Steve Von Till

Έχοντας ακούσει όλες τις προσωπικές δουλειές του frontman των Neurosis και τους δίσκους του ως Harvestman επίσης, μπορώ να πω ότι αυτός ο άνθρωπος νοιάζεται πρωτίστως και ίσως αποκλειστικά για την ποιότητα. Φέτος, η ποιότητα έχει άλλον έναν υπέρμαχο καθώς στην επίβλεψη της παραγωγής και του ήχου ήταν ο Randall Dunn, ιθύνων νους και ιδρυτής των Masters Musicians Of Bukkake. Στα όργανα είχε την βοήθεια του Eyvind Kang στη βιόλα, του J. Kardong στις pedal steel κιθάρες (δεν ξέρω καν αν το γράφω σωστά, αλλά πρόκειται για ένα εκπληκτικό όργανο που παίζεται από ελάχιστους)  και του Pat Schowe στα κρουστά.

Ο δίσκος κινείται ως συνήθως σε ένα αργόσυρτο folk rock, με ποιητικά στοιχεία, ιδιαίτερα drone περάσματα και μια βραχνάδα σε φωνές και παραμορφώσεις που τον χαρακτηρίζει. Οι solo δουλειές του Steve πάντα εκφράζουν και δείχνουν την πιο μαλακή πλευρά του. Ο καλλιτέχνης δεν σταμάτα να ψάχνει και να πειραματίζεται και είναι πολύ όμορφο να ανακαλύπτεις κι εσύ μαζί του καινούργιες ιδέες και πτυχές του ήχου του.

Τα drones που έρχονται από τα pedal steel είναι τρομακτικά ταιριαστά με την φωνή του. Στο "Birch Bark Box" θα καταλάβεις πώς μια ακουστική κιθάρα και μια φωνή μπορεί να σου μεταδώσει τόσα μα τόσα συναισθήματα. Στο "Night Of The Moon", αν και το πλέον διαφορετικό κομμάτι της κυκλοφορίας, καθώς διακρίνω χρήση synth και ηλεκτρικής κιθάρας, θα διακρίνεις μια ταραγμένη σκοτεινή ψυχεδέλεια που του πάει. Στο "A Language Of Blood" θα είναι σαν ν' ακούς τον συνοδοιπόρο του, Scott Kelly, καθώς αυτό το κομμάτι ταιριάζει απολυτά στο προσωπικό ύφος του έτερου frontman των Neurosis. Κι εδώ ένα πέρασμα χαμηλών νότων από ηλεκτρικές χορδές βαραίνουν βορειοευρωπαϊκά και παραδοσιακά τον ήχο.

Στο "In Your Wings" θα βρεις το πιο αμερικάνικο ας πούμε κομμάτι του. Κολλητά και αρκετά κοντά στον ήχο το ακολουθεί το ομότιτλο κομμάτι, το οποίο δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει καθώς, ναι μεν διατηρείται σε φυσιολογικά επίπεδα ποιότητας, αλλά δεν ξεπερνάει σε έμπνευση και ενορχήστρωση κανένα άλλο κομμάτι του δίσκου. Στο κλείσιμο τα "Chasing Ghosts" και "Known But Not Named" γεμίζουν ξανά συναισθήματα τον ακροατή. Πικρά, οδυνηρά και μελαγχολικά συναισθήματα. Διάψευση προσδοκιών, άγνοια και αποτυχία. Ατμόσφαιρα στα όρια και μια τρομακτική χορωδία στο τέλος, έτοιμη να σε εκδικηθεί.

Ειλικρινής, folk, άκρως ατμοσφαιρική και αργή rock μουσική. Μια μυσταγωγία γεμάτη εξαιρετικές ιδέες και πολύ προσεγμένο ήχο. Δεν θα χάσεις ούτε δευτερόλεπτο απολαμβάνοντας αυτές τις συνθέσεις. Μόνο θα κερδίσεις μέσα από ένα διαχρονικό, παραδοσιακό και αργόσυρτα έξυπνα πειραματικό blues.