Smash Into Pieces

Δεν έχω τίποτα κακό να πω για τον Chris Daughtry, του οποίου το πρώτο άλμπουμ έκανε δικαίως τεράστια επιτυχία στον mainstream rock χώρο, αλλά δεν θα τον βάλω στο ίδιο επίπεδο με μια μπάντα όπως οι Alter Bridge. Ως εκ τούτου, μου κάνει εντύπωση γιατί οι Smash Into Pieces, που είναι δεδομένα fanboys της παρέας του Kennedy και του Tremonti (ψάξτε λίγο το site τους), διαθέτοντας μια φωνή -που από την εποχή των demo χαρακτηρίζαμε κάποιοι ως «Baby Myles»- επιλέγουν να πάρουν έναν δρόμο σαφώς πιο mainstream λογικής, προς το ύφος του συμπαθούς αμερικανού τραγουδοποιού.

Ηλικιακά, παραμένουν ακόμα στην κατηγορία των «πιτσιρικάδων» (20-25 χρονών είναι όλοι τους), αλλά έχουν κάποια ενεργά χρόνια στην πλάτη τους, καθώς το 2009 είχαν φτάσει στα ημιτελικά ενός σουηδικού talent show, από το οποίο αποχώρησαν για να υπογράψουν πρόωρα ένα δισκογραφικό συμβόλαιο, σε μια απόφαση που δεν τους βγήκε σε καλό. Τελικά, τους «τσίμπησε» η Sony και το 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο τους άλμπουμ "Unbreakable", το οποίο βάσει προσδοκιών που είχα, μάλλον με απογοήτευσε, προσφέροντας ένα-δύο συμπαθητικά τραγούδια, σαν το "Colder" και το "I Want You To Know".

Σχετικά πιο «ώριμοι», επιστρέφουν τώρα με το δεύτερο στούντιο άλμπουμ τους και, παρόλο που τους βρίσκει αρκετά μακριά (ακόμα) από αυτό που περίμενα ότι θα γίνουν, παρουσιάζονται εμφανώς βελτιωμένοι και στοχευμένοι σε αυτό που θέλουν να κάνουν. Βέβαια, δεν παρεκκλίνουν ιδιαίτερα από τον ήχο του προηγούμενου άλμπουμ, τον οποίο θα χαρακτήριζα ως μια πιο βαριά εκδοχή της συνθετικής προσέγγισης Daughtry, κλείνοντας παράλληλα το μάτι στους Linkin Park, με υπερβολικά δυνατό ήχο, αποτέλεσμα της σύγχρονης παραγωγής.

Για παράδειγμα το "My Cocaine" είναι ξεκάθαρο hitάκι, με την ωραία συνδρομή της Eliza Ryd των Amaranthe, αν και θα του άξιζαν λίγο πιο προσεγμένοι στίχοι, οι οποίοι γενικότερα δεν περιλαμβάνονται μεταξύ των ατού της μπάντας. Το single "Checkmate" είναι σαν μια κλασσική mainstream μπαλάντα που παίζεται στο αμερικάνικο ράδιο, μεταμορφωμένη σε power ballad, εντούτοις είναι πολύ πιασάρικο και κολλάει εύκολα στο μυαλό, ενώ τραγούδια σαν το "Disaster Highway" (με την Slash εισαγωγή) και "Another Day On The Battlefield" τα λες σίγουρα διασκεδαστικά, όπως και γενικότερα το άλμπουμ που είναι ευχάριστα εύπεπτο στο σύνολό του.

Από την άλλη, ακούς κάποια σημεία στα "Don't Wake Me Up" και "Color Of Your Eyes", όπου ο Chris Adam Hedman Sorbye (κόψε κάτι ρε αδερφέ) δείχνει ότι μπορεί να προσεγγίσει το ύφος και τη φωνή του Myles Kennedy όσο λίγοι και αναρωτιέσαι γιατί δεν το προσπαθούν λίγο περισσότερο. Αντίθετα, προσπάθειες να παίξουν σε πιο σκληρό ύφος, σαν το "Burn" ακούγονται ελαφρώς επιτηδευμένες, ενώ και η απόπειρα να ακουστούν πιο groovy και χορευτικοί στο κλείσιμο του "Rock N' Roll", με εξαίρεση το συμπαθητικό solo, δεν μου ακούστηκε και πολύ πειστική.

Γενικά, θα μπορούσα να βρω διάφορα πράγματα που δεν θα έλεγα πως με ενθουσιάζουν στην προσέγγιση που έχουν επιλέξει οι Smash Into Pieces: από τις macho / καγκουρέ φωτογραφίες και την υπερφορτωμένη παραγωγή με τους ηλεκτρονικούς ήχους στα πλήκτρα, μέχρι την υπερβολική προσπάθεια να παίξουν mainstream. Όλα αυτά, όμως, δεν αναιρούν πως είναι αρκετά καλοί σε αυτό που παίζουν και κυρίως δεν παύει να υπάρχει ένα τεράστιο ταλέντο κρυμμένο σε αυτούς τους νεαρούς Σουηδούς. Νομίζω πως η λέξη κλειδί είναι «ωριμότητα» και μαζί με αυτή θα έρθουν και τα καλύτερα από τους Smash Into Pieces.