Soulfly

Ξεκαθαρίζω από την αρχή για να μην παρεξηγούμαι ότι θεωρώ την πορεία των Soulfly κλάσεις ανώτερη από των Sepultura μετά την φυγή του Max Cavalera, παρόλο που οι τωρινοί Sepultura μού είναι πολύ συμπαθείς. Οι Soulfly έχουν μοναδικότητα και παρόλο που αρκετές μπάντες προσπάθησαν να πατήσουν πάνω στα μουσικά τους ίχνη (π.χ. Ill Nino) δεν κατάφεραν πολλά πράγματα. Στην πραγματικότητα, η πρώτη φορά που δεν ενθουσιάστηκα με δίσκο των Soulfly ήταν στο προηγούμενο "Conquer", όπου ο καταιγισμός μουσικών κυκλοφοριών του Cavalera επέφερε τον κορεσμό τόσο στις ιδέες του συγκροτήματος, όσο και στους ακροατές.

Πιστοί στο ραντεβού τους οι Soulfly επανέρχονται με το έβδομο studio άλμπουμ τους υπό τον τίτλο "Omen" και πάντα έχω την προσμονή ο νέος δίσκος τους να με πιάσει από το σβέρκο και να με στέλνει τοίχο -  τοίχο, όπως είχε γίνει στις πρώτες ακροάσεις των "Prophecy" και "Dark Ages". Ε, λοιπόν το εναρκτήριο "Bloodbath And Beyond" έρχεται να σου υπενθυμίσει ότι υπάρχουν μερικές χρωστούμενες σφαλιάρες από την προηγούμενη φορά και πρέπει να δώσεις, αλλά και να φας και μερικές στο pit. Μπήκες και εσύ στο pit; Ωραία κάτσε εκεί που είσαι γιατί στο "Great Depression" έχουμε νέο γύρο και στο "Lethal Injection" θα τεστάρουμε την αντοχή σου στο headbanging σε κοφτούς ρυθμούς. Εκείνη τη στιγμή αναρωτιέσαι πόσα ακόμα riff θα κατεβάσει το μυαλό του Max και θα παραδεχτείς ότι ο Mark Rizzo έχει lead επιπέδου αυτών που έβαζε ο Kisser στο "Arise" και σου θυμίζει ένα μετρημένο Kirk Hammet εποχής "…And Justice". Αν είσαι ακόμα στο (νοητό) pit συνεχίζεις ως έχεις, παρόλο που νιώθεις πως τα επόμενα 2-3 τραγούδια δε σου λένε και κάτι ιδιαίτερο και ίσως είναι και ευκαιρία να ξεκουραστείς. Πίσω για τα καλά στο "Off With Their Heads", αφού έχει αυτού του τύπου το riff με το οποίο γαλουχήθηκες κάποτε και thrash lead κιθάρα, ενώ στο "Vulture Culture" τα πράγματα αγριεύουν ακόμα περισσότερο με τις κλασσικές κιθάρες να κάνουν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους στο φινάλε. Δύο μάλλον ανούσιες συνθέσεις και παραδοσιακά κλείσιμο με το έβδομο μέρος του "Soulfly", που όπως και τα προηγούμενα αποτελεί ένα χαλαρό, ταξιδιάρικο ακουστικό τραγούδι. Πάντα λάτρευα αυτές τις στιγμές των Soulfly αν και το συγκεκριμένο δεν συγκαταλέγεται στα καλύτερά τους.

Και ενώ το άλμπουμ τελείωσε και το ευχαριστήθηκες, καταλαβαίνεις πως παρά την ποιότητά του δεν προσφέρει και τίποτα ιδιαίτερο σε σχέση με τους προκατόχους του. Θα το τιμήσεις μερικές φορές και μετά από κάποιο καιρό θα το θυμάσαι μάλλον αραιά και που ακούγοντάς το με ευχαρίστηση, αλλά και πάλι μάλλον θα προτιμάς κάποια από τις προγενέστερες δουλειές τους. Καλώς ή κακώς στο "Omen" απουσιάζει κάποια καινοτομία, ενώ παράλληλα λείπουν τα tribal στοιχεία που με τόση μαεστρία ενσωμάτωναν παλιότερα στα τραγούδια τους. Ο δίσκος είναι 35 λεπτά ξύλου και 5 λεπτά χαλαρώματος στο τέλος με δυνατό χαρακτηριστικό του την υψηλή ποιότητα και την καλή απόδοση της μπάντας.

Ο Cavalera είναι ο καλύτερος συνθέτης στο είδος, ο Mark Rizzo είναι ένας καταπληκτικός lead κιθαρίστας και η παραγωγή είναι «μπόμπα», ενώ ακόμα και στα πιο αδιάφορα κομμάτια υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον πέρασμα. Συμμετοχές υπάρχουν και αυτή τη φορά, με τον Greg Puciato των The Dillinger Escape Plan στο πρώτο video από το δίσκο "Rise Of The Fallen" και τον Tommy Victor των Prong στο "Lethal Injection", ενώ η limited edition θα περιέχει τρεις επιπλέον διασκευές, καθώς και bonus live DVD από την εμφάνιση της μπάντας στο Γερμανικό "With Full Force Festival" καθιστώντας το όλο πακέτο πιο ελκυστικό.

Οι πιστοί του Cavalera θα προσθέσουν ένα ακόμα κομμάτι στη συλλογή τους, οι οπαδοί του ήχου θα περάσουν καλά, αλλά το "Omen" δεν μπορεί να συγκινήσει ιδιαίτερα και μάλλον θα ξεχαστεί σύντομα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακό άλμπουμ. Μήπως οι Soulfly έχουν αρχίσει να περιορίζονται στον ήχο τους και πρέπει να επέλθει κάποια αλλαγή; Ίσως, αντί για τους Cavalera Conspiracy, τα αδέρφια να έκαναν μια καλή συζήτηση με τον Andreas και τον Paulo; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων ρε Max, ξέρεις που το πάμε πάλι...