Sorrowful Angels

Το παλαίμαχο πλέον σχήμα των Sorrowful Angels επιστρέφει με ένα δίσκο που τιμά τις καταβολές του, χωρίς να όμως να ακούγεται αναχρονιστικός  και αναμάσημα των επιρροών του. Αντιθέτως στοιχεία των Anathema, των Paradise Lost, των Katatonia και των Moonspell διαπερνούν υποδόρια όλη την ραχοκοκαλιά του άλμπουμ χωρίς να επεμβαίνουν αισθητά στο τελικό αποτέλεσμα. Και σε ένα δυο σημεία μόνο περνάει και το φάντασμα των Nightwish, αλλά σίγουρα πολύ φευγαλέα (βλ. Ghosts Of Concrete π.χ.). Έτσι μου φάνηκε δηλαδή.

Η παραγωγή είναι αρκετά «middle of the road» χωρίς να είναι αμιγώς βαρύ και ασήκωτο metal, αλλά διατηρεί επαρκώς την ισορροπία μεταξύ metal και του εν γένει σκληρού ήχου με τον τρόπο που θα τον συνέκρινα με την τελευταία περίοδο των Green Carnation.

Οι poppy και οι μελαγχολικές και ευαίσθητες μελωδίες διαδέχονται τις οριακά ακραίες εξάρσεις και αυτές με την σειρά τους δίνουν την θέση τους σε κλασικίζοντα περάσματα. Οι φωνητικές γραμμές έχουν κεντρικό ρόλο στο δίσκο και είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένες σε επίπεδο απόδοσης και μελωδίας. Αλλά σε κάποια λιγοστά επιμέρους σημεία η χροιά της φωνής δεν εξυπηρετεί όπως αρμόζει την κατεύθυνση του δίσκου και -συναισθηματικά μιλώντας- ενίοτε αμφιταλαντεύεται μεταξύ ευγενούς και καλώς εννοούμενου power metal και ελληνικού rock. Σίγουρα αυτό συμβάλλει στον αναμφισβήτητο πλουραλισμό του δίσκου βέβαια.

Ξεχωρίζω και το εναρκτήριο "Witch Hunt" γιατί η εισαγωγή του θυμίζει τόσο πολύ τους αγαπημένους μου Alan Parson's Project και στο σόλο με κάνει να πιάνω την air guitar μου. Επίσης ξεχωρίζω ιδιαίτερα το "Dream In Black" με τo υπέρ-πιασάρικο ρεφρέν του, που συνοδεύεται από ένα συμφωνικό ξέσπασμα και το ακολουθεί ένα σύντομο αλλά χαριτωμένο blast beat το οποίο παραπέμπει ευχάριστα στους SepticFlesh. Αλλά πρέπει σίγουρα να αποδοθεί και ειδική μνεία στο πολύπλευρο οχτάλεπτο "A Question Of Pride".

Τι στερεί όμως στο "Remedie" να είναι ένας δίσκος που θα βάλει τους Sorrowful Angels ψηλά στο χάρτη του ατμοσφαιρικού, gothic ή όπως θέλετε πείτε το metal; Ο δίσκος σίγουρα δεν είναι αναχρονιστικός και δεν προσπαθεί, ούτε θέλει αλλά ούτε μπορεί να αναβιώσει ένα είδος που ξεθώριασε. Σίγουρα λοιπόν ήρθε πάρα πολύ ετερόχρονα. Αν αυτό το άλμπουμ είχε κυκλοφορήσει 15 χρόνια νωρίτερα, ενδεχομένως να έβαζε τους Sorrowful Angels στο πάνθεον τους είδους, αντί δυστυχώς μοιραία να παραθέτει κλισέ. Ενώ όλες οι συνθέσεις έχουν συναίσθημα, πυγμή και ποιότητα, δεν μπορούν να αντισταθμίσουν το γεγονός ότι πάσχουν από μια σχετική έλλειψη πρωτοτυπίας. Αλλά όπως και να έχει δεν παύει να είναι ένας δίσκος υψηλού επιπέδου και οι φίλοι του πάλαι ποτέ κραταιού πιο ατμοσφαιρικού ήχου θα τον εκτιμήσουν σίγουρα με το παραπάνω.