Striborg

Αναγνωρίζω ότι γενικά το black metal δεν είναι αυτό που λέμε «διασκεδαστική» μουσική, παρότι εγώ προσωπικά την καταβρίσκω με ορισμένα γκρουπ. Από την άλλη όμως όταν πετυχαίνω μπάντες-περιπτώσεις όπως οι Striborg, μπαίνω στη διαδικασία και αναρωτιέμαι κατά πόσο ορισμένες εκφράσεις του black metal μπορείς γενικά να τις αποκαλέσεις μουσική.

Οι Striborg, λοιπόν, ή πιο σωστά ο κύριος Sin Nanna από τη μακρινή Αυστραλία, έρχεται να ταλαιπωρήσει τα καημένα τα αυτιά μας με το project του, κυκλοφορώντας το δεύτερο του full length για φέτος (!). "Solitude" ονομάζεται ο δίσκος και δεν είναι να απορεί κανείς αν ο συγκεκριμένος κύριος αισθάνεται μοναξιά. Παρότι μουσικά πλησιάζει την αμερικανική σκηνή, και κυρίως μπάντες όπως οι Xasthur, η προτάση του Sin Nanna περί μισανθρωπικού και απόκοσμου black εμπεριέχει πολύ μεγάλες δόσεις ambient.

Στα 70 λεπτά αυτού του πραγματικά ατελείωτου δίσκου, και παρά το γεγονός ότι το track list σηματοδοτεί την ύπαρξη οκτώ τραγουδιών (ο Θεός να τα κάνει...), το μόνο που κατάφερα να διακρίνω πίσω από την άθλια παραγωγή και τον ενοχλητικό ήχο τζιτζικιού ήταν το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο στη μουσική και μία φωνή που ακουγόταν λες και έβγαινε από πηγάδι. Τώρα αν προσθέσουμε και έναν γραφικό με corpsepaint, που μιλάει για τη νύχτα, τα δάση και την κατάντια του ανθρώπινου γένους, τότε έχετε μια καλή εικόνα του τι εστί Striborg.

Εννοείται ότι δεν προτείνεται σε κανέναν και γενικά δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να θέλει να ασχοληθεί με τέτοιου είδους κυκλοφορίες, εκτός και αν έχει τάσεις μαζοχισμού.