Spock’s Beard

Θα μπορούσα να γράφω ατελείωτα για όσα έχω πάρει από τους Spock’s Beard εδώ και δεκαπέντε χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων κατέχουν ξεχωριστή θέση στις μουσικές μου προτιμήσεις. Κι, όμως, η νέα τους δουλειά αποδείχθηκε κάτι περισσότερο από δύσκολη στο να μπορέσω να εκφράσω τα ανάμικτα συναισθήματα που μου έχει αφήσει.

Μετά το καταπληκτικό "Brief Nocturnes And Dreamless Sleep" -το οποίο σηματοδότησε την υπέρ-επιτυχημένη είσοδο του Ted Leonard (Enchant, Though Chamber) στη θέση του τραγουδιστή και την καθιέρωση του Jimmy Keegan πίσω από το drum kit- ήμουν σίγουρος πως δεν θα απογοητεύσουν. Αντιθέτως, πίστευα πως η σταθεροποίηση του line-up θα μπορούσε να προσδώσει ακόμα εντυπωσιακότερους καρπούς. Όντως, το "The Oblivion Particle" δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κακό ή μέτριο, αλλά είναι η δεύτερη δουλειά -μετά το ομώνυμο άλμπουμ του 2006- που δεν έχω βρει κάτι να ενθουσιαστώ σε νέα δουλειά των Spock’s Beard.

Η αλήθεια είναι πως μου είναι δύσκολο να καταστήσω σαφές το ποιοι παράγοντες είναι αυτοί που δεν μου επιτρέπουν να δεθώ ιδιαίτερα με τις συνθέσεις του άλμπουμ, διότι φαινομενικά (και πρακτικά) όλα είναι άψογα ως συνήθως. Το παικτικό, το ερμηνευτικό και το ηχητικό επίπεδο είναι κορυφαία, η αδυναμία μου στην φωνή του Ted Leonard είναι δεδομένη και το σύνηθες συνθετικό παρεάκι (των μόνιμων εξωτερικών συνεργατών) είναι και πάλι εδώ. Και πάλι κάθε φορά που τελειώνει μια ολοκληρωμένη ακρόαση μου μένει μια αίσθηση ανεκπλήρωτου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εναρκτήριο "Tides Of Time" που δεν έχει κάτι το μεμπτό, αλλά το πραγματικά καλό σημείο είναι στο riff που αλλάζει κάπου στην μέση και στο σύνολό του δεν θα έλεγα ότι συγκλονίζει. Αντιθέτως, το "Citadel" με τις α λα Kansas φωνητικές αρμονίες του είναι στις στιγμές που θα ξεχώριζε ακόμα κι από το εναρκτήριο a capella ρεφρέν του και μόνο. Στο "Hell’s Not Enough" η παθιασμένη ερμηνεία του Leonard στο ρεφρέν είναι και δεν είναι αρκετή, ενώ μια μικρή έκπληξη περιμένει τους φίλους της μπάντας στο "Bennett Built A Time Machine" καθώς ο Jimmy Keegan αναλαμβάνει το ρόλο του τραγουδιστή, συνεχίζοντας την παράδοση των drummer/τραγουδιστών που έχει η μπάντα. Η επιλογή του σε αυτό το ρόλο μοιάζει ταιριαστή για αυτή την αρκετά '70s σε προσέγγιση σύνθεση.

Επίσης, ξεχωρίζει το πιο βαρύ κι άμεσο "Get Out While You Can" βασιζόμενο εκ νέου στην εξαιρετική ερμηνεία του Leonard, όπως και το περίεργα όμορφο "The Center Line" με την ακουστική κιθάρα και τα ιδιαίτερα -τύπου πνευστών- πλήκτρα. Από την άλλη πλευρά, οι δυο μακροσκελείς συνθέσεις, το 9λεπτο "A Better Way To Fly" και το 10λεπτο "To Be Free Again" παρόλο που περιέχουν μερικές μαγικές ιδέες (όπως η πιάνο μελωδία στο δεύτερο) σαν σύνολο μοιάζουν αμφότερες λίγο τραβηγμένες σε διάρκεια. Το άλμπουμ κλείνει με το γλυκόπικρο "Disappear" που για κάποιο λόγο στη μέση του έχει ένα prog ξέσπασμα - πολύ ωραίο αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι χρειαζόταν στην οικονομία του τραγουδιού.

Πιστώνω στην μπάντα ότι δεν κινείται εκ του ασφαλούς, ενώ παράλληλα το άλμπουμ είναι γεμάτο ιδέες, πολλές εκ των οποίων φρέσκιες για την ίδια τη μπάντα. Αυτός είναι και ο λόγος που μετά από τόσες πολλές ακροάσεις, το άλμπουμ συνεχίζει να ακούγεται ακόμα φρέσκο κι ενδιαφέρον στα αυτιά μου, σαν να έχω να βρω ακόμα πράγματα μέσα σε αυτό.

Την ίδια στιγμή αδυνατώ να συνδεθώ μαζί του, με τον τρόπο που συνέβη στην προηγούμενη δουλειά (για να μην πάω πιο μακριά) και αυτό με αφήνει με μια μικρή αίσθηση ανικανοποίητου. Για να καταλήξω στο εν μέρει παράδοξο συμπέρασμα πως πρόκειται για ένα άλμπουμ που δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει από μια μπάντα που δεν γίνεται να απογοητεύσει.