Sorrows Path

Touching Infinity

Pure Steel (2017)
Από τον Σπύρο Κούκα, 27/11/2017
Περισσότερο power και λιγότερο doom, η νέα δουλειά των έμπειρων doomsters φαντάζει ως μια σημαντική καμπή στη μέχρι τώρα πορεία τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η νέα δουλειά των έμπειρων Αθηναίων doomsters φαίνεται να αποτελεί μια σημαντική καμπή στη μέχρι τώρα πορεία τους, αφού τους βρίσκει να πρέπει να διαδεχτούν το αρκετά ενδιαφέρον "Doom Philosophy", έχοντας ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουν την - μη οικεία για εκείνους - κατάσταση της αναγκαστικής μεταβολής του line-up τους.

Πάντως, με τον βασικό πυρήνα των Σαλομίδη και Ιωαννίδη ανέπαφο, ήταν σχεδόν βέβαιο πως ο χαρακτήρας του σχήματος θα παρέμενε αναλλοίωτος, πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχουν και τόσο δραστικές διαφοροποιήσεις σε στουντιακό επίπεδο (με την μοναδική διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ να βρίσκεται στη θέση του δεύτερου κιθαρίστα).

Περνώντας στα του "Touching Infinity", φαίνεται πως ο τρίτος δίσκος της μπάντας προσπαθεί να αλλάξει τις εδραιωμένες ισορροπίες του ήχου της, γέρνοντας λίγο περισσότερο προς το power metal σκέλος  απ’ ότι παλιότερα. Ουσιαστικά, βέβαια, το δίπολο των Memento Mori και Solitude Aeturnus παραμένει σε πρώτο πλάνο, οι Memory Garden έρχονται ενίοτε στο νου, αλλά όλα αυτά μπολιάζονται με μικρές δόσεις από το στιβαρό ήχο του σουηδικού power που πρεσβεύουν μπάντες όπως οι Tad Morose και οι Morgana Lefay.

Σε ό,τι αφορά το μουσικό μέρος, οι ιδιαίτερες, ανατολίτικης χροιάς, κιθαριστικές μελωδίες που κάνουν την εμφάνιση τους συχνά-πυκνά μέσα στη ροή, προσφέρουν αρκετούς πόντους, από άποψη προσβασιμότητας, στο υλικό, ενώ ξεχωριστά κρίνονται και τα θέματα στο μπάσο, αποτελώντας τη στιβαρή ραχοκοκαλιά των συνθετικών ιδεών. Ο ήχος, μάλιστα, του δίσκου, κρίνεται σχεδόν ιδεατός για η φύση της μουσικής των Sorrows Path, με τον Βαγγέλη Γιαλαμά, που επιμελήθηκε τα θέματα παραγωγής, να αναδεικνύει άψογα τις δυναμικές του rhythm section της μπάντας.

Δεν μπορώ, ωστόσο, να αγνοήσω τη βαρύτητα των ερμηνειών του Άγγελου Ιωαννίδη στο δίσκο, αφού η τόσο χαρακτηριστική του χροιά καθορίζει σε μεγάλο βαθμό πως θα δεχθεί κάποιος το "Touching Infinity" στο σύνολο του. Προσωπικά, θα χαρακτήριζα τη φωνή του ως "love it or hate it", αφού δεν κρύβω πως ήταν το στοιχείο εκείνο που με ξένισε στις πρώτες πολλές ακροάσεις του άλμπουμ, αλλά και αυτό που εν τέλει χαρίζει στους Sorrows Path σημαντικό μέρος την μοναδικότητας και αναγνωρισιμότητας τους.

Σε μια πολύ δυνατή χρονιά για τον ευρύτερο doom ήχο, με πλήθος κυκλοφοριών που ξεχωρίζουν για την ποιότητα τους, οι Sorrows Path παρουσιάζονται αρκούντως ανταγωνιστικοί, με μια δουλειά που, χάρη και στην σχετικά μικρή της διάρκεια, στέκεται αξιοπρεπέστατα στο ύψος των περιστάσεων. Το πόσο ψηλά θα την κατατάξει κανείς αποτελεί και θέμα προσωπικού γούστου και ανοχής στις «ιδιαιτερότητες» της μουσικής τους, αλλά και μόνο το γεγονός πως συνεχίζουν να χαράσσουν τη δική τους, μοναχική πορεία, σε ένα υποείδος που έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα απαιτητικό και πάντα «εκτός μόδας», αξίζει τουλάχιστον το σεβασμό μας.

  • SHARE
  • TWEET