Skull Fist
Head Of The Pack
Noise Art (2011)
Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 24/10/2011
Σοκ. Μια λέξη που είθισται να περιγράφει συμπεριφορά ενός ανθρώπου σε κάτι που αντιμετωπίζει άξαφνα. Μια λέξη όμως που μπορεί να αντικατοπτρίσει το πρώτο συναίσθημα που σου προκύπτει όταν ακούς ένα δίσκο. Τρία γράμματα που θα γίνουν η συνάρτηση της αποσβόλωσης που νιώθεις από αυτό που κάποιες φορές βγαίνει από τα ηχεία, που πάντα εύχομαι να είναι μαγικό και μοναδικό, όπως δίσκοι σαν το "Head Of The Pack".
Το όνομα της μπάντας είναι Skull Fist. Θυμηθείτε το για δυο λόγους. Ο πρώτος και μάλλον κυριότερος ότι αν συνεχίσουν έτσι, το μέλλον τους ανήκει δικαιωματικά. Ο δεύτερος είναι γιατί το όνομα που έχουν επιλέξει μόνο τυχαίο δεν είναι. Η ελεύθερη μετάφραση είναι «κρανιογροθιά» ή «κρανίου γροθιά» ή «γροθιά στο κρανίο». Όπως και να το πείτε, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, ένα άλμπουμ τέλειο, ένας δίσκος που, όπως λέμε εμείς οι νέοι, «δεν υπάρχει», μια δουλειά που χαίρεσαι να ακούς και να τη γραφείς σε όποια μορφή γίνεται για να τη διαφημίσεις σε όσο πιο πολλούς μπορείς αλλά και μια δουλειά που σου «φωνάζει» τι θα πάθεις αν την ακούσεις.
Οι Skull Fist έκαναν το πρώτο τους demo το 2006. Αισίως φέτος κυκλοφόρησαν την πρώτη full length δουλειά τους, θέλοντας να καταθέσουν και αυτοί την άποψη τους για το τι εστί metal κατά τη γνώμη τους. Η άποψη τους έχει αποτυπωθεί σε ένα άλμπουμ απλά καταπληκτικό. Ειλικρινά δε μπορώ εύκολα να εκφράσω μια αντικειμενική κριτική για το ηχητικό αποτέλεσμα. Οι Skull Fist από την προηγούμενη δουλειά τους, το EP "Heavier Than Metal", έδειξαν σε όσους αρέσκονται στο παραδοσιακό heavy metal ότι άλλο εν αστέρι γεννιέται. Αποφάσισαν να εκφράζονται μουσικά παίζοντας το metal που λείπει από τους περισσότερους πατροπαράδοτους μεταλλάδες, αυτό που έχει το ρολόι κολλημένο στη δεκαετία των '80s. Δυστυχώς, για κάποιους αυτό ακούγεται πεθαμένο, αλλά ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι σαν τους Skull Fist, οι οποίοι, σε αντίθεση των καιρών, δίνουν το 100% της καρδιάς τους για το παλιό metal, μια μουσική που έχοντας δυο κιθάρες, ένα μπάσο, drums και κυρίως μια πολύ καλή φωνή πίσω από το μικρόφωνο, δημιουργεί ανατριχίλες στους πάντες.
Οι Skull Fist πόσο χρονών είναι δεν ξερώ. Αυτό όμως που προκύπτει από το πρώτο δευτερόλεπτο που ακούγεται το εναρκτήριο κομμάτι είναι ότι, παρόλο που κατάγονται από το Οντάριο του Καναδά, οι πένες τους βροντοφωνάζουν Γερμανία περιόδου 1982-1989. Accept, Gravestone, Renegade,Tyrant και συναφή group αποτέλεσαν τον μαγνήτη που τράβηξε για πάντα τα μέλη των Skull Fist, οι οποίοι έχουν και άλλο ένα πολύ ισχυρό «όπλο» στα χέρια τους, τον χαρισματικό τραγουδιστή Jackie Slaughter. Ο Θεός τον προίκισε με μια φωνή που δεν περιγράφεται εύκολα. Έχοντας μια απόκοσμη χροιά, νομίζεις ότι τραγουδώντας ή και κραυγάζοντας φέρνει από τα έγκατα ό,τι πιο τερατώδες υπάρχει εκεί κάτω για να σου φάει τα σωθικά. Δίνει της αίσθηση της ειδοποίησης για επίθεση, αφού, όντας το μόνο ιδρυτικό μέλος, οδηγεί την κούρσα προς σίγουρη νίκη. Σε αυτόν άξιοι ακολουθητές είναι και οι υπόλοιποι που απαρτίζουν τη μπάντα, όλοι δεμένοι σα γροθιά.
Παρόλο που καταπιάνονται με κάτι που τείνει να γίνει πια μόδα, έχουν φτιάξει ένα δίσκο που άνετα κλείνοντας τα μάτια θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει τη δεκαετία του '80. Το γιατί γίνεται κάτι παραπάνω από κατανοητό μετά το πέρας της ακρόασης. Τραγούδια που έχουν κοφτά σαν ξυράφι riff, που θα σε χτυπήσουν αμέσως στην καρδιά, γεμάτα μελωδίες που θα σε καθηλώσουν, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του άλμπουμ. Το πολύ βασικό που τούς κάνει να ξεχωρίζουν είναι ότι έχουν γράψει τραγούδια που έχουν μια ανελέητη κατακτητική φόρα, σα να σε διαπερνάει τυφώνας, κάτι που δε μπορείς να αποφύγεις αν πατήσεις το play ή κατεβάσεις τη βελόνα, αφού ό,τι ακούς σε συνεπαίρνει χωρίς να το έχεις καταλάβει. Οι συνθέσεις είναι κυρίως σαν άλογα που τρέχουν, με ελάχιστες στιγμές χαλάρωσης όπου χρησιμοποιείται η mid tempo φιλοσοφία. Όταν πρωτοάκουσα τα κομμάτια χωρίς υπερβολή ένιωσα σα να βίωνα μια νύχτα ακόλαστου σεξ. Είναι πρωτότυπο ότι σου γεννούν πρωτόγονα ένστικτα και σου ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη. Στα περίπου 43 λεπτά διάρκειας νομίζεις ότι είσαι σε εξομοιωτή αεροπλάνου και ρίχνεις πυρά συνεχώς και αδιαλείπτως, μιας και οι ρυθμοί εναλλάσσονται από αργούς σε γρήγορους πολλές φορές. Είναι τόσο μεγάλη η ένταση που νιώθεις, σα να χτυπάνε γροθιές το κρανίο σου. Κομμάτια σαν το ομώνυμο, το "Ride The Beast", το "Commanding The Night", το "Tear Down The Wall" (τι riff είναι αυτό, Θεέ μου!), το "No Fallse Metal", θα φέρουν στο μυαλό εκείνα τα αγνά και τιμημένα χρόνια που το metal ήταν τρόπος ζωής και όχι σώνει και ντε βιοποριστικό επάγγελμα.
Αυτό είναι για μένα το μεγάλο μυστικό του group. Έχει αμεσότητα με τον ακροατή, αφού τον κερδίζει από το πρώτο άκουσμα και δεν τον αφήνει σε ησυχία. Δεν υπάρχει περίπτωση να αρέσκεσαι στο παλιομοδίτικο metal και να μη λατρέψεις τους Skull Fist. Δε θα σε αφήσουν. Αν μπεις στο λαβύρινθο τους, δύσκολα θα βγεις, και όταν το κάνεις τα μηνίγγια σου και τα αυτιά σου θα είναι πρησμένα από τις πολλές ακροάσεις. Οι Skull Fist άνετα κοντράρουν στα ίσια όλους τους κολοσσούς του είδους, δείχνοντας εύκολα ότι και αυτοί θα γίνουν άξιοι απόστολοι της παλιάς ιδέας. Εύχομαι όλες οι δουλειές τους από εδώ και πέρα να είναι έτσι για να μας ερεθίζουν όλο και περισσότερο την επιθυμία για ακρόαση.
Το όνομα της μπάντας είναι Skull Fist. Θυμηθείτε το για δυο λόγους. Ο πρώτος και μάλλον κυριότερος ότι αν συνεχίσουν έτσι, το μέλλον τους ανήκει δικαιωματικά. Ο δεύτερος είναι γιατί το όνομα που έχουν επιλέξει μόνο τυχαίο δεν είναι. Η ελεύθερη μετάφραση είναι «κρανιογροθιά» ή «κρανίου γροθιά» ή «γροθιά στο κρανίο». Όπως και να το πείτε, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, ένα άλμπουμ τέλειο, ένας δίσκος που, όπως λέμε εμείς οι νέοι, «δεν υπάρχει», μια δουλειά που χαίρεσαι να ακούς και να τη γραφείς σε όποια μορφή γίνεται για να τη διαφημίσεις σε όσο πιο πολλούς μπορείς αλλά και μια δουλειά που σου «φωνάζει» τι θα πάθεις αν την ακούσεις.
Οι Skull Fist έκαναν το πρώτο τους demo το 2006. Αισίως φέτος κυκλοφόρησαν την πρώτη full length δουλειά τους, θέλοντας να καταθέσουν και αυτοί την άποψη τους για το τι εστί metal κατά τη γνώμη τους. Η άποψη τους έχει αποτυπωθεί σε ένα άλμπουμ απλά καταπληκτικό. Ειλικρινά δε μπορώ εύκολα να εκφράσω μια αντικειμενική κριτική για το ηχητικό αποτέλεσμα. Οι Skull Fist από την προηγούμενη δουλειά τους, το EP "Heavier Than Metal", έδειξαν σε όσους αρέσκονται στο παραδοσιακό heavy metal ότι άλλο εν αστέρι γεννιέται. Αποφάσισαν να εκφράζονται μουσικά παίζοντας το metal που λείπει από τους περισσότερους πατροπαράδοτους μεταλλάδες, αυτό που έχει το ρολόι κολλημένο στη δεκαετία των '80s. Δυστυχώς, για κάποιους αυτό ακούγεται πεθαμένο, αλλά ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι σαν τους Skull Fist, οι οποίοι, σε αντίθεση των καιρών, δίνουν το 100% της καρδιάς τους για το παλιό metal, μια μουσική που έχοντας δυο κιθάρες, ένα μπάσο, drums και κυρίως μια πολύ καλή φωνή πίσω από το μικρόφωνο, δημιουργεί ανατριχίλες στους πάντες.
Οι Skull Fist πόσο χρονών είναι δεν ξερώ. Αυτό όμως που προκύπτει από το πρώτο δευτερόλεπτο που ακούγεται το εναρκτήριο κομμάτι είναι ότι, παρόλο που κατάγονται από το Οντάριο του Καναδά, οι πένες τους βροντοφωνάζουν Γερμανία περιόδου 1982-1989. Accept, Gravestone, Renegade,Tyrant και συναφή group αποτέλεσαν τον μαγνήτη που τράβηξε για πάντα τα μέλη των Skull Fist, οι οποίοι έχουν και άλλο ένα πολύ ισχυρό «όπλο» στα χέρια τους, τον χαρισματικό τραγουδιστή Jackie Slaughter. Ο Θεός τον προίκισε με μια φωνή που δεν περιγράφεται εύκολα. Έχοντας μια απόκοσμη χροιά, νομίζεις ότι τραγουδώντας ή και κραυγάζοντας φέρνει από τα έγκατα ό,τι πιο τερατώδες υπάρχει εκεί κάτω για να σου φάει τα σωθικά. Δίνει της αίσθηση της ειδοποίησης για επίθεση, αφού, όντας το μόνο ιδρυτικό μέλος, οδηγεί την κούρσα προς σίγουρη νίκη. Σε αυτόν άξιοι ακολουθητές είναι και οι υπόλοιποι που απαρτίζουν τη μπάντα, όλοι δεμένοι σα γροθιά.
Παρόλο που καταπιάνονται με κάτι που τείνει να γίνει πια μόδα, έχουν φτιάξει ένα δίσκο που άνετα κλείνοντας τα μάτια θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει τη δεκαετία του '80. Το γιατί γίνεται κάτι παραπάνω από κατανοητό μετά το πέρας της ακρόασης. Τραγούδια που έχουν κοφτά σαν ξυράφι riff, που θα σε χτυπήσουν αμέσως στην καρδιά, γεμάτα μελωδίες που θα σε καθηλώσουν, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του άλμπουμ. Το πολύ βασικό που τούς κάνει να ξεχωρίζουν είναι ότι έχουν γράψει τραγούδια που έχουν μια ανελέητη κατακτητική φόρα, σα να σε διαπερνάει τυφώνας, κάτι που δε μπορείς να αποφύγεις αν πατήσεις το play ή κατεβάσεις τη βελόνα, αφού ό,τι ακούς σε συνεπαίρνει χωρίς να το έχεις καταλάβει. Οι συνθέσεις είναι κυρίως σαν άλογα που τρέχουν, με ελάχιστες στιγμές χαλάρωσης όπου χρησιμοποιείται η mid tempo φιλοσοφία. Όταν πρωτοάκουσα τα κομμάτια χωρίς υπερβολή ένιωσα σα να βίωνα μια νύχτα ακόλαστου σεξ. Είναι πρωτότυπο ότι σου γεννούν πρωτόγονα ένστικτα και σου ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη. Στα περίπου 43 λεπτά διάρκειας νομίζεις ότι είσαι σε εξομοιωτή αεροπλάνου και ρίχνεις πυρά συνεχώς και αδιαλείπτως, μιας και οι ρυθμοί εναλλάσσονται από αργούς σε γρήγορους πολλές φορές. Είναι τόσο μεγάλη η ένταση που νιώθεις, σα να χτυπάνε γροθιές το κρανίο σου. Κομμάτια σαν το ομώνυμο, το "Ride The Beast", το "Commanding The Night", το "Tear Down The Wall" (τι riff είναι αυτό, Θεέ μου!), το "No Fallse Metal", θα φέρουν στο μυαλό εκείνα τα αγνά και τιμημένα χρόνια που το metal ήταν τρόπος ζωής και όχι σώνει και ντε βιοποριστικό επάγγελμα.
Αυτό είναι για μένα το μεγάλο μυστικό του group. Έχει αμεσότητα με τον ακροατή, αφού τον κερδίζει από το πρώτο άκουσμα και δεν τον αφήνει σε ησυχία. Δεν υπάρχει περίπτωση να αρέσκεσαι στο παλιομοδίτικο metal και να μη λατρέψεις τους Skull Fist. Δε θα σε αφήσουν. Αν μπεις στο λαβύρινθο τους, δύσκολα θα βγεις, και όταν το κάνεις τα μηνίγγια σου και τα αυτιά σου θα είναι πρησμένα από τις πολλές ακροάσεις. Οι Skull Fist άνετα κοντράρουν στα ίσια όλους τους κολοσσούς του είδους, δείχνοντας εύκολα ότι και αυτοί θα γίνουν άξιοι απόστολοι της παλιάς ιδέας. Εύχομαι όλες οι δουλειές τους από εδώ και πέρα να είναι έτσι για να μας ερεθίζουν όλο και περισσότερο την επιθυμία για ακρόαση.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
