Sivert Hoyem

Moon Landing

Hektor Grammofon (2009)
18/11/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τρία χρόνια μετά το "Exiles" ο Sivert επιστρέφει, μετά από μια μικρή δυσάρεστη εμφάνιση με τους Madrugada και το ομότιτλο album (γιατί άραγε δεν ήταν Ε.Ρ. ;). Ό,τι έπρεπε για να ξεχαστεί η προηγούμενη δουλειά του και να επιστρέψει στα υψηλά standard που θέσπισε με το "Exiles". Δυστυχώς, συνεχίζουν να λείπουν τα δυνατά ριφάκια, όπως του συγχωρεμένου Buras, χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρώτο κομμάτι, που μπορεί να σε οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα. Λιγότερες μπαλάντες από το αναμενόμενο, ένα έτοιμο single ("Moon Landing"), ένα στα σκαριά ("High Society") και ένα διαμαντάκι που θέλει λίγη υπομονή για να εκτιμηθεί ("Shadows High Meseta"). Δεν απογοητεύει, τον περιμένουμε λίγο πριν τα Χριστούγεννα να μας τα πει και από κοντά.

Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά ένα ένα τα κομμάτια της διπλής ειδικής έκδοσης.

CD 1 :

"Belorado": Βαρετό ριφάκι για εισαγωγή και φινάλε, που κρατάει πολύ, σαν να θέλει με το ζόρι ένα συμπαθέστατο 5λεπτο κομμάτι να το κάνει 9λεπτο. Σε στυλ είναι συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο "Exiles" και στο "Moon Landing". Belorado είναι ένα μικρό χωριό στην Ισπανία, κοντά στο ηρωικό Burgos, μάλλον το χρησιμοποιεί, επειδή ηχεί σαν χωριό από western ("200 miles out of Belorado, Where nobody's listening, no one makes a sound").

"The Light That Falls Among The Trees": Στοιχεία μπαλάντας, όπως μας έχει συνηθίσει να είναι περίπου τα μισά κομμάτια των προσωπικών του δουλειών. Συναντά ξανά το ύφος των REM, όπως και στο "Nightly Disease", με λίγη country (νέα του αδυναμία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Lift Me" με την Ane Brun).

"Moon Landing": Ακούστηκε 15 ημέρες προτού κυκλοφορήσει το album, δικαίως ομότιτλο του δίσκου, single και videoclip. Pop όχι σαν τη σκοτεινή, που μας συνήθισε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά πιο πολύ σαν αισιόδοξη μπαλάντα. Το εύπεπτο σουξέ του δίσκου που κολλάει στο μυαλό.

"What You Doin' With Him": Αμερικανιά σε blues ακόρντα, θυμίζει το "Get Back In Line". Είναι φανερό πως δεν το έχει αυτό το στυλ, αφού είναι πολύ καλύτερος όταν παίζει πιο δυνατά στο ίδιο ύφος, όπως στο "Ramona".

"Going For Gold": Τα ίδια με το δεύτερο κομμάτι, εισαγωγή όπως συνήθιζε στο "Industrial Silence", προσπαθεί λίγο να θυμίσει το "Vocal" (τι ιεροσυλία!).

"Lost Αt Sea": Σκοτεινιάζει και πάλι, λίγο μονότονο, αλλά αρκετά δυναμικό.

"Shadows High Meseta": Εισαγωγή εντελώς διαφορετική από ό,τι μας έχει συνηθίσει, για 5 λεπτά φαίνεται πως θα είναι δυνατό το ξέσπασμα και όντως τα καταφέρνει. Αν συνεχίσει σε αυτό το στυλ αλλάζει εντελώς τον προσωπικό του ήχο, προς το καλύτερο πιστεύω. Φινάλε με φασαρία αντάξια των Radiohead στα πρώτα τους ηλεκτρονικά βήματα. Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, με πολύ περίεργο τίτλο.

"Empty House": Αδιάφορο κομμάτι, που δε θα στεναχωρούσε και κανέναν αν έμενε εκτός δίσκου.

"High Society": Πολλά υποσχόμενη εισαγωγή, συμπαθής η συνέχεια. Ευχάριστη έκπληξη η χρήση τρομπέτας, αν και ένα σολάκι του Robert θα ήταν πιο ξεσηκωτικό. Αν βγάλει δεύτερο single, σίγουρα θα είναι αυτό.

"Αrcadian Wives": Πάλι το κόλλημα με τους Arcadians, όπως και στο "Exiles", μόνο που τώρα περνάμε στις γυναίκες τους. Αδιάφορη country μπαλάντα, αν και στο  φινάλε, βέβαια, κάτι ξυπνάει, αλλά είναι ήδη πολύ αργά. Τα φωνητικά, δυστυχώς, κάποιες στιγμές θυμίζουν Coldplay!

CD 2:

"Return Τo Nothing Special": Ακριβώς ό,τι περιγράφουν οι 2 τελευταίες λέξεις, αν και δεν περιμέναμε και κάτι περισσότερο από το συνοδευτικό CD. Τα φωνητικά μοιάζουν όλο και περισσότερο στους Coldplay, κάτι που κατά τη γνώμη μου πρέπει να διορθωθεί άμεσα.

"Sister Sonic Blue": Όχι άσχημη προσπάθεια για bonus disc, όχι όμως και κάτι το ιδιαίτερο.

"Johnny": Λίγο πιο ευχάριστο και χαοτικό από το προηγούμενο, θα μπορούσε κάλλιστα να πάρει τη θέση του "Empty House" στον κυρίως δίσκο.

"The House Of The Rising Sun": Εύκολα φαντάζομαι τον 13χρονο Sivert να πασχίζει να βγάλει αυτό το κομμάτι νότα-νότα στην κιθάρα, να απογοητεύεται και να καταλήγει να παίζει τα ακόρντα. Είναι η πρώτη φορά που εμπεριέχει σε δίσκο του διασκευή σε τόσο γνωστό κομμάτι.
  • SHARE
  • TWEET