Sonata Arctica

Η δισκογραφική πορεία του Tony Kakko και της παρέας του είναι αξιοπρόσεκτα σταθερή. Οι αυστηροί θα έχουν ενστάσεις και οι πιστοί στο παλαιάς κοπής power metal θα τρέξουν φωνάζοντας για οτιδήποτε μετά το 2007. Κοιτώντας αποστασιοποιημένα, και πάντα μέσα στο πλαίσιο του μικρόκοσμου στον οποίο κινείται το κουιντέτο, ωστόσο, από το "Ecliptica" μέχρι το "The Ninth Hour", κάθε δουλειά τους είχε πράγματα να δώσει. Είτε μιλάμε για τραγούδια που πατούσαν σε γνωστές δομές με κιθάρες και δίκασες βγαλμένες από το '90, είτε για πειραματισμούς σε λιγότερο προφανείς φόρμες, οι μελωδίες και οι θεματολογίες ήταν πάντα εκεί.

Για το υλικό μπορεί οπαδοί, κριτικοί και λοιποί να διαφωνούν, αλλά κάτι για το οποίο κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους Φινλανδούς είναι η άρνησή τους να μείνουν προσκολλημένοι στην ασφάλεια ενός στυλ. Μετά το "Reckoning Night" κάποιοι θα εξαργύρωναν την καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία του για χρόνια. Ετούτοι εδώ στην αμέσως επόμενη κυκλοφορία τους εγκατέλειψαν σχεδόν οτιδήποτε σχετικό με power και έβγαλαν το "Unia". Ίσως έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία τους, το «ποτέ δεν έχουμε πει ότι τα καταφέραμε», που μας είχε πει ο Henrik Klingenberg, ή ίσως απλά να έχουν άγνοια κινδύνου. Σε κάθε περίπτωση η πορεία τους συνεχίζεται ακάθεκτη στο "Talviyö".

Ακούγοντας το άλμπουμ είναι προφανές ότι η μπάντα δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να επιστρέψει στις ρίζες της. Όποιος, ακόμα, περιμένει το αντίθετο καλά θα κάνει να το πάρει απόφαση. Οι αναφορές στις προ-2004 ημέρες είναι εκεί, μαζί με τις χαρακτηριστικές γραμμές του Kakko, τους προσεγμένα απλοϊκούς στίχους και κάποια double-bass ξεσπάσματα. Το "Message From The Sun" και το "Whirlwind" με ελαφρώς διαφορετικό στήσιμο θα μπορούσαν να είχαν κυκλοφορήσει στα μέσα της περασμένης δεκαετίας. Από την άλλη, το ακουστικό γύρισμα του δεύτερου και το σβήσιμο στο κολλητικό "Cold" εμπεριέχει όλη την ουσία των σύγχρονων Sonata Arctica και τον λόγο που ξέφυγαν από έναν χώρο κολλημένο στο παρελθόν.

Το μονοπάτι του μελωδικού metal δεν είναι το ευκολότερο. Η γραμμή ανάμεσα στο υπέροχα περιπετειώδες "Storm The Armada", με τις εναλλαγές μπάσου-πλήκτρων και τα χορωδιακά να συναγωνίζονται με τις γραμμές του μπροστάρη, και στο ντεμέκ-power "Who Failed The Most" είναι λεπτή. Ιδιαίτερα στις mid-tempo στιγμές, που δεν είναι λίγες, το αποτέλεσμα μοιάζει να χάνει τον στόχο περίπου όσες φορές τον πετυχαίνει. Στη στριφνάδα που κυριαρχεί στα μέσα του άλμπουμ, η οργανική τούπου-τούπου τρέλα του "Ismo's Got Good Reactors" ξεχωρίζει από χιλιόμετρα, δείχνοντας ότι οι δημιουργοί του το 'χουν ακόμα, ενώ το "A Little Less Understanding" κουβαλάει λίγο από τον δροσερό αέρα του "The Days Of Grays".

Οι Sonata Arctica δεν είναι οι ίδιοι που ήταν πριν είκοσι χρόνια. Ο πυρήνας μένει απαράλλαχτος, αλλά η προσέγγισή για ακόμα μια φορά διαφέρει. Δεν παίζουν εκ του ασφαλούς, και δύσκολα θα πείσουν εκείνους που τους έχουν εγκαταλείψει ή δεν τους γνωρίζουν. Το "Talviyö" είναι άνισο, αλλά όμορφο. Όχι με τη συγκαταβατική έννοια, αλλά με την απολύτως ειλικρινή. Είναι άλλη μία αξιόλογη προσθήκη στη γεμάτη δισκογραφία τους. Έχει κάποιες αδυναμίες, ωστόσο περιέχει μελωδίες που θα ταξιδέψουν τους πιστούς του σχήματος κάμποσα χρόνια πίσω και στιγμές που θα ξαφνιάσουν τους υποψιασμένους. Έχει εκείνη την αίσθηση του καλοκαιριού που τελειώνει και του χειμώνα που έρχεται· ή το αντίστροφο.