Slipknot

Antennas To Hell

Roadrunner (2012)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 25/07/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Την επίδραση που είχε το ομώνυμο άλμπουμ των Slipknot πάνω μου την έχω εκφράσει και στο παρελθόν. Ουσιαστικά, ήταν τέτοιας εμβέλειας που αρκούσε ώστε να διατηρήσει τη λατρεία μου για την μπάντα σε μόνιμη βάση. Βέβαια, με το πέρασμα των χρόνων και τη σταδιακή μετάβασή τους σε κάτι πολύ πιο στρωτό και «πολιτικά ορθό», οι οπαδοί τους ήταν αναγκασμένοι να αλλάξουν παράλληλα με τους ίδιους, να συνηθίσουν στα εξώφυλλα, στα singlάκια και στη θέαση των προσώπων τους και εν τέλει να υποχρεωθούν να ξεπεράσουν σταδιακά τον μύθο που περιέβαλε το "Slipknot". Προσωπικά μιλώντας, η περίπτωσή τους είναι ανάμεσα στις ελάχιστες για τις οποίες θεωρώ τον εαυτό μου «πρωτοδισκάκια».

Έτσι, για όποιον έζησε την έξαρση του φαινομένου «Slipknot» από σχετικά κοντινή απόσταση, εκείνη η εποχή φαντάζει απείρως πιο μακρινή από τη σημερινή, εποχή που το συγκρότημα κυκλοφορεί το πρώτο του «Greatest Hits». Γιατί αυτό ακριβώς είναι το "Antennas To Hell", μία -απολύτως περιττή για τον μέσο οπαδό- συλλογή των δημοφιλέστερων κομματιών της μπάντας, των κομματιών που εκπροσωπούνται κατά το δυνατόν στην πλειονότητα των ζωντανών της εμφανίσεων, κομματιών που περιλαμβάνουν δεκατρία από τα δεκαπέντε παρακαλώ (! - κι εγώ τώρα το παρατήρησα) single που έχουν δει κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας.

Στα δεκαεννέα συνολικά τραγούδια που έχουν επιλεχθεί δεν θα συναντήσουμε εκπλήξεις - πέραν της συνηθισμένης πλέον έκπληξης, "Purity", που αποτελεί το μοναδικό ανάμεσά τους που δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα σε δίσκο τους σε studio εκτέλεση, αφού κι εδώ συμμετέχει ζωντανά ηχογραφημένο, μαζί με το "The Heretic Anthem". Η συνεισφορά καθενός από τους τέσσερις δίσκους τους είναι ίσα κατανεμημένη, ενώ και οι δύο live προαναφερθείσες εκτελέσεις αλλά και η «New Abuse Mix» του "My Plague" έχουν προϋπάρξει σε παλιότερες κυκλοφορίες της μπάντας.

Στην ειδική έκδοσή του, το "Antennas To Hell" συνοδεύεται από ένα δεύτερο ζωντανά ηχογραφημένο CD δεκαεφτά κομματιών από την headline εμφάνιση των Slipknot στο Download Festival του 2009 - που μπορεί να βρεθεί και οπτικοποιημένη στο DVD "{sic}nesses". Το πλήρες πακέτο συμπληρώνει ένα DVD με όλα τα video clip της μπάντας μαζεμένα, καθώς και δέκα καινούρια -και όχι τίγκα στην ουσία, υποθέτω- βιντεάκια υπό την «προχώ» σκηνοθετική ματιά του M. Shawn Crahan.

Ίσως να φταίει ότι πάντα άκουγα δίσκους και ποτέ τραγούδια, ίσως και η συγκεκριμένη λογική να μου φαίνεται τελείως αποκρουστική -ιδίως όταν μία τέτοια κυκλοφορία δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό, αφού το περιεχόμενό της έχει ήδη θέση στο ράφι μου, απλώς σε άλλες μορφές- όμως δεν μπορώ να βρω κανέναν λόγο που να δικαιολογεί την απόκτηση του "Antennas To Hell". Τώρα, αν ισχύει ακόμα αυτό που λέγαμε παλιά για το πώς μία best of ή μία live κυκλοφορία από μία μπάντα μπορεί να προμηνύει ένα «τέλος εποχής» για αυτήν, προφανώς δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω...

Ομολογώ ότι η παθολογική αγάπη μου για εκείνους τους Slipknot που γνώρισα στην εφηβεία μου πριν δώδεκα και κάτι χρόνια με εμποδίζει από το να συνεχίζω να σχολιάζω αρνητικά μία κυκλοφορία-αρπαχτή σαν αυτή, ωστόσο θεωρώ ότι ούτε ένα καινούριο artwork, ούτε ένα «δελεαστικό» πακέτο (που συμπεριλαμβάνει t-shirt, σημαία, αναπτήρα, περικάρπιο και σημειωματάριο με χειρόγραφους στίχους) είναι ικανά να κάνουν τη διαφορά.

Αντιθέτως, πιστεύω ότι η αλήθεια βρίσκεται (και) στα "Scissors" και "Prosthetics", (και) στα "Gently" και "Iowa", (και) στα "Three Nil" και "Danger - Keep Away", (και) στα "All Hope Is Gone" και "'Til We Die". Και αυτά είναι που θα βάλω να ακούσω τώρα. Έτσι, από αντίδραση.
  • SHARE
  • TWEET