Shame

Songs Of Praise

Dead Oceans (2018)
Από την Βάσω Καραντζάβελου, 31/01/2018
Κάπου ανάμεσα στο θρύλο και το viral, το post-punk ντεμπούτο των ημερών μας ήρθε για να κατακτήσει ακόμα και τους πιο σφιγμένους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Καλή χρονιά βρε, με τον πρώτο δίσκο του 2018. Η αρχή κάθε χρόνου, εκτός από ένα επιπλέον έτος στην καμπούρα μας, φέρει συμβολικά την αναγέννηση, γι' αυτό τη γιορτάζουμε με μεγαλοπρέπεια και υπερβολές, σα να γλείφουμε τη Θεά Τύχη ώστε να είναι ευγενική μαζί μας. Μετά από λίγες μέρες επιστρέφουμε στην πρότερη κατάσταση μας, με την ελπίδα πως η Θεά θα θυμηθεί πόσο καλά και υπάκουα παιδιά ήμασταν και στις φετινές υποσχέσεις, και στις επιδείξεις φιλανθρωπίας, πάντα από την ασφάλεια του three-piece καθιστικού μας. Αν, παρόλα αυτά, επιμένεις να πιστεύεις ότι δικαιούσαι ένα δώρο από τόσο νωρίς, έρχομαι -εκτελώντας χρέη του συνονόματου Αγίου- για να σου δώσω μία γεύση από τη μπάντα που αποκαλείται «η πλέον υποσχόμενη της βρετανικής μουσικής». Σε περίπτωση που σου ξέφυγαν, αυτοί είναι οι Shame.

Η post-punk μπορεί να φαίνεται σε κάποιους ξεπερασμένη, την τελευταία πενταετία όμως μοιάζει να έχει ανακτήσει έδαφος. Φταίει άραγε η κρίση που εκτονώνεται με ένταση, φταίει ο ηλεκτρονικός καταιγισμός στην εναλλακτική μουσική που έχει κάνει τις κιθάρες να μοιάζουν με είδος προς εξαφάνιση; Πολλές οι υποθέσεις, χωρίς να αλλάζουν τα γεγονότα: ένα συγκρότημα πιτσιρικάδων από το νότιο Λονδίνο έρχεται με εκρηκτικό ταπεραμέντο και αγέραστες φόρμες για να πανικοβάλει τους καθωσπρέπει και την ξενέρωτη μετριότητα τους.

Όχι πως οι Shame αξίζουν 5/5, αφού δεν προσφέρουν κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει. Πετυχαίνουν βέβαια κάτι που αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε ένα τακ περισσότερο από αρτιστίκ καινοτομίες, κι ακούει στο όνομα «επικαιροποίηση». Μάλιστα κυρίες και κύριοι, η post-punk των Shame είναι η επιτομή της βρετανίλας: κρατάει από το λίκνο του άχαρου Μάντσεστερ και ανδρώνεται στις εργατικές συνοικίες στο νότιο Λονδίνο. Κυλιέται σε λάσπες και συχνάζει σε παρακμιακές υπόγες, όμως το επόμενο πρωί γυρίζει στο πατρικό και καταβροχθίζει φαγητό της μανούλας από εχτές. Οι Shame επιθυμούν σφόδρα το παράσημο των αντί-ηρώων. Από την άλλη, το ξέρουν και οι ίδιοι πως δεύτεροι Happy Mondays και μετενσαρκώσεις των Stone Roses δε γίνεται να υπάρξουν, γι αυτό επιλέγουν να ζωηρέψουν τον ήχο τους με πιο προσιτές προσθήκες- παρόμοιες με εκείνες των σύγχρονων τους, The Drums.

Δύσκολη η σύνδεση της σκεπτόμενης φασαρίας των '70s με το σήμερα, όχι όμως ακατόρθωτη. Στο βάθος ακούς απίστευτες fuzz-αριστές κιθάρες να πλαισιώνουν έναν νεαρό frontman, που κλίνει προς τα τετριμμένα στερεότυπα γύρω από το rock starιλίκι. Και το όνομα αυτού Charlie Steen (κι εγώ στην αρχή το διάβασα λάθος). Τον ακούμε να γρυλίζει, να ουρλιάζει, να επιστρατεύει όση ειρωνεία μπορεί ώστε να ακουστεί καυστικός κι από την άλλη να πιάνει ψηλές νότες και χτυπάει λεπτές φωνητικές ποιότητες. Ένα ξεπεταρούδι της punk το οποίο δε χώνεται ολοκληρωτικά στην υποκρισία που μας φέρνει στο μυαλό η αναβίωση ενός μουσικού είδους και μιας μουσικής περιόδου. Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα μέλη και το βγάζουν στον ήχο τους. Στριμώχνουν το χάος των συχνοτήτων μέσα στις οποίες μεγάλωσαν, ξεκινώντας από την έξαλλη δεκαετία του '60, βάζοντας ως σημείο τερματισμού τη σύγχρονη, πιο προσιτή punk rock, τύπου FIDLAR.

Ένταση, πάθος, θόρυβος, νεύρο και ιδρώτας: αυτή η συνταγή έκανε τη μουσική δημοσιογραφία να προσκυνήσει με δέος. Όλα αυτά μαζί με άγουρους ψιλοκοινωνικούς στίχους που φτύνουν οργή και τρόμο. Αν σε φοβίζει το πακέτο μπορείς να πάρεις μία ανάσα νωρίς νωρίς, με τα "Concrete" και "One Rizla" να ανοίγουν πόρτες σε πιο μελωδικά πλαίσια και να κόβουν τις εκρήξεις αδρεναλίνης. Τα 39 λεπτά θα σε θαλασσοδείρουν, μέχρι την αποζημίωση, με το "Angie" σε ρόλο ενός ηπιότερου και προσωρινού «αντίο» να εκτελεί άψογα αυτή τη λειτουργία.

Η ταπεινή μου άποψη δε δικαιολογεί όσα εγκώμια έχουν ειπωθεί τον τελευταίο μήνα. Το "Songs Of Praise" ικανοποιεί όσους συγκινήθηκαν βαθιά -καμιά σχέση με τη μέση μοιρολογίστρα των social media- όταν έμαθαν για το χαμό του Mark E. Smith. Είναι ένας δίσκος που θα σου έρθει κατευθείαν στο μυαλό όταν πεθυμήσεις τους νευρώδεις ήχους και παρακάμψεις την αμφισβητούμενη αυθεντικότητα του. Οι Shame είναι ένα εκκολαπτόμενο μετα-πανκ σχήμα με κάποιους νεωτερισμούς και το ντεμπούτο τους είναι πράγματι πολύ καλό. Για την ώρα ας αφήσουμε στην άκρη τις μεγαλοστομίες μπας και χαρούμε το highlight. Περιμένουμε λοιπόν τη συνέχεια- κρατώντας μικρό καλάθι.

  • SHARE
  • TWEET