Shearwater

Μακριά από την καταφανή αγάπη του Jonathan Meiburg για την ορνιθολογία, τα πόδια που κοσμούν το "Animal Joy" ανήκουν σε χερσαίο ζώο -πιθανότατα αρκούδα. Η όλη δυναμική αισθητική του εξωφύλλου που άνετα θα παρέπεμπε σε hard rock δίσκο των αρχών των 90s έρχεται σε βροντερή αντίθεση με το σερί πανέμορφων εκλεπτυσμένων εξωφύλλων που έχει στο δυναμικό της η μπάντα, η οποία με το "Rook" του 2008 έχει κυκλοφορήσει έναν από τους μακράν καλύτερους indie rock δίσκους των τελευταίων ετών. Ας μην παρασυρθούμε άνευ λόγου όμως... Το "Animal Joy" σε καμία περίπτωση δε σηματοδοτεί μια πιο έντονη ή δυναμική μουσική κατεύθυνση για τους Shearwater και, ενώ αυτό δεν είναι a priori αρνητικό, εντούτοις αυτό που διαπιστώνουμε για ακόμη μια φορά είναι ότι -όπως ακριβώς και με την προηγούμενη δουλειά τους, "The Golden Archipelago"- δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν τον υψηλά ιστάμενο πήχη.

Και αν στο "The Golden Archipelago" υπήρχε ένα "God Made Me" να υπενθυμίζει ότι ναι, αυτοί είναι οι εκπληκτικοί Shearwater που ξέραμε, εδώ το αντίστοιχο καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το "Breaking The Yearlings", είναι κομμάτι διαφορετικής νοοτροπίας μεν, δεν φτάνει αντίστοιχα επίπεδα τελειότητας δε. Ας είμαστε, όμως, δίκαιοι. Οι Shearwater διαθέτουν μία από τις καλύτερες και χαρακτηριστικότερες φωνές στο ιδίωμα. Θα πρέπει να ευχαριστούμε κάποια κοσμική δύναμη που ο Meiburg από βοηθητικός τροχός των Okkervil River αποφάσισε να τους δημιουργήσει -και από ένα σημείο κι έπειτα να αφοσιωθεί σε αυτούς- έστω και αν ο έτερος Καππαδόκης,Will Sheff, αποφάσισε την ίδια χρονική  περίοδο να ασχοληθεί αποκλειστικά με τους Okkervil River, αφήνοντας παρακαταθήκη στους Shearwater ένα φοβερό "Palo Santo".

Το πρώτο μισό του "Animal Joy" περιέχει όλες τις ομορφότερες και πιο ενδιαφέρουσες στιγμές της κυκλοφορίας. Αν ακολουθούταν από ένα αντίστοιχης ποιότητας δεύτερο μισό θα μιλάγαμε για έναν ικανοποιητικότατο δίσκο για τους Shearwater, έστω και αν πρόκειται για την πιο προσβάσιμη, εμπορική και ενδεχομένως χαμηλότερης πτήσεως ως προς τις επιδιώξεις της κυκλοφορία τους. Όμως, είναι να απορεί κανείς τι προσπαθούν να επιτύχουν με κομμάτια όπως το "Open Your Houses (Basilisk)" πέρα από το να τραβήξουν απ' τον υψωμένο γιακά περιστασιακούς ακροατές (και ακροάτριες). Και είναι πραγματικά κρίμα για μια μπάντα που έχει γράψει δίσκους σαν το "Rook", το οποίο δε χρειάζεται να εξάρουμε πάλι... το κάναμε στην αρχή του κειμένου. Η πικρία προς έναn δίσκο, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν είναι κακός, δεν έχει πηγή προέλευσης ούτε γεροντοκορισμό ούτε «πρωτοδισκακισμό» (ούτως η άλλως η πορεία της μπάντας ακολουθεί καμπανοειδή μορφή). Μοναδικοί υπεύθυνοι είναι οι Shearwater που μπήκαν με την αξία τους σε ένα πάνθεον και δείχνουν να πασχίζουν να αναπνεύσουν εκεί πάνω. Ίσως αυτό που χρειάζονται τελικά να είναι μια τολμηρή αλλαγή -απλά προς την άλλη μεριά.