Soulfly

Dark Ages

Roadrunner (2005)
20/10/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πρέπει να ομολογήσω ότι άργησα να εκτιμήσω τους Soulfly. Με το δίκιο μου πιστεύω, μιας και τα δύο, αν όχι τρία, πρώτα τους albums ήταν κάτι το πολύ περίεργο, πολύ nu-metal, που δε χαρακτήριζε την αξία του Max. Κι όμως ήρθε το "Prophecy" πριν 1-2 χρόνια. Όλα άλλαξαν στο κεφάλι μου. Επιτέλους ένας ωραίος δίσκος από τον Max μετά από καιρό, κατά τη γνώμη μου. Ύστερα ακολούθησε το Rockwave, είδαμε τι μπορεί να καταφέρει το συγκρότημα πάνω στη σκηνή και πριν λίγο καιρό ήταν η πρώτη φορά που είπα ότι "περιμένω να βγει το καινούργιο Soulfly". Μπορεί να περίμενα να βγει, αλλά αυτό που βγήκε δεν το περίμενα... Μπορεί να έχει χιλιοειπωθεί μέχρι τώρα, αλλά ο δίσκος είναι όντως αυτό που θα λέγαμε Sepultura meets Soulfly (όχι όμως Soulfly meets Sepultura). Μία εισαγωγή και 14 συνθέσεις, καθεμία μοναδική και διαφορετική, με άπλετα thrash gallop beats, δίκασες, funk και ethnic παρενθέσεις, παραγωγή να θυμίζει τον συνολικό ήχο του Arise και άλλα τόσα συστατικά ενός φοβερού δίσκου. Είτε κοιτάξει κανείς την επιθετικότητα του "Carved Inside", την techno-tribal φύση του "Riotstarter" (με τον Σέρβο Coyote (;) στα καθαρά φωνητικά) ή το τρομερό και εντυπωσιακό "Soulfly V" (μακράν το καλύτερο της "σειράς"), θα καθηλωθεί, απλά γιατί κανείς δεν περίμενε τέτοια δημιουργία από τον Max και την παρέα του. Δεν είμαι των συγκρίσεων, αλλά δε νοείται να βάλεις δίπλα δίπλα το αδύναμο "Primitive" και το "Dark Ages". Δηλώσεις βέβαια της μπάντας τονίζουν την όρεξη της να κάνει έναν δίσκο-έκπληξη στη metal κοινότητα, μιας και είναι όλοι οπαδοί του thrash. Τι να πω... ευχαριστούμε! Σαφώς πιο metal ο δίσκος των Βραζιλιάνων, δείχνοντας ότι η μικρή επιστροφή σε σκληρότερες ρίζες με το "Prophecy" δεν ήταν μεμονωμένη προσπάθεια. Έχοντας guests τους Billy Milano ("Molotov"), Dave Ellefson ("Riotstarter") και τον θετό του γιο Richie ("Staystrong", το οποίο αφιερώθηκε στους αδικοχαμένους Dimebag Darrell και Moses Cavalera, εγγονό του Max), το "Dark Ages" παρουσιάζει ως επί το πλείστον μια συλλογή δυνατών thrash συνθέσεων (με το gallop beats, τα τρελα riffs και ένα-δύο ξεκάρφωτα solos), κρατώντας ζωντανό βέβαια το tribal στοιχείο μέσα σε όλα τα τραγούδια. Το βασικό είναι ότι επικρατεί ποιότητα παντού (αν εξαιρέσουμε την επανάληψη των λιγοστών στίχων, αλλά στο κάτω-κάτω Soulfly ακούμε), διαφοροποίηση, ποικιλία και, χμ... ξύλο! Το σίγουρο είναι ότι τον Φεβρουάριο θα περάσουμε πολύ καλά αν ακουστούν κομμάτια όπως τα "I And I", "Frontlines", "Bleak" και λοιπά. Εν ολίγοις λοιπόν, το "Dark Ages" είναι σαφέστατα η καλύτερη δουλειά των Soulfly και του Max από το "Chaos A.D." και έπειτα. Ο καθένας στις μέρες μας προσπαθεί να προσθέσει μια δόση καφρίλας στους δίσκους του, αλλά λίγοι το κάνουν σαν τον Max. Όπως και να το κάνουμε, είναι λεπτή η γραμμή που χωρίζει τη βαβούρα από την ποιότητα και λίγοι ξέρουν να τη διακρίνουν ή να ισορροπούν πάνω της. Δε θα μπω στον κόπο να σας παροτρύνω να το αγοράσετε συνεπώς. Adios...

  • SHARE
  • TWEET