Sons Of Rico

In Rico Glaciers

Firestarter (2013)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 13/05/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Με την Αυστραλία έχει δημιουργηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης σε μουσικό επίπεδο τα τελευταία χρόνια. Προσπαθώ να ενημερώνομαι για όσο το δυνατόν περισσότερα δρώμενα, μιας και νιώθω ότι η rock σκηνή τους βρίσκεται σε καλλιτεχνικό οίστρο, κάτι που έχει οδηγήσει σε μια επικοινωνία με ανθρώπους από τον χώρο αυτό, οι οποίοι με τη σειρά τους με τροφοδοτούν με νέα, ενδιαφέροντα ονόματα. Ένα εξ' αυτών είναι και οι Sons Of Rico.

Παρόλο που το "In Rico Glaciers" είναι το δεύτερο άλμπουμ τους, δεν είχαν πέσει στην αντίληψή μου και για να είμαι ειλικρινής κινούνται εκτός των βασικών ορίων των ακουσμάτων μου. Όμως, όσο άκουγα τον προπομπό του άλμπουμ, "You Don't Know What You're Missing", τόσο περισσότερο ενδιαφέρον το έβρισκα και το ύφος τους μου γινόταν όλο και πιο αρεστό. Σε γενικές γραμμές έχουν μια pop αισθητική, μια χαλαρότητα που συναντάται στην εμπορική πλευρά των The Beatles και παρουσιάζουν έναν ήχο που δείχνει ρετρό προσανατολισμούς, αλλά ταυτόχρονα είναι φρέσκος. Κυρίως, έχουν έναν τραγουδιστή (Alex Macrae) που είτε θα αγαπήσεις, είτε θα μισήσεις, διότι διαθέτει μια ιδιαίτερη χροιά, βγαλμένη από τις ψηλές νότες του Robert Plant και ένα διαρκές falsetto που παραπέμπει στη σχολή του Justin Hawkins (The Darkness) ή αντίστοιχων τραγουδιστών. Παράλληλα, δεν δείχνει να τους απασχολεί πολύ η σοβαρή πλευρά των πραγμάτων (βλέπε εξώφυλλο), όντας πιο ανάλαφροι στιλιστικά και ηχητικά, ενώ έχουν έντονο στοιχείο του glam, όπως αυτό θα μπορούσε να παρουσιαστεί υπό την αντίστοιχη πλευρά των Queen ή του David Bowie.

Στο δια ταύτα, το καλό με τους Sons Of Rico είναι πως έχουν τραγούδια για να υποστηρίξουν όλο το γύρω-γύρω, με πρώτο και καλύτερο, το εν τέλει κολλητικό "You Don't Know What You're Missing" που σε συνδυασμό με το καταπληκτικό video σε κάνει όντως να αναρωτιέσαι αν όντως χάνεις κάτι καλό. Πριν από αυτό, τα "Against The Grain" και "I'm Not Thinking About You" (δες εδώ καΐλα) έχουν φροντίσει ήδη να σε βάλουν στο μελωδικό κλίμα του δίσκου κι αν το "Get To You" πιστοποιεί την Beatlική καταβολή της μουσικής τους, τότε είναι η ηχητική προσέγγιση του "Just My Type" που τους ταιριάζει καλύτερα. Βεβαίως, το ύφος των συνθέσεων γίνεται λίγο προβλέψιμο και λείπουν κάποιες στιγμές έξαρσης, με τα βιολιά του "Adjustable Value" να υποδεικνύουν πως χρειάζονταν περισσότερα τέτοια στοιχεία στη μουσική τους, ενώ δεν αποφεύγουν και κάποιες μέτριες συνθέσεις. Ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως το άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε μια εκκλησία που μετετράπη σε στούντιο (ή κάτι τέτοιο) πιθανότατα για να συμβάλλει στον οργανικό / ρετρό χαρακτήρα του.

Όπως και να έχει, αν για κάποιο λόγο σας αρέσει η pop πλευρά στο rock και οι ανάλαφρες εκφάνσεις του glam δύσκολα θα βρείτε πιο άρτιες προτάσεις από αυτή του "In Rico Glaciers", το οποίο μπορεί να μην εντυπωσιάζει, αλλά εκπληρώνει το σκοπό του μια χαρά, καθώς σου περνάει αυτό το feel good συναίσθημα που το διακατέχει.

Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, με το ανάλαφρο pop rock που παίζουν ίσως θα μπορούσαν να προσποιούνται ότι υμνούν το Σατανά και να βάλουν κελεμπίες. Ο κόσμος του metal μπορεί και να ενθουσιαζόταν...
  • SHARE
  • TWEET