Serenity Broken

Οι συνέχειες, στον κινηματογράφο και σε όποια άλλη μορφή τέχνης, είναι δύσκολο πράγμα. Πόσες και πόσες περιπτώσεις έρχονται στο μυαλό που στην πρώτη προσπάθεια όλα έδειχναν να δουλεύουν, αλλά στη δεύτερη ό,τι μπορούσε να πάει ανάποδα, πήγε. Μπορεί να είναι οι προσδοκίες του κοινού που φτιάχνει από μόνο του σενάρια για το μέλλον. Μπορεί να είναι το μπέρδεμα στο μυαλό του εκάστοτε δημιουργού που προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του ή η πίεση που εκείνος ίσως να νιώσει από την όλη αυτή κατάσταση. Μπορεί να είναι όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό κι άλλα τόσα.

Το όχι-τόσο-κοντινό 2012 οι Serenity Broken κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, "Commercial Suicide", που μπορεί να μην έκανε όσο ντόρο θα μπορούσε/δικαιούταν γύρω από το όνομά του αλλά προσωπικά μου άφησε μόνο θετικές εντυπώσεις. Κομμάτια κομμένα και ραμμένα σε μοντέρνα alt-metal πρότυπα, με heavy διαθέσεις, προσοχή στις λεπτομέρειες και πάνω απ' όλα δυνατές μελωδίες. Κακά τα ψέματα, σε ένα ύφος που έχει καθιερωθεί για περισσότερο από μια δεκαετία και οι όποιοι πειραματισμοί παραμένουν σε δεύτερο πλάνο, αυτό είναι το σημείο που βρίσκεται όλη η ουσία· στις συνθέσεις, τις μελωδίες και κατά πόσο αυτές ξεχωρίζουν από την πληθώρα τραγουδιών/άλμπουμ/συγκροτημάτων που κινούνται στο χώρο.

Η πεντάδα από την Αθήνα έχει κάθε λόγο να περηφανεύεται ότι αυτά τα χαρακτηριστικά τα είχε ήδη από τα πρώτα της βήματα, τόσο στο στούντιο όσο και στη σκηνή. Έτσι και τώρα, τα καλοστημένα riffs, τα μεγάλα ρεφραίν, τα ογκώδη grooves, όλα είναι ακριβώς εκεί που πρέπει. Ένα στοιχείο που είναι πραγματικά άξιο αναφοράς, είναι το γεγονός ότι ενώ η συνταγή δεν αλλάζει παρά ελάχιστα, το αποτέλεσμα παραμείνει εξίσου απολαυστικό. Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσο ρόλο μπορεί να έπαιξε το ότι η μπάντα πήρε το χρόνο της για να δουλέψει στο νέο υλικό και δεν πιέστηκε για μια γρήγορη κυκλοφορία, αλλά σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα δικαιώνει απολύτως την επιλογή.

Για να μην υπάρξει η παραμικρή αμφιβολία, το ξεκίνημα είναι υποδειγματικό. Το "Fred's Story" θέτει γρήγορα τις βάσεις του κλίματος, με τα κιθαριστικά περάσματα και τους δυνατούς στίχους να ξεχωρίζουν. Το "Boom!" δικαιολογεί πλήρως το θαυμαστικό, και τον τίτλο του ολόκληρο, με τις ταχύτητες και το νεύρο του. Το "Cutaway" ροκάρει κλείνοντας το μάτι στους Disturbed και το "Under My Skin" γκρουβάρει σα να μην έχει περάσει μέρα από τα zeroes. Συνολικά ο δίσκος είναι γεμάτος heavy vibes και δυνατές ερμηνείες, κάτι που διαπιστώθηκε πρακτικά την ημέρα της κυκλοφορίας του, ενώ προσωπικά ξεχώρισα το κολλητικό "Faint Slit", το grung-ish "Turn Back Time" και τα heavy "Just Live" και "Savior".

Εκτός από την ίδια τη μουσική, η δεύτερη δουλειά των Serenity Broken κερδίζει αρκετά "συν" από κάποιες (όχι ιδιαίτερα) μικρές λεπτομέρειες. Ανάμεσα σε αυτές βρίσκονται η εξαιρετική παραγωγή, που κοιτάει στα ίσια μεγάλους του χώρου, οι δουλεμένοι στίχοι και το ταιριαστό artwork. Και τα γεμίσματα του Γιώργου Κόλλια, προφανώς. Φαντάζομαι ότι, όπως συμβαίνει συνήθως με τις συνέχειες, οι λιγότερο σχετικοί δεν θα του ανοιχτούν εύκολα, χωρίς αυτό να έχει κάποια πρακτικά ουσιώδη λογική. Όπως και να 'χει, το "Redefine" είναι μια προσεγμένη δουλειά που καταφέρνει να πετύχει το "bigger and better" που πολλά sequel υπόσχονται, αλλά λίγα καταφέρνουν στην πράξη.