Sodom

Η Γερμανία είναι αναμφισβήτητα μια από τις πιο προηγμένες χώρες της Ευρώπης. Σε όλους τους τομείς προσπαθούν να κάνουν τα πάντα για να πρωταγωνιστήσουν. Κανείς βέβαια δεν πρέπει να αμελήσει το τεράστιο κακό που έκαναν κάποιοι «κύριοι» (για να μην πω κάτι βαρύτερο) τη γνωστή περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τη μελανότερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας μαζί με τη Χιροσίμα κατά τη γνώμη μου. Από τότε ευτυχώς τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο εν λόγω λαός μαζί με πολλούς άλλους έχει εξευγενιστεί.

Ένα από τα πολύ καλά εξαγώγιμα προϊόντα της Γερμανίας εκτός από τις μπύρες και τα λουκάνικα (yeah!!!) είναι και η μουσική, ιδίως στο hard / heavy / thrash. Ο κατάλογος μακρύς. Τα γερμανικά groups έχουν χαρίσει ατελείωτες ώρες μουσικής ηδονής στους οπαδούς, σε καθένα από τα προαναφερθέντα είδη. Οι Sodom, δημιούργημα του Tom Angelripper, ο οποίος ήθελε να φτιάξει μια μπάντα για να αποτυπώσει σε νότες τις μουσικές ονειρώξεις που του είχαν δημιουργήσει groups-είδωλα του όπως οι Motorhead και οι Venom, είναι μια από τις μπάντες που εδώ και 22 χρόνια μεγαλουργούν στο χώρο του thrash. Είναι ένα από τα πιο πολύπαθα groups μια και συνεχώς έχουν αλλαγές μελών, οι οποίες ευτυχώς δεν επηρεάζουν ούτε το ποιόν της μπάντας ούτε την ταυτότητα της.

Από την πρώτη full length δουλειά τους "Obsessed By Cruelty" το 1986 μέχρι και το "Μ-16", την τελευταία τους προσπάθεια το 2001, το συγκρότημα συνεχώς μας χαρίζει υπέροχους δίσκους. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα "Persecution Mania" (1987), "Agent Orange" (1989) το οποίο ήταν και το πρώτο γερμανικό thrash album που απασχόλησε τα media, "Better Off Dead" (1990) αλλά και τα μετέπειτα "Tapping The Vein" (1992), "Get What You Deserve" (1994), "Masquerade In Blood" (1995), "'Till Death Do Us Unite" (1997) και "Code Red" (1999); Κάθε album τους είναι φόρος τιμής στο βωμό του thrash metal.

Φέτος μετά από τόσα χρόνια δημιουργίας αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν την 17η επίσημη δουλειά τους (συμπεριλαμβανομένων ep's, live και best off κυκλοφοριών), θέλοντας να κάνουν άλλη μια κατάθεση ψυχής, κάτι που πιστεύω ότι κατάφεραν. Ο ιθύνων νους του group Tom Angelripper συνοδεύεται πια από τους Berneman στην κιθάρα και Bobby Schottkowski στα drums. Η σύνθεση αυτή φέτος γιορτάζει 10 χρόνια συνδημιουργίας και είναι η μόνη που έχει αντέξει στο χρόνο τόσο πολύ. Ίσως αυτή να είναι η αιτία που το νέο τους album με τον απλό τίτλο "Sodom" αποτελεί μια από τις καλύτερες δουλειές τους.

Από το πρώτο κομμάτι "Blood On Your Lips" μέχρι και το τελευταίο "The Enemy Inside" το group παίζει αυτό που ξέρει καλύτερα: Αγνό, ατόφιο thrash metal, είτε γρήγορο είτε mid tempo. Όλες οι συνθέσεις αποτελούν ωδή στο εν λόγω ύφος, δίνοντας την ευκαιρία στους νεαρούς οπαδούς να καταλάβουν τι σημαίνει να είσαι αυθεντία στο είδος σου και στους παλιότερους να ανακαλύψουν άλλο ένα thrash διαμάντι. Παρόλο που το πρώτο κομμάτι έχει κάποια ψιλo-νέα στοιχεία που μάλλον ελάχιστα ενοχλούν, από το δεύτερο κομμάτι-ύμνο "Wanted Dead" και μετά οι Sodom μας χαρίζουν μέσα από ένα πεντάγραμμο πραγματικά το είναι τους.

Είναι κάπως δύσκολο -τουλάχιστον για μένα- να περιγράψω τα συναισθήματα που προκύπτουν στο άκουσμα του νέου δίσκου των Sodom. Η πολύ καλή παραγωγή του παλιού γνώριμου Andy Brings (κιθαρίστας της μπάντας την περίοδο 1992-1994) σε συνδυασμό με τον συνθετικό οίστρο του group έχει κάνει μια δουλειά η οποία μάλλον θα μείνει και αυτή ανεξίτηλη στο χρόνο και θα αναδείξει τη μπάντα ακόμα περισσότερο. Οι οπαδοί τους σίγουρα θα λατρέψουν και τη νέα δουλειά τους. Οι υπόλοιποι, για μένα, θα πρέπει σίγουρα να ακούσουν το album εφόσον η μουσική της μπάντας ηχεί καλά στα αυτιά τους.

Οι Sodom είναι στην κορυφή και μάλλον το ξέρουν. Συνεχώς μας αποδεικνύουν πως όταν είσαι λάτρης της δουλειάς σου δημιουργείς αριστουργήματα. Σίγουρα τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο και άλλο ένα: Sodom σας ευχαριστούμε που υπάρχετε όσο πιο ενεργά γίνεται στον πλανήτη heavy metal.