Stone Sour

Audio Secrecy

Roadrunner Records (2010)
08/09/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι προσδοκίες ήταν υψηλές, καθώς τα πρώτα δείγματα γραφής των Stone Sour από σανιδιού το καλοκαίρι αλλά και από Internet λίγο καιρό μετά, ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Οι ελπίδες πάλι, για πρώτη φορά πεταμένες παντελώς πάνω τους, καθώς οι Slipknot δεν ξέρουμε αν θα επανέλθουν ή θα κάψουν τις μάσκες τους κάποιο κρύο βράδυ, μαζί με τον βασιλιά Καρνάβαλο. Ο Root ξέρει να γράφει riffάρες, αυτό το ξέρουμε. Ο Taylor είναι φωνάρα, και αυτό το ξέρουμε. Ο δεύτερός τους δίσκος ήταν εξαιρετικός και γι' αυτό ορθώνεται μπροστά τους ως εμπόδιο. «Τα καλύτερα έρχονται» έλεγαν όλοι οι Stone Sour το καλοκαίρι των ηχογραφήσεων, παρόλο το σκοτάδι στην καρδιά από το χαμό του φίλου τους. Και να λοιπόν που η «μυστικότητα(!)» αποκαλύπτεται, πρώτες μέρες φθινοπώρου. Και είναι όσο σκοτεινή πρέπει.

Στο "Audio Secrecy" οι Stone Sour φεύγουν για πρώτη φορά από την σκιά των Slipknot, για να πέσουν σε αυτή του "Come What(ever) May", γιατί κακά τα ψέματα, πλέον οι απαιτήσεις για το σχήμα είναι περισσότερες από αυτές ενός side project που «έκαναν κειπέρα τα παιδιά γιατί ιδρώνανε με τις μάσκες». Ευτυχώς στα χρόνια που πέρασαν, κατάφεραν να διαμορφώσουν ήχο – ίσως το "The Bitter End" να μυρίζει ακόμα λίγο latex, αλλά τα υπόλοιπα είναι Stone Sour, αυτό και τίποτα άλλο. Ακούγοντας όμως το όλον του album συνειδητοποιείς ότι ο Taylor είναι ένας τραγουδιστής εν σύγχυση: τραγουδά χοροπηδώντας πάνω στα groovy κομμάτια που ανοίγουν τον δίσκο ("Mission Statement", "Digital"), χαλαρώνει και αφήνει τις μελωδίες να ανασάνουν στο "Say You'll Haunt Me" και παραδίδεται στην μονομανία της φωνής του στις τόσες και τόσες μπαλάντες, που για πρώτη φορά συναντάμε σε δίσκο του συγκροτήματος, αρχής γενομένης από το "Dying" αλλά συνεχίζοντας σε όλη του την διάρκεια, με μια αναλογία 3 προς 1. Και ναι μπορεί στα "Imperfect" και "Miracles" να αντιλαμβανόμαστε γιατί γουστάρει τόσο να περιοδεύει πλέον και σαν solo καλλιτέχνης, με φωνή/κιθάρα, αλλά στο, όμορφο κατά τα άλλα, "Hesitate" θυμίζει πολύ Nickelback, που για ένα Post-grungeά αυτό πατάει το κουμπί "buy" σε ένα διαδικτυακό κατάστημα, αλλά για έναν Slipknot fan ίσως να είναι επαρκής δικαιολογία για να τσεκάρει τις αντοχές του χεριού του σε ρίψη CD έξω από το παράθυρο. Όχι πως οι Stone Sour δεν μας δίνουν άλλο ένα όμορφο δίσκο – το κάνουν και με το παραπάνω και κομμάτια όπως τo "Nylon 6/6" και το "Let's Be Honest" δικαιολογούν και υπενθυμίζουν το όνομα στην μαρκίζα. Απλά η αλλαγή είναι πλέον εμφανής – έρχεται μεν φυσικά για ένα τόσο μεγάλο λαρύγγι που αγαπάει Johnny Cash, southernίλες και όλους αυτούς που διασκευάζει κατά καιρούς και πνίγει όταν φοράει τη μάσκα, αλλά την ταμπέλα του «αγαπούλη» την χαράσσει πάνω στο άλλο του σχήμα. Και αυτή είναι μια ευθύνη που πρέπει να φέρει στην ολότητά της.

Δυνατός δίσκος για όλα τα αυτιά, με λίγη από Slipknot, περισσότερη από Stone Sour και πολλή από Post grunge και αγάπη. Όσοι καθαρίζετε το μάτι του στερεοφωνικού σας με την αστερόεσσα, θα το πιείτε μονορούφι. Κάποιοι θα γκρινιάξετε. Όλοι θα τους παραδεχτείτε. Ο μπόμπιρας Stone Sour ξεπόρτισε και ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές. Και δεν ξέρουμε και πότε γυρίζει...
  • SHARE
  • TWEET