Steelwing

Για τους γνωρίζοντες την μπάντα, οι Steelwing δεν θέλουν συστάσεις. Μαζί με τους Cauldron, Enforcer, White Wizard, Katana, Portrait, In Solitude κλπ, είναι από αυτούς που θέλουν να αναβιώσουν τον ήχο αλλά και τη φιλοσοφία του παραδοσιακού metal της δεκαετίας των 80s με όλες τις εκφάνσεις του. Το καταφέρνουν; Μάλλον ναι, αν κρίνουμε από την απήχηση που έχουν στον κόσμο εννοείται πρώτα από όλα που αγαπάει και ακολουθεί ευλαβικά το είδος.

Το 2012, έχοντας ήδη δισκογραφήσει το 2010 με τα "Roadkill (Or Be Killed)" (EP) και "Lord Of The Wasteland" (full length), αποφασίζουν να δώσουν στον κόσμο τη δεύτερη προσπάθειά τους, "Zone Of Alienation". Όπως και όλοι οι προαναφερθέντες, έτσι και αυτοί διατυμπανίζουν την υπέρμετρη αγάπη που έχουν για το παλιομοδίτικο heavy metal, αφού έχουν αποφασίσει να μην συμβαδίσουν με την σημερινή ηχητική πορεία της metal μουσικής αλλά να μείνουν «κολλημένοι» στις χρονιές που μεγαλουργούσε το παραδοσιακό metal.

Η πόλη καταγωγής τους, η Στοκχόλμη της Σουηδίας, ίσως δεν είναι τυχαία για το τελικό πολύ καλό αποτέλεσμα. Δείχνοντας αρκετά ώριμοι και έχοντας το κοκαλάκι της νυχτερίδας των καλλιτεχνών της χώρας, έχουν δημιουργήσει τραγούδια από τα οποία ξεχειλίζει ο τσαμπουκάς και το τσαγανό. Με αρκετά, όχι σε αριθμό αλλά σε ύφος, επιθετικά riff καταφέρνουν να ξεσηκώσουν κάθε μεταλλά που θεωρεί ότι τα 80s δεν πέθαναν ποτέ αλλά δείχνουν τον δρόμο ακόμα. Αυτό φαίνεται περίτρανα μετά το πέρας της ακρόασης του άλμπουμ, η οποία θέλεις να είναι επαναλαμβανόμενη.

Στο "Zone Of Alienation", όσοι έχουν ακούσει ενδελεχώς τις δουλειές των συγκροτημάτων της εισαγωγής θα ανακαλύψουν άλλο ένα διαμάντι. Όσοι πάλι δεν έχουν ασχοληθεί με κάποιο από αυτά θα ακούσουν κυρίως mid tempo ταχυτήτων κομμάτια με πολλά ξεσπάσματα, ωραία ρυθμικά μέρη, στακάτο ήχο στις κιθάρες και βασικό θέμα και θέλω της μπάντας να σε σηκώσει από την καρέκλα σου και να χορέψεις στους ρυθμούς της ή έστω να σε κάνει να κουνάς μέρη του σώματος σου. Όλες οι συνθέσεις έχουν μια δυναμική και ένα μπρίο μοναδικά που δεν θα σε αφήσουν να απομακρυνθείς από τα ηχεία και θα σου δημιουργήσουν μια τρομερή αίσθηση ευμάρειας και ικανοποίησης. Συνθετικά, τα κομμάτια είναι βασισμένα στο metal όλης της ευρωπαϊκής σκηνής της δεκαετίας του 1980 με σαφείς αναφορές, εμπλουτισμένα με ωραίες μελωδίες που σίγουρα κάποιες από αυτές θα σου κάνουν το κλικ που θέλεις για να αγαπήσεις ένα τραγούδι. Το σημαντικό που έχουν και οι Steelwing είναι ο «αλήτικος» τρόπος που αποδίδουν τα κομμάτια τους, έχοντας μπόλικο νεύρο και τσαγανό σε όλες τις συνθέσεις δείχνοντας πόσο πολύ ακούνε την καρδιά τους εκφραστικά και όχι βάση σημερινών πωλήσεων από ευρείας κατανάλωσης εφήμερες μπάντες. Το μυστικό που έχουν και τους δίνει αυτό το κάτι, είναι ότι και αυτοί δεν παπαγαλίζουν το παρελθόν αλλά το σέβονται και το μεταδίδουν με τον δικό τους τρόπο. Να σημειωθεί ότι, όπως άτυπα επιτάσσει η νέα αυτή φουρνιά συγκροτημάτων, πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη μνεία και στο κεντρικό λαρύγγι του group, Riley, που για άλλον έναν δίσκο είναι συγκλονιστικός.

Χαίρομαι πολύ όταν υπάρχουν μπάντες όπως οι Steelwing. Δυστυχώς το metal έχει πάρει πια πολύ παράξενη τροπή, στρέφοντας το μουσικό στοιχείο σε πιο άνευ λόγου και ουσίας brutal στοιχεία που αν μη τι άλλο εκτός της παροδικής χοροπηδηχτής διασκέδασης δεν προσφέρουν κάτι άλλο στον ακροατή. Είμαι της άποψης ότι ο οπαδός θέλει να ακούει και μια ωραία μελωδία που θα του δώσει σωρεία συναισθημάτων όταν ακούει κάτι. Η μουσική είναι συντροφιά για πολλούς λογούς. Ένας από αυτούς είναι και οι Steelwing που ήρθαν για να μείνουν και έχουν όλα τα φόντα για να κάνουν και άλλα μεγαλύτερα πράγματα και να μείνουν στις καρδιές μας. Ο δρόμος είναι ανοιχτός για εσάς guys...