Serpentine Path

Για το ποιοι είναι οι Serpentine Path μπορείτε να ανατρέξετε στο review μου για το πολύ καλό ομώνυμο ντεμπούτο τους που κυκλοφόρησαν πριν δυο χρόνια. Αυτό που αλλάζει στη σύνθεση της ομάδας σε αυτόν τον δίσκο είναι η προσθήκη του Stephen Flamm των Winter, ο οποίος έρχεται να πλαισιώσει το τρίο των Unearthly Trance και τον Tim Bagshaw, πρώην μέλος των Ramesses και Electric Wizard. Το ντεμπούτο τους το είχα υπερεκτιμήσει ελαφρώς, αφού αργότερα φάνηκε ότι δεν άντεξε στο χρόνο με αποτέλεσμα να μην το έχω ακούσει από τότε ελάχιστες φορές. Η αλήθεια είναι ότι η διάλυση των Unearthly Trance με είχε ξενερώσει τόσο ώστε η επαναδραστηριοποίηση τους, έστω και με διαφορετική επωνυμία, με είχε κάνει να πετάξω από χαρά, οπότε εκεί πιθανότατα οφείλονται και τα πολλά εγκωμιαστικά σχόλια για το ντεμπούτο. Πλέον, έχοντας μια πιο αντικειμενική αντίληψη μπορώ να πω ότι πρόκειται για πολύ καλό δίσκο αλλά όχι και κάτι τρομέρο ώστε να κάνει κάποιον να γυρνάει σε αυτό διαρκώς.

Ξεκαθαρίζοντας λοιπόν από την αρχή ότι δεν πρόκειται για δίσκο που κρύβει εκπλήξεις, δεν επανεφευρίσκει τον τροχό και το μόνο που προσφέρει είναι ένα ταξίδι στις αρχές του '90, όταν και το death doom μεσουρανούσε, το "Emanations" έρχεται να συνεχίσει από εκεί που τελείωσε το ντεμπούτο, αν και υπάρχουν κάποιες μικρές διαφορές. Αυτό δεν καθιστά τον δίσκο σε καμία περίπτωση κακό, ούτε καν μέτριο, αφού όπως και να το κάνουμε είναι ωραίο να βγαίνουν που και που μερικοί δίσκοι να μας γυρνάνε σε ωραίες εποχές. Η διαφορά με το ντεμπούτο το οποίο ήταν σαφέστατα πιο sludgy, έγκειται στην προσέγγιση μιας πιο παθητικής φύσης ισάξιας με αυτήν που προσφέρει το funeral doom. Οι Serpentine Path παραμένουν απελπιστικά αργοί και χάρη στη δεύτερη κιθάρα του Flamm, δημιουργούν στοιχειωτικές και συνάμα απόλυτα καταθλιπτικές ατμόσφαιρες, εφάμιλλες με αυτές των Esoteric και Evoken. Φυσικά δεν έχουν ούτε την αρχοντιά με τις ευφάνταστες (άνω των δέκα λεπτών) συνθέσεις των πρώτων, ούτε την μαυρίλα των δεύτερων, αλλά η αλήθεια είναι ότι στις κιθάρες έχει γίνει εξαιρετική δουλειά που προσδίδει έναν πιο συναρπαστικό χαρακτήρα στις συνθέσεις.

Έχοντας μερικά εξαιρετικά κομμάτια, όπως το εντυπωσιακό "Claws" που σου σκίζει την ψυχή με τα εκπληκτικά κιθαριστικά lead και το "Disfigured Colossus" με το πελώριο groove που προσφέρεται για μπόλικο headbanging, οι Serpentine Path συνεχίζουν να τιμάνε τις ρίζες τους. Με το κάθε μέλος να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα και χάρη στην προσθήκη του Flamm, το "Emanations" είναι ένας μίζερος δίσκος, σίγουρα καλύτερος του ντεμπούτου, που θα πάρει αρκετές ακροάσεις.