Sonata Arctica

Παρακολουθώ την πορεία των Φινλανδών πάνω από δέκα χρόνια και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το πώς καταφέρνουν από άλμπουμ σε άλμπουμ να θέτουν κάθε φορά ερωτηματικά στο ακροατήριό του. Δεν θυμάμαι ούτε μια κυκλοφορία τους που να αποκαλύπτεται πλήρως από την πρώτη ή τις πρώτες ακροάσεις και με δεδομένο ότι μιλάμε για power metal, αυτό είναι κάτι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό. Αποτέλεσμα αυτού είναι να χάσουν αρκετούς οπαδούς του ήχου, αλλά επί της ουσίας να διατηρηθούν ζωντανοί και δημιουργικοί. Προσωπικά, εκεί που πήγαν να με χάσουν, με εξέπληξαν ευχάριστα με το "Stones Grow Her Name", το οποίο εκτός από φρέσκο και διαφορετικό ήταν εστιασμένο και ισορροπημένο. Τώρα το "Pariah's Child" έρχεται να θέσει εκ νέου τα δικά του στοιχεία στην πορεία της μπάντας.

Εν αρχή, λαμβάνοντας ως δεδομένη τη ποιότητα που πάντα διακατείχε τη μπάντα, στο νέο άλμπουμ οι Φινλανδοί δείχνουν να κοιτάνε λίγο περισσότερο προς στοιχεία του παρελθόντος. Το θετικό είναι ότι το κάνουν σωστά, προσθέτοντας power metal θέματα ως τμήματα μιας σύνθεσης παρά γράφοντας τυποποιημένες power metal συνθέσεις. Με εξαίρεση το "Running Lights" (που κι αυτό έχει πολύ ωραίο στήσιμο και μελωδίες, παρά την κλασσική δομή του) ο Kakko και η παρέα του δείχνουν να έχουν προσαρτήσει παλιά στοιχεία μέσα σε νέες συνθέσεις και προσεγγίσεις. Κυρίως, έχουν μάθει πλέον να τιθασεύουν το τρένο της σκέψης και των στίχων του βασικού τους συνθέτη και να παίζουν πολύ όμορφα γύρω από μια κεντρική ιδέα σε κάθε σύνθεση, παρά να προσπαθούν να ισορροπήσουν πολλές επιμέρους. Απλά, αυτή την κεντρική ιδέα την προσεγγίζουν από διάφορες οπτικές γωνίες.

Το κάνουν αυτό στο "Take One Breath", που ξεκινάει με μια καταπληκτική μελωδία στο πιάνο πριν οδηγηθεί σε ένα power metal riff και μέσω εναλλαγών καταλήξει σε μια πολύ ενδιαφέρουσα και όμορφη σύνθεση. Ή στο "Blood" που αυξομειώνουν πολλές φορές τις ταχύτητες πριν βρουν την ισορροπία που θέλουν να επιτύχουν. Επίσης, σε μια από τις καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ, στο ανεβαστικό "Half Of A Marathon Man", επιλέγουν intro και outro που φαινομενικά δεν κολλάνε, αλλά εν τέλει βοηθάνε να μην μείνει μονοδιάστατη η σύνθεση.

Από την άλλη, τα "The Wolves Die Young" κυρίως και το "Cloud Factory" μένουν πιο σταθερά στην προσέγγισή τους και είναι πιο χαρακτηριστικά του ήχου της μπάντας, για αυτό ίσως και επιλέχθηκαν ως πρώτα δείγματα. Κανένα από τα δύο δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αλλά το πρώτο έχει μια ιδιόμορφη ομορφιά στις μελωδίες, ενώ το δεύτερο είναι σχετικά περιπετειώδες. Το "X Marks The Spot" είναι μια «συναυλιακή» σύνθεση, με σχετικά χαβαλετζίδικη προσέγγιση, περιλαμβάνοντας αποσπάσματα από ένα κήρυγμα αμερικάνικου τύπου για το rock n’ roll, ενώ η μπαλάντα του άλμπουμ "Love" πέραν κάποιων συμπαθητικών σημείων και της αναμενόμενα καλής ερμηνείας του Kakko δεν έχει να επιδείξει τίποτα το ιδιαίτερο.

Η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ έρχεται στο κλείσιμο, με το σχεδόν δεκάλεπτο "Larger Than Life", στο οποίο μπορεί να βρει όσα θα ήθελε να ακούσει ένας οπαδός του μελωδικού ευρωπαϊκού metal. Σπουδαία ενορχήστρωση, μεγάλες μελωδίες, θεατρικά στοιχεία, εναλλαγές θεμάτων, ταχυτήτων και καταπληκτική ερμηνεία από τον Kakko, που είναι και πάλι ο πρωταγωνιστής του άλμπουμ, έχοντας όμως άξιο συμπαραστάτη τον Henrik Klingenberg, μιας και η δουλειά στα πλήκτρα είναι πραγματικά εντυπωσιακή σε πολλά σημεία.

Επιπλέον σημάδι επιστροφής είναι η επανεμφάνιση των λύκων στο εξώφυλλο και στους στίχους της μπάντας, με τους οποίους είναι συνδεδεμένη η ιστορία της μπάντας, όπως και η επιστροφή του παλιού logo. Όμως, και πάλι κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει πως οι Sonata Arctica στο "Pariah's Child" προσπάθησαν να κάνουν ένα επιτηδευμένο πισωγύρισμα. Απλά, λοξοκοίταξαν λίγο στο παρελθόν και προσέθεσαν στοιχεία από αυτό στον ήχο στο σήμερα, κάνοντάς το ποιοτικά και εμπνευσμένα. Μπορεί να μην είναι εκθαμβωτικό, αλλά σε σχέση με το power metal των δανεικών και των αντιγραφών του παρελθόντος είναι πολλάκις προτιμότερο.