Strigoi

Abandon All Faith

Nuclear Blast (2019)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 22/11/2019
Ο Greg Mackintosh συνεχίζει να πειραματίζεται με τις διάφορες εκφάνσεις του ακραίου ήχου
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το 2010, ο κιθαρίστας και βασικός συνθέτης των Paradise Lost, Greg Mackintosh, δημιούργησε το death metal σχήμα των Vallenfire προκειμένου να διαχειριστεί την πρόσφατη απώλεια του πατέρα του. Το συγκρότημα έβγαλε τρεις δίσκους, με τελευταίο το "Fear Those That Fear Him", που κυκλοφόρησε το 2017, και στη συνέχεια, τον Σεπτέμβρη του 2018, διαλύθηκε.

Από τις στάχτες τους, δημιουργήθηκαν οι Strigoi οι οποίοι αποτελούν με έναν τρόπο τη φυσική συνέχεια των Vallenfire, καθώς σε αυτούς συμμετέχει επίσης ο Chris Casket των Extreme Noise Terror, ο οποίος περιόδευσε με τους Vallenfire από το 2016 μέχρι και τη διαλυσή τους. Ηχητικά όμως, οι Strigoi δείχνουν να υπερβαίνουν τους κανόνες που είχαν θέσει οι Vallenfire, κάνοντας σαφές πως η αλλαγή ονόματος σηματοδοτεί και μια αλλαγή πλεύσης από άποψη ήχου.

Αδιαμφισβήτητα, ο Greg Mackintosh είναι ένας σπουδαίος κιθαρίστας όχι μόνο λόγω των τεχνικών του ικανοτήτων αλλά, κυρίως, γιατί είναι εύκολο να αναγνωρίσει κανείς ανά πάσα στιγμή το παίξιμο του. Κάθε νότα που παίζει δηλαδή κουβαλάει το προσωπικό του στίγμα και την ταυτότητα του. Αυτό γίνεται γρήγορα σαφές με το "Phantoms" που ανοίγει τον δίσκο καθώς η μελωδία παραπέμπει κατευθείαν στις πιο πένθιμες στιγμές των Paradise Lost. Όμως, το blast beat που ακολουθεί, σε συνδιασμό με τα μανιασμένα φωνητικά δεν αφήνουν περιθώρια για παρεξηγήσεις.

Οι Strigoi δεν είναι το death metal διάλειμμα του Mackintosh από τη βασική του μπάντα, ούτε όμως και μια λίγο διαφορετική εκδοχή των Vallenfire, είναι ένα ολοκληρωμένο καινούργιο σχήμα που παράγει extreme metal με όλη την έννοια της λέξης. Σε τέτοιο βαθμό δηλαδή που σε κάνει να αμφιβάλεις για το αν το λεωφορείο των Paradise Lost θα δεχόταν επίθεση από Νορβηγούς blackmetallers στις αρχές της δεκαετίας του 1990 αν ήξεραν πως ο κιθαρίστας τους κάποια στιγμή θα φτιάξει τους Strigoi.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν μπορούν να γίνουν κάποιοι εύκολοι παραληρισμοί. Το βασανιστικά αργόσυρτο "Carved Into The Skin" για παράδειγμα, θα μπορούσε άνετα να υπάρχει σε κάποιο από τα πρόσφατα πονήματα των Paradise Lost. Για κάθε όμως τέτοια περίπτωση, το συγκρότημα επιφυλάσσει και μια έκπληξη. Έτσι, τραγούδια όπως το "Nocturnal Vermin" και το "Throne Of Disgrace" κουβαλάνε κάτι από τη βρετανική αίγλη των Napalm Death αφού μέσα σε δύο λεπτά σε μεταφέρουν στο κέντρο ενός άκρως πολεμικού moshpit. Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου αποτελεί και το μεγαλύτερο επίτευγμα του συγκροτήματος καθώς οι παράτονες κιθάρες και τα χορωδιακά φωνητικά δημιουργούν μια μεγαλειώδη ατμόσφαιρα που κλείνει τέλεια τον δίσκο.

Το νέο σχήμα του Mackintosh καταφέρνει και συνδυάζει άψογα, death metal ποδοβολητά με βαριές, λασπώδεις doom μελωδίες ενώ, παράλληλα, δανείζεται στοιχεία από το crust punk, το grind ή ακόμη και από το black metal. Και όλο αυτό επιτυγχάνεται διατηρώντας μια απολύτως αυθεντική αίσθηση που σε πείθει πως το συγκρότημα προέκυψε οργανικά μέσα από την φυσική ανάγκη των μουσικών που το αποτελούν να γράψουν αυθόρμητη, δυνατή, αλλά παράλληλα και τεχνική, μουσική.

Και αυτό, στην τελική, κάνει τους Strigoi να ξεχωρίζουν. Μπορεί δηλαδή ο Greg Mackintosh να ξεκίνησε τους Vallenfire προκειμένου να διαχειριστεί τα συναισθήματα που του προκάλεσε ο θάνατος του πατέρα του, όμως οι Strigoi δείχνουν να είναι μια πιο συνειδητή επιλογή και το ιδανικό μέσο προκειμένου ο σπουδαίος αυτός δημιουργός να πειραματιστεί εκ νέου με τις διάφορες εκφάνσεις του ακραίου ήχου.

Ομολογώ πάντως πως απόλαυσα αυτό το ντεμπούτο περισσότερο απ' ό, τι τις προηγούμενες δουλειές του κυρίου Mackintosh εκτός Paradise Lost. Και βασικά, με δεδομένο ότι δεν είδα και με πολύ καλό μάτι την στροφή ενός από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα σε death metal φόρμες, δεν σας κρύβω πως πέρασα πιο καλά με το "Abandon All Faith" απ' ό, τι με το "Medusa". Πρόκειται εξάλλου για έναν απολύτως τίμιο δίσκο που ακόμη και αν δεν σας εντυπωσιάσει, δύσκολα θα βρείτε κάτι κακό να πείτε για αυτόν αφού αποδεικνύει πως ο μαέστρος των Paradise Lost παραμένει ανήσυχος κι έχει ακόμη πολλά να δώσει, ανεξαρτήτως μουσικού ιδιώματος.

  • SHARE
  • TWEET