Stallion

Slaves Of Time

High Roller (2020)
Από τον Γιάννη Δούκα, 07/04/2020
Μπορεί σαν δίσκος να μην είναι σ’ όλη του τη διάρκεια εξίσου καλός, αλλά τραγούδια σαν το "Die With Me" δεν γράφονται συνέχεια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τρίτος δίσκος για τους Stallion και πλέον φαίνεται ότι έχουν αναρρώσει από τις παιδικές ασθένειες που τυραννούσαν το ντεμπούτο τους, "Rise And Ride". Καλό, χρυσό, αλλά υπερβολικά προσηλωμένο σε Running Wild, Metallica και ένα σωρό άλλα group. Αυτό σου έδειχνε πιο πολύ χαβαλέ παρά μια προσπάθεια με αξιώσεις. Σιγά, σιγά όμως οι Γερμανοί από το "From The Dead" του 2017 και τώρα με το "Slaves Of Time" τα 'χουν αφήσει αυτά στο παρελθόν. Πλέον οι επιρροές χρησιμοποιούνται για ενεργητική έκφραση και όχι απλώς για μεταλικό εντυπωσιασμό.

Το κέρδος απ' όλα αυτά είναι ότι πλέον μπορούν και γράφουν καλές συνθέσεις. Ειδικά όταν ανεβάζουν την αδρεναλίνη, speed-άροντας δίχως φρένο είναι απόλαυση. Ενδεικτικό το "No Mercy", που σου ρίχνει νέφτι πατώντας στην αλητεία των Whiplash. Βέβαια ένα άλλο στοιχείο τους με πολύ ενδιαφέρον είναι και τα heavy κομμάτια. To "Time To Reload" έχει τόσα 89ies vibes που βιώνεις χρονική επιστροφή. Κλασική φόρμα, riff που ξεσηκώνει με το αντίστοιχο ρεφρέν.

Η άλλη μαγκιά των Stallion είναι ότι δεν φοβούνται να poser-έψουν τον ήχο τους. Εννοώ να βάλουν μέσα τα φλογισμένα στοιχεία των Ratt ή ακόμα και τα ερωτικά μπαλαντοειδή των Scorpions. Για το πρώτο, το "All In" δείχνει το πώς ενώνουν glam και speed. Αν το συγκεκριμένο είχε καλύτερο ρεφρέν, στοιχείο απολύτως απαραίτητο για το στυλ, θα κλαίγαμε από συγκίνηση. Κάτι όμως που θα συμβεί με το "Die With Me". Εδώ μάλιστα, όχι μόνο το εθιστικό πρώτο μέρος είναι κουκλί αλλά ταυτόχρονα ο Pauly του δίνει και καταλαβαίνει από φωνητική ερμηνεία.

Το πρόβλημα του "Slaves Of Times" όμως είναι ότι δεν κρατάει η απόλαυση συνέχεια το ίδιο επίπεδο. Για την ακρίβεια η β πλευρά, αν βγάλεις τον ύμνο "Die With Me", δεν έχει τα εχέγγυα να σταθεί δίπλα σε ό,τι έχει ακουστεί πριν. Ναι μεν ανεκτά αλλά σε οριακό βαθμό ξεφεύγουν από το τετριμμένο. Αν όλη η διάρκεια του δίσκου ήταν στα κόκκινα τότε αυτό το μίγμα από Accept, Enforcer, thrash Priest και ελαφριάς poserίλας θα μας είχε στείλει στον αγύριστο. Και τούτο διότι από πλευράς solo, vocals και ήχου τα πάνε περίφημα. Ας ελπίσουμε στην επόμενη προσπάθεια όλα τους τα τραγούδια να είναι εξίσου δολοφονικά. Πάντως μη χάσετε την ευκαιρία και δεν τους τσεκάρετε. Θα κολλήσετε.

  • SHARE
  • TWEET