Snowblind

Πόσοι από εσάς θυμάστε τους Nightfall; Σίγουρα πολλοί. Οι Nightfall ήταν ένα από τα δύο groups (μαζί με τους ακόμα ενεργούς Rotting Christ) που κατάφεραν να κάνουν μια λαμπρή καριέρα στο εξωτερικό, εκπροσωπώντας τη χώρα μας με τον καλύτερο τρόπο. Άλλωστε ποιος μπορεί να ξεχάσει το "Lesbian Show", ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί από ελληνική μπάντα;

Ο Μιχάλης Γαλιάτσος, κιθαρίστας τους για πολλά χρόνια και όντας με το συγκρότημα μέχρι και το 2003, όταν κυκλοφόρησε το "I Am Jesus", αποφάσισε δυο χρόνια πριν να ανοίξει τα φτερά του και να δημιουργήσει το δικό του group. Έτσι γύρω στο 2001 γεννήθηκαν οι Snowblind. Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει δυο albums, τα "Snowblind" (2001) και "Lord Of My Fate" (2003). Από την πρώτη στιγμή στο συγκρότημα είναι και ο κιθαρίστας Δημήτρης Αγγελόπουλος, μέλος των Nightfall στο "Lesbian Show". Όπως είναι λογικό, και οι δυο κυκλοφορίες τους έχουν κάποιες επιρροές από τους Nightfall. Στους Snowblind βέβαια ο Γαλιάτσος έχει δώσει μια πιο metal άποψη σε όλα τα κομμάτια.

Φέτος αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν την τρίτη δουλειά τους "A World Full Of Lies", αψηφώντας το γεγονός ότι τα δύο προηγούμενα albums τους δεν πήγαν πολύ καλά από θέμα πωλήσεων. Η αγάπη του Γαλιάτσου όμως για το heavy metal, με τη γενικότερη κι ευρύτερη έννοια, τον οδήγησε στη δημιουργία του καλύτερου τους, κατ' εμέ, album μέχρι σήμερα. Η μπάντα είναι μαζί πάνω από 6 χρόνια, αλλά το σημαντικότερο απ' όλα είναι ότι τα μέλη της είναι και φίλοι. Το γεγονός αυτό έχει δώσει ένα δέσιμο και μια χημεία που φαίνεται από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο κομμάτι, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία νότα.

Η μπάντα είναι σε δαιμονιώδη φόρμα. Όλα τα κομμάτια έχουν να δώσουν κάτι στον ακροατή. Με σαφείς αναφορές στο ένδοξο παρελθόν τους -μουσικά και επαγγελματικά- οι Γαλιάτσος και Αγγελόπουλος, που είναι και οι δημιουργοί του δίσκου (συνθετικά και στιχουργικά), δημιούργησαν ένα από τα καλύτερα albums που έχει να επιδείξει η χώρα μας τον τελευταίο καιρό. Οι συνθέσεις, που είναι ως επί το πλείστον mid tempo, χωρίς να λείπουν γρήγορα κομμάτια, έχουν ένα αέρα παλιομοδίτικου heavy metal, επηρεασμένου από τον σκληρό ήχο και φιλτραρισμένου από τη δική τους μουσική σκοπιά.

Οι κιθαριστικές μελωδίες παίζουν μεγάλο και πρωτεύοντα ρόλο σε όλα τα κομμάτια τους. Ακούγοντας καλά το album ίσως κάποιοι ενοχληθούν από την τραχιά φωνή του Γαλιάτσου, αλλά αν σκεφτούν το από που ξεκίνησε θα καταλάβουν ότι οι Snowblind είναι φωνητικά η φυσική συνέχεια. Η παραγωγή του album, που συμμαχεί με τις συνθέσεις στο καλό τελικό αποτέλεσμα, έχει γίνει στο προσωπικό studio της μπάντας, κάτι που αποδεικνύει την εμπιστοσύνη που έχει στα δικά της όπλα. Εκτός αυτού, έχουν δώσει τον ήχο που εκείνοι θέλουν, μη εξαρτώμενοι από κανέναν. Με το album αυτό οι Snowblind έχουν κάνει ένα ώριμο και στιβαρό βήμα μπροστά, ξεπερνώντας τον -για μένα- μέτριο παρελθοντικό τους χαρακτήρα.

Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά. Βασιζόμενοι στα δικά τους πόδια, έχουν δημιουργήσει ένα δίσκο που πρέπει να ακουστεί παντού. Είναι σίγουρα ένα τρανό παράδειγμα του ότι όταν ένα group δουλεύει πολύ και σκληρά, κυκλοφορεί μουσικά διαμαντάκια. Ελπίζω και η επόμενη δουλειά τους να είναι στο ίδιο μήκος κύματος.

Υ.Γ.: Οι μεγαλύτεροι ηλικιακά οπαδοί ας ακούσουν με λίγη προσοχή το "Hell Of The War", το κομμάτι - φόρο τιμής στο ελληνικό '80s metal.