Slayer

Christ Illusion

Warner (2006)
Από τον Παναγιώτη Λουκά, 08/09/2006
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η μουσική πορεία των Slayer έχει συνδεθεί στενά με τον Lombardo στα drums. Με τον Lombardo έχουν κυκλοφορήσει μερικά από τα καλύτερα τους album, όπως τα "Reign In Blood", "South Of Heaven" και "Seasons In The Abyss", ενώ μετά την αποχώρηση του και με τον Paul Bostaph ως αντικαταστάτη του στα drums οι δουλειές τους ήταν από μέτριες (βλ. "Diabolus In Musica") μέχρι αρκετά καλές (βλ. "Divine Intervention" και "God Hates Us All"), δίχως όμως να φτάνουν στα επίπεδα των προαναφερθέντων album. Με την επιστροφή του Lombardo οι προσδοκίες, όπως είναι λογικό, είναι υπερβολικά υψηλές. Δεν είναι λίγοι μάλιστα αυτοί που περιμένουν ένα album ισάξιο των πρώτων τους.

Το concept πίσω από το "Christ Illusion" έχει όλα τα χαρακτηριστικά της επιτυχίας. Καταρχάς το εξώφυλλο, δίχως μεν να είναι το πιο ακραίο που έχει κυκλοφορήσει στο χώρο του metal, θα προκαλέσει αναμφίβολα ατελείωτες συζητήσεις για αυτά που απεικονίζει. Στην Αμερική μάλιστα ήδη έχει απαγορευτεί η διαφήμιση του.

Χαρακτηριστικό επίσης είναι το ότι, για λόγους εντυπωσιασμού προφανώς, είχαν προγραμματίσει να ξεκινήσουν την αμερικανική περιοδεία στις 6/6/06. Τελικά, για λόγους υγείας του Araya, ξεκίνησε λίγο αργότερα...

Ο δίσκος είναι συνυφασμένος στιχουργικά με τον τίτλο και το εξώφυλλο, καθώς δεν είναι λίγες οι αναφορές στις θρησκείες αλλά και τον «πόλεμο» που επικρατεί ανάμεσα σε αυτές (και δη στο Χριστιανισμό και τον Ισλαμισμό). Οι αναφορές αυτές, σε συνδυασμό με τις αντιλήψεις και τα «πιστεύω» των Slayer, είναι εμφανείς σε τραγούδια όπως το "Cult" (με στίχους: «Religion Is Hate, Religion Is Fate, Religion Is War, Religion Is Rape...») και το "Jihad" (στο οποίο βλέπουν τον εν λόγω πόλεμο από την πλευρά ενός τρομοκράτη και δηλώνουν ξεκάθαρα πως «This Is A God's War»...). Παρά τις αναμενόμενες (και έως ενός σημείου λογικές) αντιδράσεις που θα προκληθούν από τους στίχους των Slayer, πρέπει να παραδεχτούμε ότι τους αξίζει ένα credit για το ότι τολμούν και παίρνουν θέση στη θρησκευτική αυτή διαμάχη... ασχέτως εάν κανείς συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί τους.

Από καθαρά μουσικής πλευράς τώρα, το "Flesh Storm", το τραγούδι δηλαδή που ανοίγει το δίσκο, καταφέρνει να σε βάλει κατευθείαν στο ύφος αυτού. Υψηλές ταχύτητες στα περισσότερα κομμάτια, με τον Lombardo σε μερικές από τις καλύτερες του στιγμές, να δείχνει πως οι διάφορες συμμετοχές του σε groups όπως οι Fantomas, οι Grip Inc και οι Testament έχουν βελτιώσει σε μεγάλο βαθμό τις, έτσι κι αλλιώς, αδιαμφισβήτητες ικανότητες του. Η παραγωγή του Josh Abraham (με την υψηλή εποπτεία του Rick Rubin) από την άλλη είναι, όπως αναμενόταν, αρκετά καλή.

Παρόλα αυτά πάντως, το μειονέκτημα του album εντοπίζεται δυστυχώς στις συνθέσεις των κομματιών.
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, δεν υπάρχει ούτε ένα original κομμάτι, καθώς σε όλα σχεδόν εξ αυτών περιέχονται ιδέες, μουσικές φράσεις και riffs «δανεισμένα» από μερικά εκ των κλασσικότερων κομματιών των Slayer, όπως τα "Angel Of Death", "War Ensemble" και "Hell Awaits"! Παράλληλα, ούτε τα solo των Hanneman και King έχουν να προσφέρουν κάτι το καινούριο, αφού σου δίνουν την εντύπωση πως κάπου τα έχεις ξανακούσει. Γενικά το album σου αφήνει μια αίσθηση πως οι Slayer ασχολήθηκαν περισσότερο με το στιχουργικό παρά με το συνθετικό μέρος.

Μιας και η σύγκριση του "Christ Illusion" με τις πρώτες τους δουλειές είναι αναπόφευκτη, έχω την εντύπωση πως το καινούριο τους album υστερεί αρκετά σε σχέση με αυτά.

Ο King δήλωσε πρόσφατα πως το "Christ Illusion" είναι ένα τυπικό album των Slayer, με όλα τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν. Δυστυχώς, και όσο κι αν θα το θέλαμε, δύσκολα θα περάσει στη συνείδηση των οπαδών ως ένας από τους κλασσικούς τους δίσκους.

  • SHARE
  • TWEET