Slayer

The Repentless Killogy, Live At The Forum In Inglewood, CA

Nuclear Blast (2019)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 05/11/2019
Μια ηχητική αποτύπωση της κληρονομιάς που αφήνει ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα στην ιστορία της μουσικής
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η σχέση που έχω με τις ζωντανές ηχογραφήσεις συναυλιών είναι περίεργη. Από καταγωγής της, η rock μουσική, άρα και το heavy metal, βάσισε ένα μεγάλο κομμάτι του μύθου της στην έκρηξη αδρεναλίνης και στο μεγαλείο των ζωντανών εμφανίσεων. Σχεδόν κάθε κλασική μπάντα, διαθέτει ένα live άλμπουμ το οποίο οφείλει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογής κάθε οπαδού. Αν και δεν συμμερίζομαι πλήρως την άποψη πως οι μπάντες οφείλουν να παραδίδουν διαπιστευτήρια στην σκηνή, ομολογώ πως κρύβεται εκεί μια μεγάλη αλήθεια. Πώς να κάνω διαφορετικά, όταν πριν λίγους μήνες, έγινα, όπως πολλοί άλλοι, αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας της ισοπεδωτικής, μεγαλειώδους και ιστορικής εμφάνισης των Slayer στη χώρα μας.

Οι Clutch, για να κάνω μια άκυρη σύνδεση, το είχαν διατυπώσει όσο πιο εύστοχα γινόταν. "If you gonna do it, do it live on stage, or don’t do it at all". Εξακολουθώ πάντως να πιστεύω πως, στην σημερινή εποχή της τεχνολογικής έξαρσης, όπου μπορούν να αποτυπώνονται σε dvd/blu-ray οι εμφανίσεις εξαιρετικά, τα απλά live άλμπουμ είναι απλά κειμήλια μιας άλλης εποχής, πιο οργανικής, διαφορετικής. Οι τεράστιοι Slayer, στην επιβλητική τους δισκογραφία, διαθέτουν ήδη, τόσο μια σειρά από live albums. Ανάμεσά τους, στέκει θεόρατο το "Decade Of Aggression" με το οποίο κάθε μελλοντική live κυκλοφορία της μπάντας θα αναμετράται υπό τους ήχους των ύμνων της.

Η παρούσα κυκλοφορία, ηχογραφημένη στο Forum της Καλιφόρνια πριν δυο χρόνια, αποτελεί το επιστέγασμα της τελευταίας, κατά τα λεγόμενα, περιοδείας της μπάντας, παρουσιάζοντας με μικρές διαφοροποιήσεις όσα ζήσαμε εκείνο το σαββατιάτικο βράδυ του Ιουλίου που μας πέρασε. Είναι μάλιστα, το ηχητικό συνοδευτικό της πρώτης ταινίας που θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους, ένας συνδυασμός βάναυσης μυθοπλασίας, όπου οι περιπέτειες του πρωταγωνιστή των τελευταίων video-clips τους, Wyatt, ολοκληρώνονται και της επί σκηνής εμφάνισης της μπάντας στο Forum.

Οι ήχοι από το κοινό είναι μια μεγάλη νίκη στο τελικό αποτέλεσμα της κυκλοφορίας

Όπως είναι αναμενόμενο, η παρουσίαση μιας ζωντανά ηχογραφημένης εμφάνισης ενός συγκροτήματος, αναγκαία θα επικεντρωθεί γύρω από μερικούς άξονες. Το κρισιμότερο στοιχείο για μένα, είναι να υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές από απλά ένα στουντιακό live recording. Το κοινό, καθοριστικός παράγων για τέτοιου είδους κυκλοφορίες, είναι ηχητικά παρόν. Πράγματι, στην μιάμιση ώρα που διαρκεί η ηχογράφηση, η μείξη είναι τέτοια που διαρκώς ο ακροατής θα νιώθει κραυγές και «καλώς εννοούμενη» φασαρία να ηχούν διαμέσου των μουσικών περασμάτων. Η αίσθηση όταν κλείνει κανείς τα μάτια, είναι τόσο ρεαλιστική, ειδικά και με τον ήχο των μουσικών οργάνων και δη των τυμπάνων, όπου θα νιώσει ξανά, τον ιδρώτα, το στριμωξίδι, την ζέστη, την πώρωση, την συγκίνηση. Οι ήχοι από το κοινό είναι μια μεγάλη νίκη στο τελικό αποτέλεσμα της κυκλοφορίας.

Είχα μεγάλο φόβο μήπως το ποδοβολητό του Bostaph ακουγόταν εμφανώς πειραγμένο σε σημείο αποστροφής. Ευτυχώς όμως, οι διαφορές με όσα βίωσα στην ελληνική στάση αυτής της περιοδείας, είναι μικρές έως ασήμαντες. Το ηχητικό βέβαια, στερεί από την οπτική επαφή με το ανελέητο headbanging των Holt και King. Και μπορεί το καρτουνίστικο στυλ του δεύτερου να μην αποπροσανατολίζει από την ηχητική επίθεση, σίγουρα όμως όταν κάποιος σκέφτεται "Slayer live" θα φαντάζεται μια επιβλητική στασιμότητα που συνοψίζεται σε μανιακό riffing και solos. Όπως είναι επίσης αναμενόμενο, η μόνη επαφή που θα έχει κάποιος με τα μέλη πέραν της μουσικής τους, είναι αυτή με τα σύντομα λογύδρια του Araya. Εντύπωση μου έκανε που η φωνή του ακουγόταν ακριβώς όσο βραχνιασμένη ήταν και εδώ, ενώ πάντα και παντού το "War" κάλεσμά του θα προκαλεί ανατριχίλες. Φυσικά τα ευχαριστώ στο τέλος είναι παρόντα, αλλά δεν έχουμε τα συγκινητικά σκηνικά που υπήρχαν στο τελευταίο σκέλος της περιοδείας τους, με αυτόν να στέκει ακίνητος μετά το πέρας και να αποθεώνεται.

Ο προαναφερθείς χαμός του κόσμου μετατρέπει το ηχητικό σαν ντοκουμέντο από βασανιστήρια στην Κόλαση, και η απόδοση της μπάντας είναι στο peak της

Το setlist οφείλει να αναφερθεί πως διαφέρει ελαφρώς από αυτό της εδώ εμφάνισής τους, άλλο σκέλος γαρ και άλλη περιοδεία, τεχνικά. Η έναρξη με το "Delusions Of Saviour" και "Repentless" ίδια και απαράλλαχτη, επιβλητικό ξεκίνημα. Έπειτα, το μπάσιμο του "The Antichrist" με το αρχετυπικό blackthrash riff του σε αποτελειώνει. Ο προαναφερθείς χαμός του κόσμου μετατρέπει το ηχητικό σαν ντοκουμέντο από βασανιστήρια στην Κόλαση, και η απόδοση της μπάντας είναι στο peak της. Δίνεται γενικότερα μεγαλύτερη έμφαση στο "Repentless" μιας και η διπλή αυτή κυκλοφορία περιστρέφεται γύρω σε αυτό και τα videoclips του, με κοινό σκηνοθέτη σε όλα τον BJ McDonnell, αλλά αυτό δεν στερεί για μια επανάληψη όλων των δισκογραφικών κορυφών της μπάντας. Σε στιγμές δε όπως το "Mandatory Suicide" ή το υποδόριο κιθαριστικό lick στο ρεφρέν του "Disciple", μπορείς εύκολα να διαπιστώσεις πως η κυκλοφορία είναι αρκούντως ζωντανή.

Καθαρά για συλλεκτικούς λόγους λοιπόν, αλλά και συναισθηματικούς, το "The Repentless Killogy" επιτυγχάνει τον σκοπό του

Σε μια σημειολογική αναφορά, αυτόν τον μήνα, εκτυλίσσονται οι τελευταίες εμφανίσεις της μπάντας, που θα ολοκληρωθούν, εκ νέου στις 30 Νοέμβρη πάλι στο Forum. Ένας κύκλος κλείνει, και ένας ομόκεντρος, μεγαλύτερος, αυτός της πορείας της μπάντας, ολοκληρώνεται. Η κυκλοφορία αυτή, σφραγίζει λοιπόν πολλά τέλη αλλά αποτελεί και το επιστέγασμα του μύθου της μπάντας, μια κολασμένη τελευταία έξοδο. Μια ακόμη ζωντανή κυκλοφορία, θα αναρωτηθεί κανείς, μέρος όμως μιας ιδιαίτερα έξυπνης εμπορικής προσέγγισης γύρω από το «αντίο» τους , πολλές ακόμη ευκαιρίες όμως, είκοσι μια για την ακρίβεια, για να συγκινηθεί ο ακροατής, ουρλιάζοντας το όνομα της μπάντας. Καθαρά για συλλεκτικούς λόγους λοιπόν, αλλά και συναισθηματικούς, το "The Repentless Killogy" επιτυγχάνει τον σκοπό του. Οι άλλες μπάντες παίζουν, οι Slayer σκοτώνουν.

  • SHARE
  • TWEET