Spiders

Έχει παραγίνει το κακό με τους Σουηδούς. Σε κάθε ευκαιρία τους ρωτάω τι συμβαίνει με την πάρτη τους και κυκλοφορούν τόσο καλές μουσικές, αλλά η απάντηση που μου δίνουν περί μουσικής παιδείας και στήριξης από το κράτος δεν μου φτάνει. Θέλω να υπάρχει μια υπερφυσική εξήγηση. Μια άχρωμη και άοσμη ουσία, ας πούμε, που αναβλύζει στις πηγές και κυκλοφορεί στα ρυάκια και τα ποτάμια τους και που καταλήγει εν αγνοία τους στα σπίτια μέσω του υδρευτικού συστήματος. Ή ίσως να έχουν ανακαλύψει κάποιο ελιξίριο, σαν τον μαγικό ζωμό των Γαλατών ένα πράγμα. Τώρα μάλιστα... αρχίζω να πείθομαι.

Τέλος πάντων, για όποιον δεν το κατάλαβε από τον πρόλογο, οι Spiders που λέτε είναι Σουηδοί. Το μόνο που αλλάζει εδώ στην συνταγή είναι η καταγωγή της μπάντας, η οποία προς έκπληξή μας δεν θα είναι το Orebro αλλά το Gothenburg, γιατί κατά τα άλλα το κουαρτέτο του πρώην κιθαρίστα των Witchcraft (και των Troubled Horse φυσικά) ροκάρει μια χαρά. Καμία έκπληξη εδώ. Η μουσική κατεύθυνση του συγκροτήματος έχει ελαφρώς διαφοροποιηθεί, αφού οι φασαριόζικες punk καταβολές του ντεμπούτου τους έχουν δώσει τη θέση τους σε πιο κυριλέ και σαλονάτες ροκ συνθέσεις με μια soul πινελιά την οποία προσθέτει η Ann-Sofie Hoyles με την ωραία της φωνή.

Η παραγωγή είναι «όπως πρέπει» και εξυπηρετεί στο έπακρο τον ήχο και την ατμόσφαιρα που θέλουν να δημιουργήσουν. Ο δίσκος είναι ένα μόνιμο ταξίδι σε μουσικές που ναι μεν βγήκαν πριν από πολλά χρόνια, αλλά έχουν προσεγγιστεί με έναν μοντέρνο τρόπο. Από το εναρκτήριο δυναμικό riff του "Mad Dog" με τα σκασίματα στο ταμπούρο, στο «αισθαντικό» και χορευτικό rock του ομώνυμου με την μαγκιόρικη κιθάρα και την φυσαρμόνικα και από το έντονο και αλήτικο "Control" στο φοβερό "Give Up The Fight" με την πανέμορφη ερμηνεία της τραγουδιάρας, το μόνο σίγουρο συμπέρασμα είναι πως ο δίσκος ζει και αναπνέει στα '70s. To "Hard Times" θα αποτελέσει το «διαφορετικό» και ταυτόχρονα πιο χαλαρό τραγούδι του δίσκου. Η κιθάρα του John Hoyles συνοδεύει ιδανικά την φωνή της Ann-Sofie η οποία και εδώ κλέβει την παράσταση με την έντονη soul χροιά.

Το "Shake Electric" δεν είναι το άλμπουμ που θα αλλάξει τον κόσμο, ενώ δεν θα λείψουν και κάποια τραγούδια που θα τα ευχαριστηθείς μεν όταν τα ακούς, αλλά στο τέλος δεν θα σου αφήσουν κάτι. Το πρόσημο όμως είναι κατά μεγάλο βαθμό θετικό και τελικά το "Shake Electric" χαρακτηρίζεται ως μια πολύ καλή δουλειά η οποία στέκει με αξιώσεις  μπροστά στις τεράστιες κυκλοφορίες  των σύγχρονων μεγάλων του είδους. Βέβαια ακόμα δεν μπορούν να τις κοντράρουν στα ίσια αλλά αδιαμφισβήτητα ο δίσκος έχει τις μεγάλες στιγμές του. Για το μέλλον βλέπουμε...