Stealing Eden

Με έπιασαν τις τελευταίες μέρες οι φιλοσοφικές μου ανησυχίες περί παρθενογένεσης. Φυσικά μιλάω σε μεταφορικό επίπεδο και σε διάφορες εκφάνσεις της τέχνης, κάτι που όπως είναι λογικό έχει να κάνει και με τη μουσική. Και τι εννοώ, θα ρωτήσετε πολύ φυσικά. Λοιπόν, όσο μπορώ να σκεφτώ, τα τελευταία 15 χρόνια αυτό συνέβη με δύο συγκροτήματα, τους System Of A Down και -ίσως- τους The White Stripes, οι οποίοι καταφέρανε και μπόλιασαν τις επιρροές τους, δημιουργώντας καινούρια μουσικά υβρίδια, με τρομερή επιτυχία εκατέρωθεν.

Οπότε, έρχομαι να θέσω τουλάχιστον ένα θεμελιώδες ερώτημα, σχετικά με το αν αυτό είναι δυνατόν να ξανασυμβεί, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, ή αν έχουμε εξαντλήσει, για την ώρα, το μουσικό ορίζοντα, με συνέπεια κάτι τέτοιο να θεωρείται αξιωματικά απίθανο. Επειδή δε μου αρέσει να αφορίζω, δε θα είμαι κάθετος, θεωρώντας δεδομένη την αρνητική απάντηση, γιατί στις μουσικές των ημερών μας υποβόσκει αρκετή πρωτοτυπία, η οποία με κάνει εν τέλει να ελπίζω σε ευχάριστες εκπλήξεις μελλοντικά.

Μια από αυτές τις μπάντες, η οποία με ξάφνιασε ευχάριστα με τη μουσική πρωτοτυπία της, είναι οι Καναδοί Stealing Eden, που απαρτίζονται από πρώην μέλη των Noise Therapy, Severfuse και Among The Betrayed. Ακούγοντας το ντεμπούτο άλμπουμ τους, "Truth In Tragedy", το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια αρκετά «radio friendly» μπάντα -με την καλή έννοια-, αφού όλα τα προσόντα που χρειάζεται κάποιος για να το πετύχει βρίσκονται εδώ. Καταρχάς βοηθάνε πολύ τα 11 όμορφα και καλοβαλμένα τραγούδια, τα οποία φέρουν όλες τις προϋποθέσεις για να γίνουν hit-άκια, καθώς έχουν πολύ πιασάρικα και μελωδικά refrain, κανένα (πλην ενός) δεν ξεπερνά σε διάρκεια τα 4 λεπτά, ενώ και ως συνθέσεις στέκονται πολύ καλά, καθώς δε μπορώ να βρω κάποια ατέλεια σε αυτές. Από την άλλη, έχουμε τη φωνάρα του Dave, που πατάει πολύ καλά και στις σωστές νότες καθ' όλη την διάρκεια του δίσκου και αλλάζει «αποχρώσεις» ανάλογα με την συναισθηματική διάθεση, αλλά ακόμη και αυτό έρχεται σε δεύτερη μοίρα μπροστά στον φοβερό κιθαρίστα, που ακούει στο όνομα Max και ο οποίος παρουσιάζει φοβερά δείγματα παιξίματος, τόσο σε ρυθμικό, όσο και στο lead/solo επίπεδο, και ο οποίος έβαλε σκοπό να μας κάνει να παραμιλάμε. Σε ό,τι αφορά τον τομέα του rhythm section και της παραγωγής τα πράγματα είναι απλά και χωρίς εκπλήξεις, με αφενός το πρώτο να είναι αρκούντως στιβαρό (πόσο κλισέ έκφραση πια;) και η δεύτερη καθαρή, με λίγη επιπλέον «βρωμιά» στις κιθάρες όταν αυτές αποφασίζουν να μας τρίξουν τα δόντια με τα muted αλλά και τα «open chord riff».

Μετά από κάμποσες ακροάσεις συνειδητοποιώ πως κυρίαρχο ρόλο στο δίσκο έχουν η μελωδικότητα και ο δυναμισμός, χωρίς να λείπουν και 2-3 στιγμές που πέφτουν οι τόνοι, αφήνοντας να βγει λίγο περισσότερο συναίσθημα. Ίσως χρειάζεται μια επιπλέον ανάλυση των τραγουδιών για να κάνω πιο κατανοητό το μουσικό στυλ των Stealing Eden, αλλά δε θέλω να σας χαλάσω την έκπληξη. Μιλώντας με γενικότητες, το μόνο επιπλέον στοιχείο που θα σας δώσω είναι πως σε αυτή την κυκλοφορία θα ακούσετε mainstream radio rock της σύγχρονης εποχής, αλλά θα υπάρξουν και στιγμές που θα βρείτε όμορφες αναφορές στο «late '80s» και «early '90s» hard rock.

Αυτό που μου κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση ακούγοντας το "Truth In Tragedy" είναι πως συνεχώς πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να καταλάβει τι μου θυμίζουν οι Stealing Eden, αφού το όλο στυλάκι τους μου είναι τόσο οικείο, χωρίς όμως να μπορώ να κατασταλάξω σε μουσικά είδη και παρεμφερή συγκροτήματα και αυτή είναι μάλλον η μαγεία του δίσκου, αφού θυμίζει τόσα πολλά, χωρίς να θυμίζει τίποτα συγκεκριμένο τελικά. Σας προτείνω λοιπόν ανεπιφύλακτα να μπείτε στον κόπο να τους ανακαλύψετε γιατί το αξίζουν και, πιστέψτε με, δε θα χάσετε.