Soul Sirkus

Οι Soul Sirkus απαρτίζονται από τους Neal Schon - κιθάρα (Journey, Paul Rodgers, Bad English, Santana), Jeff Scott Soto - φωνή (Malmsteen, Talisman), Marco Mendoza - μπάσο (Thin Lizzy, Twisted Sister, Whitesnake) και Deen Castronovo - drums (Bad English, Journey, Geezer Butler). Η έκδοση που παρουσιάζουμε είναι η πρώτη που κυκλοφόρησε, αφού πλέον από την άνοιξη η διανομή θα γίνεται από τη Frontiers και το album θα έχει ένα bonus track, ενώ ο Deen Castronovo αντικαθίσταται από τον Virgil Donati (Steve Vai, Planet X). Το φτωχό δισέλιδο βιβλιαράκι θα διορθωθεί στην έκδοση της Frontiers και θα αντικατασταθει με πολυσέλιδο. Η συγκεκριμένη έκδοση πωλείται σχεδόν αποκλειστικά μέσω του site της μπάντας και αναμένεται να γίνει συλλεκτικό κομμάτι.

Με δυο λόγια πρόκειται για ένα album δυναμίτη, με σπουδαία μελωδικά hard rock κομμάτια για όλα τα γούστα. Η παραγωγή όσον αφορά τον ήχο είναι εξαιρετική και η δουλειά των μελών της μπάντας είναι θαυμάσια. Δεν περιμέναμε λιγότερα βέβαια από τέτοια ιερά τέρατα της μουσικής. Χωρίς πολλές κουβέντες, ας δούμε το κάθε κομμάτι ξεχωριστά.

Highest Ground: Με Εισαγωγή a la Rainbow, ξεσπάει σε ένα σπουδαίο riff. Ένα δυναμικό τραγούδι που θυμίζει το "Soul Divine" απο το δίσκο του Soto "Lost In The Translation". Ιδανικό ξεκίνημα.
New Position: Πολύ γρήγορο κομμάτι με ένα riff που αποτελεί συνεχή αναφορά στο "Burn" των Deep Purple. Αναφορά ή κλοπή, είναι στην ευχέρεια του ακροατή να το αποφασίσει. Πάντως διαθέτει τρομερά solo από τον Neil Schon.
Another World: Ένα ατμοσφαιρικό και αργό κομμάτι. Στην doom-οειδή εισαγωγή η φωνή του Soto θυμίζει Bruce Dickinson!
Soul Goes On: Πρόκειται για μια μπαλάντα που ίσως αναφέρεται στην ιστορία της μπάντας, που ξεκίνησε σαν Soul Us χωρίς όμως να βγάλει κάποια δουλειά. Περιέχει ένα πολύ μελωδικό solo του Schon.
Peephole: Γραμμένο από το Neil Schon και το Sammy Hagar, ένα μονότονο κομμάτι με aggressive φωνητικά από το Soto. Πρέπει να πω ότι το θεωρώ το χειρότερο κομμάτι του δίσκου. Μου ακούγεται σαν παραφωνία μέσα σε έναν πολύ μελωδικό δίσκο.
Periled Divide: Πρόκειται για ένα τραγούδι αργό στο οποίο όμως φαίνεται καθαρά η δεξιοτεχνία του Mendoza. Σπουδαία μελωδία.
Praise: Επιστροφή στο "φυσιολογικό" hard rock ήχο με τα riffακια κυριολεκτικά να παίρνουν κεφάλια.
My Sanctuary: Φοβερός ρυθμός σε ένα κομμάτι που μοιάζει να είναι μια μίξη Deep Purple εποχής "Purpendicular" με Poser!
Friends 2 Lovers: Λίγα ηλεκτρονικά στοιχεία δεν έβλαψαν ποτέ, αντιθέτως όταν χρησιμοποιούνται με μέτρο κάνουν ένα καλό κομμάτι ακόμα καλύτερο. Υπέροχο refrain και όμορφες εναλλαγές. Ίσως το καλύτερο του δίσκου.
Coming Home: Η έτερη μπαλάντα του δίσκου. Το καλό/κακό με τις μπαλάντες είναι ότι δεν μπορείς να γράψεις και πολλά, είτε αρέσουν σε κάποιον έιτε δεν αρέσουν, και αυτό είναι υποκειμενικό. Εμπεριέχει ένα solo που θυμίζει ελαφρά flamenco.
Close the Door: Και για το κλείσιμο κάτι από Soft Rock, λίγο Toto, λίγο Journey, ανακατεμένο με 1-2 riffs.

Δεν υπάρχει το κομμάτι που θα μείνει στην ιστορία. Όπως και το "Lost In The Translation", σε κάθε ακρόαση γίνεται καλύτερο, αλλά συνήθως τα αριστουργήματα φαίνονται από την αρχή. Σίγουρα δεν είναι κάτι το αξεπέραστο, όπως ορισμένα ξένα sites άφησαν να εννοηθεί. Δεν είναι ο "καλύτερος rock δίσκος της 10ετίας", είναι όμως ένα αξιοπρεπέστατο hard rock album με κομμάτια που σίγουρα θα απολαμβάνετε για καιρό. Και σαφώς αξίζει να ακούσετε την προσπάθεια που κάνουν 4 από τους καλύτερους και πιο παραγωγικούς μουσικούς του σήμερα.