Six Feet Under

Πολλοί είναι οι μουσικοί οι οποίοι αποχωρούν (ή διώχνονται) από γνωστά συγκροτήματα για να δημιουργήσουν στη συνέχεια τη δική τους μπάντα. Κλέβοντας - όχι συνειδητά πολλές φορές - τη συνταγή της επιτυχίας που είχαν γνωρίσει. Τα παραδείγματα είναι πολλά, αν και υπάρχει η φυσική δικαιολογία ότι είτε η συγκεκριμένη μουσική έχει διαπεράσει και εγκατασταθεί στο σώμα τους πλέον, είτε απλά έκαναν αυτό που αγαπούσαν. Ναι, φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, οι Six Feet Under, μια από αυτές.

"Bringer of Blood" ο τίτλος της νέας τους κυκλοφορίας που αμέσως σε κερδίζει, όχι μόνο με τον ευφυέστατο τίτλο της, αλλά και με την εξαιρετική συσκευασία. Το booklet έχει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες εικονογραφήσεις και φωτογραφίες της μπάντας. Μαζί με το CD του "Bringer of Blood" υπάρχει και ένα bonus DVD με το "Making of Bringer of Blood", διαλόγους τύπου συνέντευξης από τα μέλη, μερικά κομμάτια σε πρόβα, αποσπάσματα από live και διάφορα άλλα χρήσιμα πράγματα. Το bonus υλικό βέβαια υπάρχει μόνο στη limited edition του δίσκου.

Αδιαφορώντας για το πόσο σύγχρονη ακούγεται η μουσική τους το 2003, μας προσφέρουν ένα γνήσιο Six Feet Under δίσκο σαφώς ανώτερο του προκατόχου του. Οι συνθέσεις κινούνται σε mid-tempo επίπεδα με ελάχιστα ξεσπάσματα διαφυγής προς τα επάνω. Σκοπός τους αν μη τι άλλο... να σε κρατήσουν εκεί που ανήκεις: Six Feet Under. Τα riff είναι πολύ πορωτικά, πιασάρικα και σε άψογο συνδυασμό με τις γραμμές που τραγουδάει ο Chris Barnes, τα τύμπανα και το μπάσο του Terry Butler (Death/Massacre) σε κάνουν να πιάνεις τον εαυτό σου να κουνά το κεφάλι πάνω-κάτω χωρίς να το καταλαβαίνεις. Σημαντικό δε είναι το γεγονός ότι έχουν μειωθεί κατά πολύ τα τσιριχτά φωνητικά. Τα δε solos είναι είδος υπό εξαφάνιση. Η παραγωγή έχει γίνει από τον ίδιο τον Chris Barnes με τη φωνή να βρίσκεται σε ψηλότερα επίπεδα απ' όσο - ίσως - θα έπρεπε και η ηχογράφηση στα Morrisound. Ο ήχος είναι καλός, καθαρός και δίνει περισσότερη οργή στις ήδη τσαμπουκαλεμένες συνθέσεις.

Πορωτικό λοιπόν death metal, μην ξεχνάμε άλλωστε ότι Six Feet Under δεν είναι ούτε υπερταχύτατες συνθέσεις, ούτε τεχνικότατες κιθάρες, ούτε αισθητική progressive. Οποιοσδήποτε έχει πάρει έστω και την παραμικρή γεύση Six Feet Under, ξέρει με τη έχει να κάνει εδώ. Επίσης το κομμάτι "Amerika the Brutal" ενδέχεται να γίνει το hitάκι, αν όχι ο ύμνος της μπάντας, στο οποίο μάλιστα ο Barnes βρυχάται σε περίεργους ρυθμούς για τα δεδομένα...

Γενικά έχουμε να κάνουμε με ένα ευχάριστο στο άκουσμα album - με εθιστικά riff - που δεν κουράζει και το σημαντικότερο είναι ότι εγγυάται για την "διασκέδαση" του ακροατή...