Δύο φίλοι από την όμορφη Ολλανδία, ένας τραγουδιστής και ένας άλλος με ταλέντο που κάνει όλα τα άλλα, αποφάσισαν να κάνουν το παιδικό τους όνειρο πραγματικότητα και να γράψουν ένα metal δίσκο, τον οποίο θα τον ηχογραφούσαν και κυκλοφορούσαν μόνοι τους. Όπως και τελικά έκαναν.
Το ντεμπούτο τους ονόματι "Emergence" του 2014 είχε ένα από τα πιο εντυπωσιακά metal τραγούδια εκείνης της χρονιάς, αλλά συνολικά κάπου έχανε την μπάλα. O ακροατής δεν μπορούσε να ξεκαθαρίσει αν ακούει κλώνο των Amon Amarth, μια ατμοσφαιρική black metal μπάντα ή ένα μισό-instrumental prog συγκρότημα. Το "Emergence" όμως απέδειξε ότι οι δύο Ολλανδοί φίλοι είναι πάρα πολύ πάνω από το μέσο όρο του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος και θα έπρεπε να παίζουν μπάλα στα μεγάλο σαλόνια. Κάπως έτσι οι scouters της Napalm τους εντόπισαν και τους έδωσαν το πολυπόθητο συμβόλαιο.
Το 2018 οι Ολλανδοί με το ηλίθιο όνομα που δεν μπορεί να προφέρει κανένας, επιστρέφουν με το "Transience". Χωρίς να έχουν ξεκαθαρίσει απόλυτα ακόμα σε πιο είδος του ακραίου metal πατάνε το "Transience" είναι πραγματικά ένας εντυπωσιακός δίσκος.
Στα οκτώ τραγούδια του άλμπουμ, εκ των οποίων τα μισά ξεπερνούν τα δέκα λεπτά σε διάρκεια, το στουντιακό ντούετο των Shylmagoghnar (μα που πάνε και τα βρίσκουν αυτά τα ονόματα;) φλερτάρει έντονα με black metal επιρροές, οι οποίες επικεντρώνονται στα '90s όταν ακόμα τα strings του majestic ήταν της μόδας. Δεν ξέρω αν είναι ο παράγοντας νοσταλγία, αλλά τα αθάνατα pads της Korg σε αυτή εδώ την περίπτωση δεν μου ακούγονται γραφικά. Αντιθέτως φέρνουν στο μυαλό γλυκές αναμνήσεις από το "Enthoned Darkness Triumphant" των Dimmu Borgir ή από το "Nexus Polaris" των Covenant. Ίσως απλά ότι κάνουν οι Shylmagoghnar να το κάνουν καλά και οι συνθέσεις τους να έχουν απύθμενη έμπνευση.
Αν και δεν συμπαθώ (πια) τα μεγαλεπήβολα τραγούδια με τα 850 riff και τις 236 αλλαγές συναισθήματος, οι μεγαλοπρεπείς μελωδίες που διαδέχονται η μία την άλλη, δεν γίνεται να αγνοηθούν, καθώς κεντρίζουν συνεχώς την προσοχή και κρατούν τον ακροατή σε εγρήγορση παρά τις δαιδαλώδεις ενορχηστρώσεις.
Το ατμοσφαιρικό black metal όμως αποτελεί μόνο μια πλευρά των Shylmagoghnar. Τα blast beat, οι folk αναφορές, τα prog περάσματα και οι πινελιές από σουηδικό μελωδικό death metal (μεσαίας εποχής Opeth θα έλεγα) δημιουργούν μια πολυπλοκότητα, αλλά και ποικιλία, η οποία όμως δεν δημιουργεί τον αχταρμά του ντεμπούτου. Το αποτέλεσμα είναι ομοιόμορφο και οι συνθέσεις έχουν μεγαλειώδη χαρακτήρα.
Ότι και να λέμε ο κιθαρίστας, μπασίστας, πληκτράς και συνθέτης της μπάντας ξέρει να γράφει επιβλητική μουσική. Επίσης ισχυρίζεται ότι παίζει και τα τύμπανα. Αν αυτό όντως ισχύει μιλάμε για ταλέντο ολκής και θα γίνει χαμός στην μεταγραφική περίοδο, καθώς το drumming είναι πραγματικά παραπάνω από αξιοσέβαστο και εντυπωσιακό. Αλλά εγώ είμαι σχεδόν σίγουρος -κρίνοντας και από τον ήχο- ότι αποτελεί προϊόν προγραμματισμού και όχι live παιξίματος. Δεν μου επιτρέπω όμως να αφήσω αυτή την υποψία να μου χαλάσει την εξαιρετική εντύπωση που αφήνει το "Transience" από το πρώτο κιόλας άκουσμα.
