Sleepmakeswaves

Love Of Cartography

Bird's Robe (2014)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 27/03/2015
Φρέσκο, ανεβαστικό και τίμιο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δεν θα ντραπώ καθόλου, το post-rock με έχει κουράσει. Τόσο οι κουβέντες περί τι είναι post-rock (που πολλές φορές ξεκινάω, γιατί τέτοιος ειμαι), όσο και το είδος (;) το ίδιο. Είναι η φύση του τέτοια που δύσκολα πολύ θα βρεις κάτι καινοτόμο, και αν βρεις, θα είναι μία καινοτομία που θα ασπαστεί μαζικά η σκηνή, οπότε πάλι οδηγείσαι στην κούραση. Κύκλους.

Οι sleepmakeswaves από την πρώτη στιγμή μου τράβηξαν το ενδιαφέρον σαν κάτι φρέσκο. To "In Today Already Walks Tomorrow" ήταν ένας πανέμορφος καμβάς επιρροών, οι οποίες έδεναν ιδανικά σε ένα υπέροχα μελαγχολικό ηχοτόπο, αυτό που μάλλον πρόκειται για το αγαπημένο μου σαραντάλεπτο στην συγκεκριμένη σκηνή. Με το "...And Then They Destroyed Everything" το πήγαν ένα βήμα παραπέρα, άφησαν λίγο στην άκρη κάποιες πιο συγκεκριμένες επιρροές (τις βαριές) και έκαναν κάτι λίγο πιο κλασικό μεν, καλοδουλεμένο και αξιοπρεπέστατο δε. Παρένθεση, το δίσκο τον έβαζα στο αμάξι όταν έκανα μαθήματα οδήγησης και παραβίασα τρία στοπ ελέω πώρωσης. Δίπλωμα δεν έχω ακόμα. Κλείνει η παρένθεση.

Όπως και τότε, και σε αυτό το LP ανακατεύουν την τράπουλα και παρουσιάζουν ένα καινούργιο πρόσωπο. Φέρνοντας τα ηλεκτρονικά και προγραμματισμένα στοιχεία πιο πολύ στην επιφάνεια, το τελικό αποτέλεσμα φαντάζει πολύ πιο upbeat από τους προκατόχους του. Αυτό που σίγουρα ξεχωρίζει είναι η ποιότητα της παραγωγής. Δίχως περισπασμούς, είναι ηλίου φαεινότερον πως στη μίξη έχει πέσει δουλειά. Τότε κοιτάς τα χαρτιά και βλέπεις το όνομα του Nick DiDia, του οποίου τα διαπιστευτήρια μιλάνε από μόνα τους. Ακούγοντας τον δίσκο -πάρε για παράδειγμα το εναρκτήριο "Perfect Detonator", που είναι και το αγαπημένο μου- σου δίνει μία απίστευτη ψευθαίσθηση χώρου και άπλας, for lack of better words. Το ηλεκτρονικό χάος υποχωρεί και δίνει θέση στη μελωδία, φανερώνοντας ολόκληρο το δημιουργικό χάρτη που προσπαθεί να σου περάσει η μουσική. Μπορεί να σου ακούγονται σαν αρλούμπες αυτά που γράφω, αλλά αυτό καταφέρνει και μου περνάει.

Το θέμα είναι πως βρίσκω τον δίσκο λίγο άνισο και τελικώς χάνει στις συγκρίσεις. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο, όσον αφορά τον πιο upbeat post-rockειδές δίσκο της χρονιάς, οι Maybeshewill με κέρδισαν με το "Fair Youth" (περσινοί είναι και οι δύο ε, μη κοιτάς που είμαι καθυστερημένος εγώ). Αρκετά διαφορετικά σαν ακούσματα σίγουρα, αλλά ο δεύτερος είναι πολύ πιο εύπεπτος. Οι sleepmakeswaves επίσης έπρεπε να συναγωνιστούν το ασυναγώνιστο, που είναι οι ελπίδες και η αγάπη που τους έχω. Έχω χτίσει τις δουλειές τους τόσο ψηλά που ό,τι και να κυκλοφορούσαν δύσκολα θα έφταναν τις δυσθεώρητες απαιτήσεις μου.

Σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για κακό δίσκο, ούτε καν για μέτριο. Είναι ένα 100% ευχάριστο άκουσμα και τα 55 του λεπτά μπορούν να περάσουν νεράκι αν είσαι στην κατάλληλη φάση. Αυτό το πράμα, που κρύβεις την μελωδία ενός κομματιού σε άλλο κομμάτι, το λατρεύω, το θεωρώ πολύ έξυπνο (δεν είναι απαραίτητα) και δείχνει ότι το 'χεις σκεφτεί το πράμα. Το πιο αργό κομμάτι του δίσκου, το "A Little Spark", κάνει ακριβώς αυτό με το κεντρικό θέμα του "A Perfect Detonator" που ελπίζω να άκουσες μόλις πριν. Αν μη τι άλλο, το "Love Of Cartography" είναι ένας εξαιρετικά προσεγμένος δίσκος του οποίου όλες οι λεπτομέριες έχουν μελετηθεί στην εντέλεια. Μας το είπαν και οι ίδιοι αυτό βέβαια.

Οι sleepmakeswaves είναι μία τιμιότατη μπάντα, με εξαιρετικό work ethic και δισκογραφία που αξίζει το χρόνο οποιουδήποτε δηλώνει φαν του εν λόγω ήχου. Καμία δικαιολογία. Επίσης πηγαίντε στο λάηβ, γιατί θα σας πάρει ο διάολος.
  • SHARE
  • TWEET