Serj Tankian

Harakiri

Serjical Strike (2012)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 09/07/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όποιος δεν σέβεται και δεν αναγνωρίζει την καλλιτεχνική αξία και υπόσταση του Serj Tankian, τη σημαντικότητά του στον ευρύτερο rock χώρο καθώς και την πολύπλευρη προσωπικότητά του, με μια λέξη... κόβεται.

Έχοντας στις πλάτες του δυο χρονιές γεμάτες συναυλίες με τους System Of A Down και ένα τσουβάλι ετερόκλητων project σχεδόν έτοιμα για κυκλοφορία είναι να θαυμάζει κανείς τη δημιουργικότητα και την εγρήγορση του σπουδαίου αυτού καλλιτέχνη. Κυκλοφορώντας τον τρίτο προσωπικό του δίσκο, υπό τον προβοκατόρικο τίτλο "Harakiri", δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για να καταλάβει κανείς πως ο δημιουργός του θέλει και αυτή τη φορά να μοιραστεί μαζί μας τις ανησυχίες του γύρω από τα όσα βιώνει ο κόσμος μας καθημερινά.

Οφείλω να ομολογήσω πως συνεχίζω να εκτιμώ σε μεγάλο βαθμό τη διαφορετικότητα και τη φρεσκάδα του προκατόχου του, "Imperfect Harmonies", παρόλο που μπορώ να αντιληφθώ τους λόγους για τους οποίους δεν έμεινε ικανοποιημένη μια μερίδα των οπαδών. Οι ατελείς αρμονίες του που ξένισαν πολλούς, τα βιολιά, οι περίεργες ενορχηστρώσεις και τα πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία, όχι μόνο δεν επεκτείνονται, αλλά δεν συνεχίζονται καν στο "Harakiri", που μπορεί να πει κανείς πως είναι πιο κοντά στο (σαφώς πιο επιτυχημένο) "Elect The Dead", ίσως και κάπου ανάμεσα στα δύο άλμπουμ.

Εκ πρώτης όψεως, το ύφος του δίσκου, η λογική των συνθέσεων και οι ερμηνείες του Tankian μοιάζουν οικείες, κάτι που υποδεικνύει ότι ο Serj έχει βρει ένα στυλ εκφραστικότητας, το οποίο όπως φαίνεται θα αποτελεί την βάση στην οποία θα χτίζει τα προσωπικά του άλμπουμ. Δόξα τω Θεώ, έχει μια σειρά από άλλα projects για να εκτονώσει την πολύπλευρη μουσική περσόνα του, καθώς είναι πλέον ξεκάθαρο πως τα τραγούδια που καταλήγουν στις προσωπικές του δουλειές έχουν ως κύριο σκοπό να ντύσουν μουσικά τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του.

Παρόλο που αυτή η «προβλεψιμότητα» έχει κάτι το αρνητικό σαν προσέγγιση, υπάρχουν δύο βασικοί παράγοντες που αναστρέφουν την προδιάθεση και κερδίζουν άλλη μια μάχη για τον Serj. Ο πρώτος παράγοντας έχει να κάνει με το καλλιτεχνικό και ιδίως το ερμηνευτικό επίπεδό του, απλά και όμορφα, καθώς ο Tankian ανήκει στο επίπεδο αυτό των τραγουδιστών που η μέση απόδοσή τους, δίνει το κάτι παραπάνω σε μια σύνθεση από μόνη της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου ή  το "Deafening Silence", το οποίο ουσιαστικά στηρίζεται σε μια λούπα και μια απλή ιδέα που γίνεται ενδιαφέρουσα λόγω ερμηνευτικής ικανότητας. Επίσης, καταφέρνει και καταπιάνεται με μια σειρά από σημαντικά πράγματα, που όσο βαρετά και κλισέ ενδεχομένως θα ακούγονταν από άλλους, τόσο ουσιώδη ακούγονται με τον τρόπο που τα προσεγγίζει και τα αποδίδει αυτός.

Παράλληλα, είναι οι συνθέσεις αυτές καθαυτές. Στο "Harakiri", χωρίς να περιλαμβάνει κάποια πραγματικά σπουδαία σύνθεση, δεν υπάρχει και καμία μέτρια. Όλες είναι μετρημένες, ουσιώδεις, εστιασμένες και έχουν κάτι να πουν. Προσωπικά ξεχωρίζω το "Ching Chime", με τις χαρακτηριστικές ανατολίτικες πινελιές και το "Occupied Tears" με την συναισθηματική και δυναμική ερμηνεία. Το "Cornucopia" ως εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου έχει την απαιτούμενη ενέργεια, ενώ το «μινιστριακό» riff του "Figure It Out" λειτουργεί πολύ καλά και μαζί με το "Uneducated Democracy" δημιουργούν μια εξαιρετική τριάδα up-tempo τραγουδιών. Τα "Forgive Me Knot" και "Reality TV" έχω την αίσθηση πως υστερούν λίγο των υπολοίπων, αλλά δεν αποτελούν κακές συνθέσεις.

Αντανακλώντας την κοινωνία μας σε μεγάλο βαθμό μέσα από τους στίχους του θα συμφωνήσουμε ότι δεν έχουμε κάνει και πολλά βήματα μπροστά από την «μη σκεπτόμενη πλειοψηφία» στην «ανεκπαίδευτη δημοκρατία», θα στραφούμε κατά των διευθυνόντων συμβούλων, θα αντιληφθούμε ότι ακόμα και στο ημίχρονο του superball είναι ώρα πολέμου και θα παραδεχτούμε πως είμαστε down with the system...

Και μιας και το έφερε η κουβέντα, ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για να μην ευχαριστηθεί κάποιος το άλμπουμ είναι να προσπαθήσει να το συγκρίνει με τις δουλειές των System Of A Down ή να αναλωθεί στο αν το επικείμενο δεύτερο άλμπουμ των Scars On Broadway θα είναι καλύτερο. Μιλάμε για δυο διαφορετικές μουσικές εκφάνσεις, που είναι όσο διαφορετικά είναι τα μυαλά των δημιουργών τους και, αν δεν ήταν τόσο διαφορετικά αυτά τα μυαλά, τότε δε θα ήταν τόσο σπουδαία τα άλμπουμ που έβγαλαν μαζί.

Κανείς δε θα κάνει χαρακίρι με το άλμπουμ, ούτε θα αποτελέσει κομβικό σημείο στη δισκογραφία του Serj, όταν μετά από χρόνια θα κληθούμε να κάνουμε μια σύνοψή της. Είναι ένα άλμπουμ που προσφέρει αρκετές ωραίες ακροάσεις και τροφή για κάμποση σκέψη. Ως τέτοιο είναι τουλάχιστον καλοδεχούμενο.
  • SHARE
  • TWEET