Storm Corrosion

Κάτι οι δύο καταπληκτικές προσωπικές δισκογραφικές δουλειές του Steven Wilson, κάτι η ενδιαφέρουσα και αναμενόμενη progressive rock στροφή των Opeth του Mikael Åkerfeldt και κάτι η επιτυχημένη συνεργασία των δύο μουσικών και φίλων σε καλλιτεχνικό επίπεδο, έκανε εξαρχής την υπόθεση των Storm Corrosion μια πολυαναμενόμενη κυκλοφορία. Είναι και το μυστηριώδες εξώφυλλο που άφησε μια υπόνοια περί γνήσιας progressive αισθητικής εξαιτίας και της πιο «obscure» κατεύθυνσης που θέλησαν ηθελημένα να περάσουν μέσα από δελτία τύπου και δηλώσεις τους οι δύο μουσικοί.

Τι έχουμε λοιπόν με το ομώνυμο ντεμπούτο των Åkerfeldt / Wilson; Άξιζε η τριβή μερικών ετών γύρω από την σύλληψη και τη δημιουργία του project; Καταρχάς μετά την αναμενόμενη στροφή που έκαναν οι Opeth στο "Heritage", οι απαιτήσεις για υψηλής αισθητικής progressive rock από τον Mike και ιδίως σε συνδυασμό με τον «guru» Steven, εννοείται ότι παρέμειναν υψηλές. Παρόλα αυτά, με όση καλή διάθεση και να προσεγγίσει ένας ακροατής, είτε οπαδός του ήχου γενικά, είτε φίλος της μουσικής του Wilson ή του Åkerfeldt, η τελική εικόνα μετά από σχεδόν 50 λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ, είναι εκείνη μιας ανούσιου, μονότονου ambient ατμοσφαιρικού αποτελέσματος, με ελάχιστες εκφάνσεις μιας σχετικής ακουστικής ή και folk κατεύθυνσης.

Από το ομολογουμένως ενδιαφέρον "Drag Ropes", το οποίο ανοίγει αργόσυρτα και υποτονικά το άλμπουμ, ο ακροατής θα βρεθεί αντιμέτωπος με συνθέσεις που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό παρά σχεδόν απόλυτα επίπεδες και παντελώς αδιάφορες μελωδίες που ανακυκλώνονται και δεν οδηγούν σε καμία είδους κορύφωση. Από κει και πέρα το ομώνυμο και το "Ljudet Innan" αποτελούν και αυτά δύο ενδιαφέρουσες συνθέσεις, αλλά ακόμα και αυτά δε θα χωρούσαν στο "Grace For Drowning" φερ' ειπείν. Και τι αν οι δύο μουσικοί είχαν προειδοποιήσει για την κατεύθυνση του δίσκου και την αίσθηση χαλαρότητας την οποία θα προσέδιδαν στο άλμπουμ. Μετά από ακροάσεις επί ακροάσεων δεν αφήνει τίποτα το ουσιαστικό, ένα ρεφραίν, μια μελωδία να σιγοτραγουδήσεις, ένα σημείο έντονης πειραματικής διάθεσης να εντυπωσιαστείς. Εδώ κι εκεί ενδεχομένως να βρεθούν σημεία, εκλάμψεις δημιουργικών στιγμών, αλλά σαν σύνολο με εξαίρεση ίσως το ομώνυμο κομμάτι, δύσκολα θα αφήσει το στίγμα του. Εκτός και αν οι ακροάσεις του γίνονται μονάχα με ακουστικά ή παίζει στο background μιας παρτίδας τάβλι που θέλει προσήλωση (το τάβλι...). Σε στιγμές ενδεχομένως πιο μονότονο και από CD με κελαϊδίσματα πουλιών.

Με τέτοια παραγωγή κυκλοφοριών πλέον στον χώρο του progressive rock (άμεσα ή έμμεσα συνδεόμενες με τον ήχο), οι Storm Corrosion μάλλον θα παραμείνουν ως έχουν· ένα απλό πείραμα δύο καταξιωμένων μουσικών, το οποίο στο ντεμπούτο του περνάει χωρίς να προκαλέσει καμία ενθουσιώδη αντίδραση. Αν αναμένατε μια prog αποθέωση με βάση τα γούστα και τις δουλειές των μελών, προτιμήστε τα δύο προσωπικά άλμπουμ του Steven Wilson και το "Damnation" ή το "Heritage" των Opeth και προσπεράστε υπεύθυνα.