Sonata Arctica

Stones Grows Her Name

Nuclear Blast (2012)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 19/04/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Επιτέλους! Περίμενα αυτό το άλμπουμ από τους Sonata Arctica σχεδόν οκτώ χρόνια μετά το εντυπωσιακό "Reckoning Night" του 2004 και ειλικρινά είχα να ευχαριστηθώ ευρωπαϊκής προελεύσεως power metal άλμπουμ τόσο πολύ, τουλάχιστον τρία χρόνια, με έναν πρόχειρο υπολογισμό.

Μισό λεπτό όμως! Για ποιο power metal μιλάμε; Οι Sonata Arctica δεν ήταν που κατηγορήθηκαν στην αρχή της πορείας τους (πέρασαν δεκατρία χρόνια διάολε;) ότι κοπιάρουν τους συμπατριώτες τους Stratovarius; Εδώ και χρόνια τα δύο συγκροτήματα έχουν τόση σχέση μεταξύ τους, όση οι γερόλυκοι του ιδιώματος με την έμπνευση. Σχεδόν μηδενική. Η αλήθεια είναι πως το power metal αποτελεί απλά ένα μέρος του μουσικού ρεπερτορίου της μπάντας και ταιριάζει περισσότερο με την αισθητική της, παρά με την μουσική αυτή καθαυτή. Η νοοτροπία της μπάντας είναι πιο κοντά στο progressive.

Στην πραγματικότητα, οι Sonata Arctica προσπαθούν κάμποσο καιρό να σπάσουν τα στεγανά του χώρου, μόνο που στα δύο προηγούμενα άλμπουμ ο υπερβάλλων ζήλος της στέρησε σε ένα βαθμό την ουσία. Στα "Unia" και "The Days Of Grays", μπορεί να μην έπαιξαν εκ του ασφαλούς, αλλά δεν βγήκαν κερδισμένοι, όπως θα περίμεναν πολλοί. Αυτό αλλάζει με το "Stones Grow Her Name", όπου καταφέρνουν να συνδυάσουν ουσία και θέαμα, όπως θα λέγαμε σε μια ανάλογη ποδοσφαιρική νίκη.

Συνεχίζουν λοιπόν να χρησιμοποιούν πολλές μελωδίες, εναλλασσόμενες ακόμα και μέσα στο ίδιο τραγούδι, αλλά εδώ είναι δομημένες σωστά και όλες πραγματικά εμπνευσμένες. Συνεχίζουν να ακολουθούν το ταπεραμέντο του «πολυλογά» ηγέτη τους Tony Kakko, μόνο που οι ερμηνείες του είναι πολύ μεστές και εστιασμένες στο νέο άλμπουμ. Συνεχίζουν να γράφουν περιπετειώδη μουσική, με δύστροπο chord progression για power metal, με πολλαπλές φωνητικές αρμονίες, με πολύ πιάνο (και πλήκτρα εν γένει), με φορτωμένη παραγωγή, χρησιμοποιώντας και out of the box ιδέες (βλέπε banjo στο "Cinderblox"). Όλα όμως έχουν τοποθετηθεί σε συνθέσεις που διαρκούν κατά μέσο όρο τέσσερα λεπτά και δεν αφήνουν να χαθεί η ουσία. Των διαρκειών αυτών, εξαιρείται το φινάλε, στο οποίο παρουσιάζονται οι δύο συνέχειες του "Wildfire" από το "Reckoning Night" που διαρκούν οκτώ περίπου λεπτά η κάθε μία, αξίζοντας κάθε δευτερόλεπτο, σε δυο μεγάλες συνθέσεις που κορυφώνουν το άλμπουμ.

Από την άλλη πλευρά, η αρχή ανοίγει φαινομενικά ανορθόδοξα με το εντυπωσιακά μελωδικό "Only The Broken Hearts (Make You Beautiful)" και το στακάτο σχεδόν sleaze power metal "Shitload O' Money". Αμφότερα, διαφοροποιημένα και εξαιρετικά τραγούδια που εν τέλει αποτελούν κατάλληλες επιλογές για το ξεκίνημα. Τα δύο επόμενα τραγούδια, "Losing My Insanity" και "Somewhere Close To You", αποτελούν τις  πιο up tempo και δυναμικές συνθέσεις του άλμπουμ, λιγότερο προοδευτικές, αλλά όχι λιγότερο εμπνευσμένες, που ενδεχομένως θα μπορούσαν να βρίσκονται στο "Reckoning Night". Οι μελωδίες και εδώ έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο και η ερμηνεία στο δεύτερο που μου έφερε στο μυαλό τον Hansi Kursch (στα καλά του).

Τα "I Have A Right" και "Alone In Heaven" που ακολουθούν είναι τα δύο χιτάκια του άλμπουμ, mid tempo, με ιδιαίτερα κολλητικές μελωδίες, αρκετό πιάνο, τρομερές αρμονίες και αρκετά διαφοροποιημένη προσέγγιση από τετριμμένες ιδέες και δομές. Εξαιρετικό δείγμα της ισορροπίας που πέτυχαν σε αυτό το άλμπουμ και συνθέσεις που θα αποτελέσουν must στις επερχόμενες συναυλίες της μπάντας.

Πριν το φινάλε των δύο "Wildfire" υπάρχουν τρεις ακόμα συνθέσεις. Το εντυπωσιακό mid tempo "The Day" που χτίζεται με τη χρήση πολλών διαφορετικών στοιχείων και πάνω στην καταπληκτική ενορχήστρωση, το "Cinderblox" που μπλέκει πολύ ωραία έναν «βλαχοαμερικάνικο» ρυθμό (με τη χρήση banjo), heavy κιθάρες, δίκαση και μια ιδιόμορφη ερμηνεία, ενώ τέλος το "Don't Be Mean" αποτελεί την χαλαρή στιγμή του άλμπουμ, που πιστοποιεί το πόσο σπουδαίος ερμηνευτής μπορεί να υπάρξει ο Kakko.

Το νέο άλμπουμ των Sonata Arctica έχει όσα θα έπρεπε να αναζητεί όποιος έχει αγαπήσει το μελωδικό metal και το ευρωπαϊκό power. Ανθεμικά ρεφρέν που δεν ακούγονται παρωχημένα, εντυπωσιακή παραγωγή, ιδιαίτερη ταυτότητα σε συνθετικό και ερμηνευτικό επίπεδο, ακόμα και ένα πανέμορφο εξώφυλλο που ταιριάζει με τη μουσική και σε προκαταβάλλει αντίστοιχα.

Είναι κρίμα σε ένα χώρο που έχει βαλτώσει σε μη αναστρέψιμο σημείο, όχι μόνο να μην αναγνωρίζουμε, αλλά να απαξιώνουμε μπάντες όπως οι Sonata Arctica. Ίσως κάποια πράγματα να μην τους βγήκαν, αλλά κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για το γεγονός πως δεν εφησύχασαν ποτέ και με το "Stones Grow Her Name" εν τέλει δικαιώνονται.

Σπουδαίο άλμπουμ που δύσκολα θα ξεπεραστεί φέτος στο χώρο του.
  • SHARE
  • TWEET