Siebenburgen

Έχουν περάσει 11 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη μου συνάντηση με τους Σουηδούς λάτρεις των vampyros, συνάντηση που δεν προχώρησε αρκετά και παρέμεινε στα στενά όρια του "Loreia". Η αγορά του δίσκου μου φάνηκε τότε επιβεβλημένη, κυρίως λόγω του εναρκτήριου "Vampyria" που μέχρι και τώρα μπαινοβγαίνει στο cd player. Έκτοτε όμως δεν ασχολήθηκα μαζί τους, μάλλον επειδή μου ακούστηκαν σα μια μπάντα που δεν επρόκειτο ποτέ να διαφοροποιήσει τον ήχο της.

O συνδυασμός dark/black metal με goth ατμόσφαιρα, φαίνεται να έχει κολλήσει στο πετσί τους και δε λέει επ' ουδενί να το αποχωριστεί. Οι 4 δίσκοι που έχασα στην πορεία ήταν μάλλον το μεταβατικό στάδιο των Siebenbürgen σε πιο heavy ρυθμούς και στην ένταξη περισσότερων ευκολομνημόνευτων refrain. Ο Marcus Ehlin πίσω από το μικρόφωνο συνεχίζει να τιμά τον Lord Kaiaphas και τα γυναικεία φωνητικά, made in Transylvania, έχουν μείνει στην εποχή του "Lilith's Embrace": Λίγα, αλλά πάντα καίρια.

Το majestic στοιχείο δηλώνει κι αυτό βροντερό παρόν με τα πλήκτρα που αρκετές φορές εξυπηρετούν κι άλλο σκοπό. Τη νοητή μετάβαση του ακροατή στα χώματα των «Εφτά Πόλεων» και στην άκαρπη αναζήτηση του Vlad Tapes, ακόμα και μετά το κλείσιμο του Έκτου Κεφαλαίου. Οι Σουηδοί μας δίνουν τουλάχιστον το προνόμιο να βιώσουμε την έξαψη και τη χαρά του κυνηγιού, γιατί όπως πολύ σωστά μας έχουν μάθει «Chase is Better Than the Catch»...

Ο δίσκος είναι καλός, λίγο μεγάλος σε διάρκεια αλλά δεν κουράζει. Η μπάντα μένει πιστή στις αρχές και στις παραδόσεις της και δε δείχνει διατεθειμένη να προσελκύσει ακόμα περισσότερο ακροατήριο. Οι προσκλήσεις που τύπωσαν ήταν λίγες κι εξαντλήθηκαν με το "Loreia", αλλά πάλι δεν έχετε πάει κάπου απρόσκλήτοι; Ακούστε το "Infernalia", χτυπήστε το μπρούτζινο πόμολο-χέρι και η πόρτα που δεσπόζει μπροστά στην έπαυλη θα αρχίσει να τρίζει ανατριχιαστικά...