερα υποτιμημένος και με σταθερά εντυπωσιακά skills στα κιθαριστικά leads των Stryper από το ντεμπούτο τους κιόλας. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, θεωρώ πως αυτό το υπερβολικό/καλογυαλισμένο ύφος της παραγωγής που επιλέχθηκε για το άλμπουμ περισσότερο αφαιρεί από το χαρακτήρα των κιθάρων και, κατ’ επέκταση, της μπάντας, παρά βοηθά στην επίτευξη μιας up-to-date προσέγγισης, αλλά στη γενική εικόνα αυτό έχει ήσσονα σημασία.

Αν και λιγότερο πειστικός από τους δύο άμεσους προκατόχους του στη δισκογραφία των Stryper, ο νέος τους δίσκος κρύβει μερικούς αμιγώς μουσικούς λόγους για να ασχοληθεί κάποιος μαζί του. Βέβαια, με τις πραγματικά ενδιαφέρουσες στιγμές του να υπερτερούν ελάχιστα των αντίστοιχων αδιάφορων/μετρίων και τουλάχιστον τέσσερις συνθέσεις να μπορούσαν (ή/και να έπρεπε) να απουσιάζουν, σίγουρα θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος, φλερτάροντας έντονα και αποφεύγοντας(;) οριακά τον χαρακτηρισμό της χρυσής μετριότητας.

  • SHARE
  • TWEET