Stratovarius

Δεν νομίζω πως υπήρξε ούτε ένας οπαδός των Stratovarius που να μην είδε στην καλύτερη περίπτωση με καχυποψία την συνέχιση της μπάντας χωρίς τον Timo Tolkki το 2009. Έξι χρόνια μετά και τέσσερεις δίσκους μετά, είναι σαφώς λιγότεροι αυτοί που δεν έχουν πειστεί ακόμα ότι ο Kotipelto κι ο Johansson άξιζε να προσπαθήσουν να συνεχίσουν. Το κάνουν το λιγότερο με αξιοπρέπεια και με το νέο τους άλμπουμ "Eternal" το αποδεικνύουν περισσότερο από ποτέ.

Σίγουρα, εν έτει 2015 δεν είναι και ό,τι πιο επίκαιρο να μιλάμε για power metal δη για μια μπάντα που βρέθηκε στην καλύτερή της φάση δεκαπέντε με είκοσι χρόνια πίσω, αλλά από την άλλη οι Φινλανδοί έχουν ένα μουσικό ύφος να υπερασπιστούν, είτε αυτό αφορά νοσταλγούς των ημερών εκείνων είτε νέους ακροατές που χωρίς προκαταλήψεις εκτιμούν τη μουσική τους. Και μόνο που καταφέρνουν μετά από τόσα χρόνια και τόσες δουλειές να μην ακούγονται παρωχημένοι, σε ένα μουσικό ύφος που ελλοχεύει διαρκείς κινδύνους επαναληψιμότητας, θεωρώ ότι έχουν πετύχει τον πρώτιστο στόχο τους.

Από εκεί και πέρα, χωρίς να έχω εντρυφήσει πολύ στις τελευταίες δουλειές τους, θεωρώ ότι το "Eternal" ξεπερνά τις υπόλοιπες post-Tolkki εποχής κυκλοφορίες. Και μόνο το γεγονός ότι με κράτησε για περισσότερες (ευχάριστες) ακροάσεις ενισχύει αυτό το επιχείρημα, ενώ παράλληλα θεωρώ πως υπάρχουν πιο προφανή stand out tracks μέσα από το "Eternal".

Το εναρκτήριο "My Eternal Dream" με τα anthemικά πλήκτρα και τον χαρακτηριστικό up tempo ρυθμό είναι ένα από αυτά, όπως και το "Shine In The Dark" που έγραψε ο Kotipelto και διαθέτει πανέμορφο ρεφρέν κι ωραίους στίχους. Ενδιαφέρουσα σύνθεση είναι και το "Lost Without A Trace", ενώ εξαιρετικό δείγμα power metal σύνθεσης είναι το "Man In The Mirror". Τέλος, το δωδεκάλεπτο "Lost Saga" που υπογράφει ο κιθαρίστας (και παραγωγός) της μπάντας, Matias Kupiainen, τους πηγαίνει σε πιο epic μονοπάτια και συνολικά είναι αρκετά δυνατό, διαφοροποιώντας ιδανικά το κλείσιμο του δίσκου.

Από εκεί και πέρα, υπάρχουν  οι τυπικές Stratovarius συνθέσεις που ανάλογα με το επίπεδο κορεσμού που έχει φτάσει ο καθένας είναι από ανεκτές έως τελείως αδιάφορες, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι καλά δουλεμένες. Εδώ πρέπει να πάρει credit ο Kupiainen για την καθαρή, δυνατή και σχετικά σύγχρονη παραγωγή του, ενώ η μπάντα ακούγεται σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, έχοντας βρει τον ρυθμό της, με μπροστάρη τον Timo Kotipelto.

Οι Stratovarius δείχνουν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τους παλιούς συνοδοιπόρους τους (Helloween, Gamma Ray κλπ) και, παρ' όλο που τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ όπως ήταν, συνεχίζουν να τιμούν την ιστορία της μπάντας με αξιοπρέπεια, αποδεικνύοντας ότι έχουν  ακόμα λόγω ύπαρξης.