Skid Row

Υπάρχουν πλέον πολλές μπάντες φαντάσματα του ένδοξου παρελθόντος τους και οι Skid Row είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εξ' αυτών. Πριν παρεξηγηθώ, ας εξηγηθώ...

Οι Skid Row με τον Bach πίσω από το μικρόφωνο ήταν μια διαφορετική μπάντα από αυτή που παρουσιάστηκε το 2003 με τον Johnny Solinger στη θέση του, καθότι δεν υπήρξε κάποια φυσική ηχητική συνέχεια που να συνδέει το παρελθόν με αυτό που πρεσβεύουν πλέον, παρά μόνο το όνομα - για ευνόητους λόγους.  Και μπορεί ο Solinger να έχει κλείσει αισίως 14 χρόνια ως frontman της μπάντας και τα 3/5 της αυθεντικής σύνθεσης να παραμένουν αναλλοίωτα, αλλά η μπάντα ουδεμία σχέση έχει με τα μεγαλεία της εποχής του "Skid Row", του "Slave To The Grind" και του πολύ υποτιμημένου "Subhuman Race", τόσο ηχητικά, όσο και ποιοτικά. Αυτό που παίζουν πλέον είναι πολύ πιο απλό, άμεσο, στακάτο και με μια σαφώς λιγότερο προικισμένη και εντυπωσιακή φωνή, όπως η γρετζαριστή του Solinger.

Το "Thickskin" ήταν συμπαθητικό, όμως το "Revolutions Per Minute" ήταν πολύ μέτριο για να του δοθεί ιδιαίτερη σημασία κι έτσι δεν είχα καμία ιδιαίτερη πρεμούρα να ακούσω το νέο EP "United World Rebellion". Αναμενόμενος ήχος, αναμενόμενο στυλ, αναμενόμενα αδιάφορο αποτέλεσμα. Σίγουρα βελτιωμένο σε σχέση με την προηγούμενη προσπάθεια, αλλά αυτό δεν είναι και κάποιου είδους επίτευγμα.

Η μουσική που περιέχει το μέρος του "United World Rebellion" ακούγεται μάλλον συνηθισμένη και generic. Δεν έχει κάτι ενοχλητικό, αλλά δεν έχει και κάτι χαρακτηριστικό ή ιδιαίτερο ως σημείο αναφοράς, πέραν λίγου νεύρου στο "Let's Go", λίγου συναισθήματος στο "This Is Killing Me" (που πάει να θυμίσει κάτι από "I Remember You" χωρίς επιτυχία) και λίγου groove στο "Stitches". Πέραν των πέντε βασικών κομματιών του EP υπάρχουν δύο επιπρόσθετα, ένα εκ των οποίων αποτελεί διασκευή στο "United" των Judas Priest, που αν και καλοδεχούμενο, φυσικά δεν να μπορεί να συγκριθεί με το πρωτότυπο.

Καθότι μικρό σε διάρκεια, ενδεχομένως να δικαιούται μια ευκαιρία ακρόασης, αλλά δύσκολα θα καταφέρει να εντυπωσιάσει κάποιον. Οι Skid Row συνεχίζουν να αποτελούν μια μέτρια σημερινή μπάντα κι ένα μακρινό φάντασμα αυτού που κάποτε υπήρξαν, ενώ πλέον δεν ξέρω αν έχει κανένα νόημα, πέραν της νοσταλγίας, μια συμβιβαστική συνύπαρξη αναβίωσης του παρελθόντος που τόσο θέλει ο Sebastian...