Stone Cold Dead

Lava Flows

Volcanic Music (2015)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 26/11/2015
Απευθείας ανάθεση στην πρώτη εθνική
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Συνεχίζοντας το σερί μου με ελληνικής προέλευσης κυκλοφορίες, έρχομαι αντιμέτωπος με κάτι που ομολογώ ότι δεν περίμενα να ακούσω, όχι μόνο από ελληνική μπάντα αλλά γενικά, ειδικά τώρα στην εκπνοή του σωτήριου αυτού έτους.

Βρίσκω ανεξαρτήτως αποτελέσματος και προσωπικών διαθέσεων στην ηχητική προσέγγιση του δίσκου μια πνοή ανανέωσης γιατί, ενώ είναι απίστευτα heavy, αισθάνεσαι ότι η κιθάρα παίζει σχεδόν στο καθαρό. Το τελικό αποτέλεσμα σε παραγωγικό επίπεδο είναι προϊόν τρελής δουλειάς, ή τουλάχιστον έτσι ακούγεται. Φαντάζομαι αυτό παίζει όταν το αφεντικό της μπάντας είναι και ο παραγωγός. Καις άπειρες ώρες πάνω από μια κονσόλα, αλλά το αποτέλεσμα σίγουρα δικαιώνει.

Ενώ είμαι σχεδόν πάντα άτεγκτος με κάθε νέα κυκλοφορία, ακόμα και με σχήματα της εγχώριας σκηνής, η οποία πέρασε δια πυρός και σιδήρου μέχρι να αποδείξει ότι υπάρχουν μπάντες εκεί έξω που σφαλιαρίζουν άλλα μεγάλα καθιερωμένα ονόματα όπως ο Οβελίξ τους Ρωμαίους, με τους Stone Cold Dead θεωρώ ότι μπαίνουν με απευθείας ανάθεση στην πρώτη εθνική.

Ο δίσκος αβίαστα περιπλανιέται στα χωράφια του prog, του death metal, του συμφωνικού metal, ακόμα και του hard rock και σε όλα τα είδη αποδίδει εξίσου καλά. Η προσθήκη του κοντραμπάσου, ενίοτε παραπέμπει ακόμα και στους Apocalyptica, όταν έβγαζαν ακόμα αξιόλογους δίσκους. Στο σύνολο βέβαια είναι Sepultura meets Testament meets παίζω τις κάλτσες μου αλλά δεν ακούγεται σαν φιγούρα.\

Βέβαια κάποιες φορές το συνθετικό βάρος πέφτει πιο πολύ στο groove παρά στη μελωδία, αλλά δεν με πτοεί επαρκώς, ώστε να γκρινιάξω ως συνήθως, όμως πιστεύω θα στερήσει από την μπάντα δημοτικότητα και θα επηρεάσει την υστεροφημία της κυκλοφορίας. Ευτυχώς υπάρχει το "Lava Flows" να παίξει και τον ρόλο του πιο εμπορικού κράχτη. Θα δείξει φυσικά.

Το μόνο ψεγάδι θεωρώ σε έναν τόσο πολυδιάστατο δίσκο, που έχει εκμεταλλευτεί στο έπακρο τα ταλέντα των συντελεστών του, είναι η φωνή. Δεν λέω, αυτή η ψιλό-brutal αγριοφωνάρα λειτούργει ακριβώς όπως πρέπει στις βίαιες και πιο extreme metal εξάρσεις, αλλά και όταν πετάγεται εκεί που δεν την περιμένεις. Όμως τα φωνητικά στο γενικό σύνολο είναι κουραστικά, μονοκόμματα και επαναλαμβάνονται ελαφρώς, αφού εκτός της -εξαιρετικής κατά τα άλλα- γκαρίκλας δεν προσδίδουν τίποτα επιπρόσθετο στον πολύπλευρο χαρακτήρα του δίσκου. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, η φωνή είναι «φουλ μέταλ ζακέτα» και αντί για σάλιο ο τύπος έχει αδρεναλίνη, αλλά αφού παίρνεις τρεις ντράμερ, εκ των οποίων ένας είναι ο Κόλλιας που έχει γίνει ψιλοσελέμπριτης, χρησιμοποιείς για το artwork καλλιτέχνη πρώτη μούρη στο Καβούρι, βάζεις και ορχήστρα δωματίου να απογειώσεις την φάση, ε βρε πουλάκι μου πάρε και ένα καλό τραγουδιάρη. Έστω για δυο-τρία γκεστ. Αλλά ό,τι και να λέω, ο δίσκος είναι κεραυνός εν αιθρία.

Ελπίζω να μπορούν να αναπαράγουν με το ίδιος πάθος και αρτιότητα τον δίσκο και στις ζωντανές τους εμφανίσεις -αν βέβαια κάνουν- και ελπίζω να κυκλοφορήσει και σε βινύλιο κάποια στιγμή.

  • SHARE
  • TWEET