Sivert Hoyem

Long Slow Distance

EMI (2011)
Από τον Γιάννη Κοτζιά, 02/12/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Mε ένα εξώφυλλο που σε προϊδεάζει για το ύφος του άλμπουμ -και που θυμίζει αρκετά αυτό του "Dynamite Steps" των Twilight Singers- ο Sivert Høyem επιστρέφει δισκογραφικά μετά από τρία χρόνια και το άλμπουμ "Moon Landing". Οι συστάσεις είναι μάλλον περιττές για τον Høyem, ειδικά στη χώρα μας, καθώς για πολλά χρόνια η σκανδιναβική ιδιοσυγκρασία των Madrugada είχε συνυπάρξει αρμονικά με το ελληνικό ταμπεραμέντο, ως άλλος ένας μεγάλος έρωτας του εγχώριου κοινού. Οι Madrugada ανήκουν, με άδοξο και θλιβερό τρόπο, στο παρελθόν και ο Høyem με τη νέα του δουλειά, "Long Slow Distance", ήδη μετράει τέσσερα προσωπικά άλμπουμ, το ένα εκ των οποίων ως Sivert Høyem And The Volunteers.

Η αξιόλογη δισκογραφική παρουσία των Madrugada δύσκολα δε θα άφηνε τα σημάδια της και στη προσωπική καριέρα του Høyem, ο οποίος διαφοροποιήθηκε κατά κάποιον τρόπο από το ύφος της μπάντας, αλλά όχι και σε μεγάλο βαθμό. Κύριο χαρακτηριστικό των δουλειών του το στρωτό songwriting που παρήγαγε κάποιες πολύ χαρακτηριστικές στιγμές, όπως το ομώνυμο κομμάτι του "Moon Landing". Στο νέο του άλμπουμ, όμως, ο Høyem αφήνει τις συνθετικές φόρμες στις οποίες κινήθηκε στο παρελθόν και δοκιμάζει να «παίξει» με τον ήχο του.

Όντας Νορβηγός μουσικός, ο Høyem πιθανότατα τη «μαυρίλα» την έχει στο αίμα του «by default». To "Long Slow Distance" αποδεικνύεται το πεδίο στο οποίο ο Høyem ξεδιπλώνει τις πιο μαύρες πτυχές του μουσικού του ego και αυτό το κάνει και με τους στίχους του, αλλά κυρίως με τον τρόπο που έχει επιλέξει να ενορχηστρώσει την πλειονότητα των κομματιών. Η κιθάρα συνεχίζει να αποτελεί την κύρια έκφραση των συνθέσεων, όμως βαραίνει αισθητά με έναν ψυχεδελικό τρόπο, ενώ τα πλήκτρα προσθέτουν και τις δικές τους πινελιές στο «σκούρο» τοπίο του άλμπουμ.

Ευτυχώς οι όποιες αλλαγές επιχειρεί ο Νορβηγός δεν αποβαίνουν μοιραίες στη συνθετική ποιότητα του άλμπουμ, αλλά αντιθέτως είναι το κατάλληλο υπόβαθρο για να στηριχθούν επιπλέον κάποιες από τις πιο καλές στιγμές της προσωπικής του καριέρας. Χαρακτηριστικό του άλμπουμ είναι το γεγονός πως κάποια από τα καλύτερα σημεία του "Long Slow Distance", όπως το ομώνυμο κομμάτι που προκαλεί ανατριχίλα με τον έντονο μελοδραματικό του χαρακτήρα αλλά και το υπέροχο "Give It A Whirl", αποτελούν τον καλύτερο συνδυασμό σύνθεσης και του νέου ηχητικού ύφους του Høyem. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το "Animal Child", το οποίο, ενώ κορυφώνεται δυναμικά, αλλάζει εντελώς ύφος και μετατρέπεται σε μια γαλήνια, easy-listening σύνθεση που θυμίζει Coldplay. Tα "Blown Away" και "Warm Inside" είναι από τις ήρεμες δυνάμεις του άλμπουμ, ενώ το "Red On Maroon" αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τις ερμηνευτικές ικανότητες του Høyem.

Παρότι ο συγκεκριμένος στο παρελθόν δεν είχε παρουσιάσει κάτι κακό στη δισκογραφική του πορεία, εν τούτοις είχε αρχίσει να δίνει την εντύπωση πως το στυλ του έτεινε να παγιωθεί και να προκαλεί όλο και λιγότερο ενδιαφέρον. Όμως ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε το "Long Slow Distance" δείχνει έναν καλλιτέχνη που, αν και πάντα προσηλωμένος στο γενικό ύφος που τον καθιέρωσε, επιδιώκει να δώσει το κάτι διαφορετικό στο κοινό του και κυρίως αυτό το «κάτι» το συνοδεύει και με την απαραίτητη ποιότητα που φέρουν οι συνθέσεις του και η εκφραστικότατη ερμηνεία του.
  • SHARE
  • TWEET