Sivert Hoyem

Για ακόμη μία φορά η καριέρα του Sivert Høyem διαταράσσεται από έναν αιφνίδιο θάνατο. Αυτή τη φορά, ο λόγος για τον μάνατζερ Per Eirik Johansen, ο οποίος απεβίωσε σε ηλικία 54 χρόνων, λίγες μόνο μέρες πριν την ολοκλήρωση του τέταρτου προσωπικού εγχειρήματος της «φωνής» των πάλαι ποτέ Madrugada. Ο ίδιος ο Høyem ισχυρίζεται ότι «τον ένιωθε σαν οικογένεια» και χωρίς τα υψηλά στάνταρ που συνήθιζε να του θέτει, μένει για άλλη μια φορά καλλιτεχνικά μετέωρος. Ολόκληρος λοιπόν ο δίσκος "Endless Love" είναι αφιερωμένος στον εκλιπόντα συνεργάτη (όπως φαίνεται και φίλο) του τραγουδοποιού από το Σόρτλαντ, που διανύει αισίως τον δέκατο χρόνο σόλο καριέρας.

Δέκα λοιπόν και τα τραγούδια του άλμπουμ, μέσα από τα οποία παρακολουθούμε τον Høyem στη συνέχεια του ταξιδιού του προς την συναισθηματική ολοκλήρωση. Με πολλές αργόσυρτες μελωδίες και στίχους που ρέπουν πότε προς έναν γνώριμα απελπισμένο ρομαντισμό, πότε προς τα όρια του κυνισμού, τελικά φαίνεται να φτάνει στο ζητούμενο· τον αυτοπροσδιορισμό μέσα από τον έρωτα. Με τη θεματολογία να εκτείνεται από τον χωρισμό μέχρι τον γάμο, και μουσικές αναφορές στην -αγαπημένη του καλλιτέχνη- country αλλά και στην soul και τα blues, το σύμπαν του δίσκου είναι αμιγώς ερωτοκεντρικό. Στιχουργικά, αποδίδει σπουδαία τα σημεία συναισθηματικής καμπής όταν λειτουργεί αφαιρετικά, όπως συμβαίνει στο ακουστικό "Ride On Sisters": «In the now, I see only limitations [...] We're already here, and it's already late».

Το ομώνυμό του άλμπουμ τραγούδι δεν είναι πολύ δυνατό, αλλά κάνει καλά τη δουλειά του να ανοίγει τον δίσκο -οι κιθάρες του intro μας πηγαίνουν για λίγο πίσω στην εκκωφαντική "Σιωπή" του '99- και με τον πιο πολύπλοκο ήχο του "Enigma Machine" να έπεται, θα έλεγα ότι οι πρώτες εντυπώσεις από τον δίσκο είναι μάλλον καλές. Αν και ο Ulf Ivarsson είναι απλά εξαιρετικός στο να φτιάχνει (μπάσα) ατμόσφαιρα και ο ίδιος ο Høyem παίζει πιάνο, synthesizer, ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, πάλι κάτι μου λείπει. Οι φωνητικές δεξιότητές του είναι αποδεδειγμένες, η χροιά του μοιάζει πάντα με ηλεκτρισμένο σύρμα και οι ερμηνείες του κόβουν πιο ύπουλα από ξυράφι, αλλά μετά το τέλος της κάθε ακρόασης μένω ανικανοποίητη. Γιατί; Μάλλον διότι μου λείπει αυτή η εξαιρετική στιγμή, το αριστούργημα που ήθελα να βρω μέσα στον δίσκο - και που, οφείλω να παραδεχτώ, πλησίασε να είναι το καθηλωτικής ειλικρίνειας "Inner Vision". Σε τέτοια τραγούδια θυμάμαι την τρομερή έκθεση στην οποία μπορεί να υποβληθεί και να υποβάλει, θυμάμαι γιατί τον παρακολουθώ και μετά το '08.

Αν περιμένετε δυναμισμό σε συνθέσεις τύπου "Salt" και ηλεκτρικά κρεσέντα, μην κάνετε τον κόπο... Αν πάλι σας ενδιαφέρει μια μελέτη πάνω στον κατακερματισμό της ταυτότητας του σύγχρονου ατόμου, τότε έχετε πέσει διάνα! Για μας τους υπόλοιπους, απλά άλλος ένας καλός δίσκος από τον Σκανδιναβό με τη μεγάλη μουσική προίκα και τη μεγάλη φωνή.

Α! Και την ιδιαίτερη σχέση με την χώρα μας...