Sepultura

Δεν έχει νόημα εκτιμώ ούτε να γράψω για τους Sepultura, ούτε για το ‘νέο’ μέλος Derrick Green που είναι ο μακροβιότερος πλέον τραγουδιστής τους, ούτε καν για τον ντραμερ Casagrande που είναι από το 2013 στο γκρουπ. Τα έχουμε πει και τα έχουμε γράψει χρόνια τώρα και αν και ομολογώ ότι είμαι και εγώ μεταξύ αυτών που θεωρούν τους ‘πραγματικούς’ Sepultura αυτούς με τα αδέρφια Cavalera, πρέπει κάποια στιγμή μετά από τόσους δίσκους και δεκαετίες πλέον να ξεκολλήσουμε και να αποδεχτούμε ότι οι Sepultura άλλαξαν, μεταλλάχθηκαν αν θέλετε αλλά είναι ακόμα εδώ, δυνατοί, άκρως παραγωγικοί και όσο είναι ορεξάτος ο Kisser η βραζιλιάνικη καρδία από τον τάφο θα χτυπάει δυνατά.

Και είναι πραγματικά αξιόλογο πως οι Sepultura είναι εδώ και 30 χρόνια από τα πιό σκληρά εργαζόμενα γκρουπς εκεί έξω, με πλέον 15 δίσκους και άπειρες συναυλίες σε ολόκληρη την οικουμένη. Ειδικά το εξαιρετικό "Machine Messiah" τους έδωσε άλλα 30 χρόνια ζωής και χωρίς να έχουν να αποδείξουν πλέον (όχι ότι είχαν αλλά για τους κολλημένους που λέγαμε πιο πάνω), τρία χρόνια μετά μας παραδίδουν το "Quadra". Quadra στο context του δίσκου, σημαίνει ο οριοθετημένος χώρος που παίζεται ένα ‘παιχνίδι’ με συγκεκριμένους κανόνες μεταφορικά και κυριολεκτικά. Όλοι μας ερχόμαστε από συγκεκριμένα quadra στη ζωή μας (θρησκεία, οικογένεια, κοινωνία, κτλ) αλλά σύμφωνα με τους Sepultura, στο thrash ανήκουμε όλοι στο ίδιο quadra. Και αυτή την ενότητα και συνοχή θέλουν να δείξουν οι Βραζιλιάνοι βετεράνοι του είδους. Κλείνουν το μάτι σε εποχές “Arise” και “Beneath The Remains” μέσα από το πρίσμα του σήμερα. Και σε αυτόν ακριβώς αξίζουν τη προσοχή μας και το θαυμασμό αν θέλετε. Δεν αναπαράγουν τα ίδια και τα ίδια αλλά όπως και με το “Machine Messiah” ανακαλύπτουν και εισάγουν νέα στοιχεία στη μουσική τους εν τέλει παραδίδοντας κάτι όντως νέο, φρέσκο και 100% Sepultura.

Το εναρκτήριο "Isolation" μας κάνει να αναφωνήσουμε για ακόμα μια φορά τί εκπληκτικός ντραμερ είναι ο Casagrande και πόσο ταιριάζει ο Σουηδός παραγωγός Jess Borden με τους Βραζιλιάνους. Το ακούσαμε και στο προηγούμενο δίσκο και προφανώς ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει και η χημεία τους είναι όντως καταπληκτική. Επίσης είναι φανερή η διάθεση του Green για cleaner φωνητικά και υπάρχουν διάσπαρτες στο δίσκο στιγμές σκοτεινές και μαύρες που ο Green άλλοτε ψιθυρίζει και άλλοτε τραγουδά μελωδικά που δείχνουν και μια άλλη πλευρά των δυνατοτήτων του σαν performer και όχι απαραίτητα σαν τενόρου γιατί τέτοιο δεν ήταν και δεν θα γίνει ποτέ. Αλλά πάντως ταιριάζει κουτί με τη μουσική και στη τελική αυτό έχει σημασία.

Η πρώτη τριάδα μας πάει πίσω σε "Arise" εποχές (ειδικά το φανταστικό "Means To An End"), τα αναπόφευκτα tribal βραζιλιάνικα στοιχεία του "Capital Enslavement" και "Guardians Of Earth" είναι ευπρόσδεκτα και δένουν αρμονικά με την υπόλοιπη μουσική και αυτόν που θέλουν να εκφράσουν. Θα ακούσεις και χορωδίες και καταπληκτικά σόλο από τον Kisser τί άλλο θες; Στο δεύτερο μισό του άλμπουμ μας εισάγει το instrumental "The Pentagram". Και τι δεύτερο μισό! Σε αρπάζει από τα μαλλιά με το "Autem" με το πόσο μοντέρνο ακούγεται αλλά για μένα το καλύτερο σημείο είναι η λυρική εισαγωγή "Quadra" για το "Agony Of Defeat" το οποίο στέκεται επάξια ως μια από τις καλύτερες στιγμές των Sepultura γενικότερα.

O Χρήστος είχε γράψει, κλείνοντας την κριτική του "Machine Messiah", ότι είναι μια «ανέλπιστα ευχάριστη έκπληξη». Πλέον δεν είναι έκπληξη και η νέα δεκαετία βρισκει τους παλιούς Sepultura να ακούγονται πιό φρέσκοι από πάρα πολλούς ‘νέους’. Δεν θα έλεγα ότι είναι καλύτερο από το "Messiah" αλλά επίσης ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ που αξίζει την προσοχή μας.