Slash

Slash

Roadrunner Records (2010)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 06/04/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τα σέβη μου σε ανθρώπους που ασχολούνται με το θαυμαστό κόσμο της δισκογραφίας, οι οποίοι επιτέλους αντί να κλαίνε τη μοίρα τους, κάθισαν, σκέφτηκαν, προγραμμάτισαν και υλοποίησαν ένα πραγματικά μεγάλο marketing plan ως υποστήριξη του νέου δίσκου του Slash. Το αν το εγχείρημα θα επιτύχει θα δείξει πολλά για την κατεύθυνση που έχει η μουσική και πως την αντιλαμβάνεται ο κόσμος. Θα δείξει αν η μουσική είναι κάτι που έρχεται πλέον ως δώρο μαζί με μια εφημερίδα και έχει μηδενική αξία ή κάτι που ανυπομονείς να έρθει στα χέρια σου πακέτο με ένα περιοδικό εκατό και πλέον σελίδων αφιερωμένο σε αυτό που πρόκειται να ακούσεις. Πόσο δε, όταν μιλάμε για έναν από τους τελευταίους ήρωες (σε εμπορικό επίπεδο) της 6χορδης θεάς της μουσικής που αγαπάμε, συνοδευόμενο από μια μικτή dream team της pop-rock-metal σκηνής.

Ας μην επεκταθώ περαιτέρω στην δημιουργία και την υποστήριξη του δίσκου, εστιάζοντας στο μουσικό περιεχόμενο που είναι και η πεμπτουσία της όλης υπόθεσης. Ένα συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει μετά από τόσα και τόσα all star albums είναι πως οι λαμπεροί guests / ερμηνευτές μπορούν να κάνουν ένα καλό τραγούδι καλύτερο, αλλά με τίποτα δεν μπορούν να κάνουν ένα μέτριο ή κακό τραγούδι να ακούγεται καλό και στον εν λόγω δίσκο έχουμε ένα σύνολο καλών τραγουδιών, οπότε τα εύσημα πάνε πρώτα στον Slash. Επίσης, πρέπει να πω ότι θεωρώ πλεονέκτημα σε αυτού του είδους τα εγχειρήματα την πολυσυλλεκτικότητα, δηλαδή όταν ο συνθέτης καταφέρνει και ελίσσεται ανάλογα με τον ερμηνευτή ακόμα και αν θεωρητικά αυτό μπορεί να λειτουργήσει κατά της ομοιογένειας. Τα αποτελέσματα ήταν φανταστικά στο "Iommi" και δικαιώνονται για μια ακόμα φορά στο "Slash". Ας δούμε κάθε τραγούδι ξεχωριστά.

"Ghost": Το ακούς και σκέφτεσαι γιατί στο διάολο το απέρριψαν κάποτε οι Velvet Revolver, αλλά μετά καταλαβαίνεις ότι ο Weiland δεν θα μπορούσε να δώσει την ερμηνεία του Ian Astbury των The Cult, οπότε σε καλό βγήκε μακροπρόθεσμα. Δυναμικότατο ξεκίνημα.

"Crucify The Dead": Κομματάρα. Το καλύτερο τραγούδι που έχει ερμηνεύσει ο madman (εξαιρουμένων των 2 Sabbath) από το "Ozzmosis". Δυνατοί στίχοι που σαν να έχουν δύο γνωστούς παραλήπτες.

"Beautiful Dangerous": Περιμένουμε το videoclip να το αγαπήσουμε πραγματικά. Δεν είναι κακή σε rock ρόλο η Fergie, σε ένα συμπαθητικό τραγούδι με αρκετό feeling και συμπαθητικό refrain. Catchy.

"Back From Cali": Δεν είναι πλέον μυστικό. Πόσο άλλο να κρατηθεί κρυφό ότι ο Myles Kennedy είναι ο καλύτερος σύγχρονος hard rock τραγουδιστής; Ακούστε ερμηνεία σε ένα εξαιρετικό τραγούδι, που συμπεριλήφθηκε μάλλον από σπόντα και όμως πρόκειται για highlight.

"Promise": Αυτό το τραγούδι προτίμησε ο Cornell και του έδωσε το στίγμα του. Κανείς δε θα έβαζε τις ίδιες φωνητικές γραμμές και αντίστοιχη προσωπικότητα. Πραγματικά καλό, αλλά θα τον ήθελα να ξεσκίζουν παρέα με τον Slash ένα blues τραγούδι όπως εκείνο το “Two Drinks Minimum”. Και μόνο στη σκέψη…

"By The Sword": Αν και κυκλοφόρησε πρώτο, στη σύγκριση παραμένει κορυφαίο. Εκπληκτικό Zeppelinικό riff και παρόλο που δεν υπήρξα ποτέ μεγάλος οπαδός των Wolfmother αν φόραγα καπέλο θα το έβγαζα μπροστά στον κύριο Stockdale.

"Gotten": Κρίμα για μερικούς (γυναικείους) ψήφους να δώσει ένα τραγούδι με τόσο ωραίο αρπισμό και μελωδία στη φωνή των Maroon 5 που είναι γλυκανάλατη και μου χαλάει κάπως μια όμορφη μπαλάντα. Προβλέπεται να έχει πολύ airplay πάντως.

"Dr. Alibi": Επικοί στίχοι, φοβερό τραγούδι και συνδυασμός αλητείας Slash και Lemmy σε ένα από τα κορυφαία του δίσκου. Διαφοροποιείται από Motorhead ελαφρώς, κάτι που το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον. Super!

"Watch This": Τι τον έπιασε τον Dave Grohl και δε θέλει να τραγουδήσει μόνο ο ίδιος ξέρει. Όπως και να έχει με τον Duff είναι ονειρικό rhythm section και σε ένα πολύ ωραίο instrumental τραγούδι δίνουν άπλετο χώρο στον Slash να ρίξει τις πενιές του. Όχι κάτι το εντυπωσιακό, αλλά καλό.

"I Hold On": Ζημιά έκανε αυτό το τραγούδι και όχι τίποτα άλλο δεν το περίμενα από τον Kid Rock. Αμερικάνικο rock, μελαγχολικό κομμάτι με πανέμορφη μελωδία, κολλητικό refrain, backing vocals αλά Lynyrd Skynyrd και ωραιότατη ερμηνεία. Πάει από τώρα καρφί για το soundtrack του καλοκαιριού.

"Nothing To Say": Σωστή επιλογή η συνεργασία με τον M. Shadows αφού αποτελεί έναν εκ των κορυφαίων rockers της γενιάς του. Στο πιο heavy τραγούδι που έχουμε ακούσει από τον Slash θα προτιμούσα να συνέκλινε περισσότερο ο Shadows στον Slash και όχι ο Slash στους Avenged Sevenfold. Παρόλα αυτά έχει δύναμη και εξαιρετικό solo.

"Starlight": Ακόμα καλύτερο από το "Back From Cali", σε αυτό το τραγούδι ο Myles Kennedy αναδεικνύει το εύρος της φωνής του και έτσι απλά το τραγούδι τα σπάει, μπαίνοντας στις 2-3 καλύτερες στιγμές του δίσκου.

"Saint Is A Sinner Too": Του πάνε οι ακουστικές του Slash, αλλά ο τυπάς από κάποιους Burden δε λέει και πολλά, όπως και το τραγούδι στο σύνολό του. Fillerάκι μεν, ανεκτό δε.

"We're All Gonna Die": Αυτό το τραγούδι κατάλαβα γιατί το απέρριψαν οι Velvet Revolver. Αδιάφορο με τον Iggy Pop να μην βελτιώνει το αποτέλεσμα. Refrain είναι αυτό;

"Baby Can't Drive": Έχεις μέσα Alice Cooper, Steven Adler στα drums και Flea στο μπάσο και το τρελό μωρό από τις Pussycat Dolls, αλλά και πάλι το τραγούδι δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Αρκετά up tempo, υποθέτω πως θα είναι ωραίο για videoclip, αλλά δεν ανήκει στα καλά τραγούδια του δίσκου.

"Mother Maria": Bonus track για τα i-tunes που χρησιμοποιήθηκε προς υποστήριξη των σεισμοπαθών στην Αϊτή, με την Αμερικανίδα Beth Hart να ερμηνεύει. Ωραία μελωδία, ευχάριστο άκουσμα, σε ένα χαλαρό ακουστικό τραγούδι.

"Chains And Shackles": Bonus track στην Αυστραλέζικη έκδοση με τον παλικαρά Nick Oliveri (πρώην QOTSA κλπ) σε ένα τραγούδι που ουσιαστικά αποτελεί παραλλαγή του τραγουδιού με τον M. Shadows με heavy riff και γενικά πολύ πιο σκληρό από ό,τι  μας έχει συνηθίσει ο Slash. Συνθετικά στέκεται αξιοπρεπώς, αλλά δεν ξεχωρίζει.

Συμπερασματικά, έχουμε ένα δίσκο με τραγούδια τριών ταχυτήτων: εξαιρετικά, πραγματικά καλά και μέτρια, κάτι που είναι απόλυτα φυσιολογικό όταν μιλάμε για 17 νέα τραγούδια (σκοπίμως αφήνω εκτός τη διασκευή στο "Paradise City" και το ανεκδιήγητο "Sahara") με τις καλές στιγμές να υπερτερούν. Περιπετειώδες και γεμάτο μουσικές προτάσεις το Slash είναι εξαιρετικό. Το επίπεδο σύνθεσης του Slash ξεπερνά τις προσδοκίες και μετά από χρόνια μπορεί κάποιος να ευχαριστηθεί τα solos του, αφού στους Velvet Revolver είναι κάπως «ευνουχισμένος», αλλά μην περιμένει κανείς να ακούσει κάτι κοντά στις εποχές των Guns N' Roses. Η μουσική που θα ακούσετε υποστηρίζει το hype που έχει δημιουργηθεί και μπορείτε και εσείς να ονειρεύεστε για εκείνη τη συναυλία που όλοι οι καλεσμένοι θα ανεβαίνουν στη σκηνή να ερμηνεύσουν τα τραγούδια τους και ενδιάμεσα θα παίζουν Guns N' Roses υλικό κάνοντας τον κοκκινομάλλη να θέλει να φάει τα μουστάκια του.

Ημίψηλο καπέλο, αφάνα, ανοιχτό πουκάμισο και Les Paul ανάμεσα στα πόδια παρακαλώ γιατί κατέληξε η νέα γενιά να θεωρεί guitar heroes κάτι ανύπαρκτους. Το "Slash" φέρνει πίσω λίγη από τη χαμένη αίγλη του hard rock.

  • SHARE
  • TWEET